Pragmatiek is de studie van hoe context betekenis beïnvloedt, zoals hoe zinnen in bepaalde situaties worden geïnterpreteerd (of de interpretatie van linguïstische betekenis in de context). Linguïstische context is discours dat voorafgaat aan een zin die moet worden geïnterpreteerd en situationele context is kennis over de wereld. In de volgende zinnen, de kinderen hebben al gegeten en verrassend genoeg hebben ze honger, helpt de linguïstische context om de tweede zin te interpreteren afhankelijk van wat de eerste zin zegt. De situationele context helpt om de tweede zin te interpreteren omdat het algemeen bekend is dat mensen gewoonlijk geen honger hebben na het eten.
Maxims of Conversation
Grice’s maxims voor conversatie zijn conventies van meningsuiting zoals de maxim of quantity die stelt dat een spreker zo informatief moet zijn als nodig is en niet meer en niet minder. De stelregel van relevantie stelt in wezen dat een spreker bij het onderwerp moet blijven, en de stelregel van manier stelt dat de spreker kort en ordelijk moet zijn, en dubbelzinnigheid moet vermijden. De vierde stelregel, die van de kwaliteit, stelt dat een spreker niet mag liegen of ongefundeerde beweringen mag doen.
Performatieve zinnen
In dit soort zinnen is de spreker het onderwerp dat, door de zin uit te spreken, een extra handeling verricht, zoals durven, ontslag nemen, of benoemen. Deze zinnen zijn allemaal bevestigend, declaratief en in de tegenwoordige tijd. Een informele test om te zien of een zin performatief is of niet, is om de woorden ik hierbij voor het werkwoord te plaatsen. Hierbij daag ik je uit voor een wedstrijd of hierbij geef ik je een boete van $500 zijn beide performatief, maar hierbij weet ik dat meisje dat niet is. Andere performatieve werkwoorden zijn wedden, beloven, uitspreken, nalaten, zweren, getuigen, en ontslaan.
resupposities
Dit zijn impliciete aannames die nodig zijn om een zin zin zinvol te maken. Zinnen die vooronderstellingen bevatten zijn niet toegestaan in de rechtszaal, omdat het aanvaarden van de geldigheid van de uitspraak ook het aanvaarden van de vooronderstellingen betekent. Bent u gestopt met auto’s stelen? is niet toelaatbaar in de rechtszaal omdat, ongeacht hoe de verdachte antwoordt, de vooronderstelling dat hij al auto’s steelt zal worden erkend. Ben je gestopt met roken? impliceert dat je al rookt, en Wil je nog een stuk? impliceert dat je al een stuk hebt gehad.
Deixis
Deixis is een verwijzing naar een persoon, object of gebeurtenis die afhankelijk is van de situationele context. Eerste- en tweedepersoonspronomen zoals mijn, mijn, jij, jouw, jouw, wij, onze en ons zijn altijd deictisch omdat hun verwijzing volledig afhankelijk is van de context. Aanwijzende lidwoorden zoals dit, dat, deze en die en uitdrukkingen van tijd en plaats zijn ook altijd deictisch. Om te begrijpen naar welke specifieke tijd of plaats dergelijke uitdrukkingen verwijzen, moeten we ook weten wanneer of waar de uiting werd gezegd. Als iemand zegt “Ik ben hier!” moet je weten naar wie “ik” verwijst, en waar “hier” is. Deixis markeert een van de grenzen van semantiek en pragmatiek.