Het is bijna twintig jaar geleden sinds het begin van de apocalyptische wereldwijde pandemie die bekendstaat als de Zombieoorlog, en ongeveer tien jaar sinds de oorlog is geëindigd in de overwinning van de mensheid. Het raamwerk van de roman volgt “Max Brooks”, auteur van de Zombie Survival Guide (in dit boek eenvoudigweg “de overlevingsgids voor burgers” genoemd) en agent van de naoorlogse commissie van de Verenigde Naties, terwijl hij de wereld rondreist om overlevenden van deze zombieplaag te interviewen.
De precieze oorsprong van de zombieplaag is onbekend, maar de eerste gevallen van wat de wereldwijde pandemie werd, begonnen in China. Er wordt gesuggereerd dat het virus oeroud is, en op de een of andere manier is vrijgekomen door een geologische verstoring die is veroorzaakt door de Drieklovendam. Het Politbureau vreest dat de uitbraak zal worden gezien als zwakte tegenover buitenlandse mogendheden en probeert de zaak in de doofpot te stoppen (net als bij de eerdere pogingen om de SARS-uitbraak in 2002-2004 te bagatelliseren). Het Politbureau realiseert zich dat grootschalige veiligheidscontroles op zombies niet in de doofpot kunnen worden gestopt en verdoezelt daarom gewoon waar de controles voor dienen, door ter afleiding een militaire crisis met Taiwan te initiëren. Ondanks de lockdown blijft de plaag zich verspreiden naar naburige naties door mensenhandel, vluchtelingen en de zwarte markt in orgaanhandel. De eerste grootschalige, publiekelijk bekende uitbraak doet zich voor in Kaapstad, Zuid-Afrika – waardoor de pest de bijnaam “Afrikaanse hondsdolheid” krijgt. Hierdoor wordt de epidemie door het publiek afgedaan als een ernstige vorm van hondsdolheid die vooral arme Afrikaanse landen treft (net zoals de eerste naam voor HIV, “Homo-afhankelijke immuundeficiëntie”, de ziekte afdeed als een ziekte die alleen een minderheidsgroep trof). Een jaar lang reageren de regeringen en het grote publiek op de groeiende epidemie met totale zelfgenoegzaamheid, niet bereid om middelen te investeren in rampenbestrijding en preventie, ondanks de waarschuwingen van medische deskundigen.
Het enige land dat berichten over de infectie serieus neemt, is Israël – naar verluidt te wijten aan een beleid dat na de verrassing van de Yom Kippur-oorlog is ingevoerd voor zijn inlichtingendienst om elke dreiging in overweging te nemen, hoe belachelijk ook. Israël neemt het initiatief tot een “vrijwillige zelf-quarantaine”, sluit zijn grenzen en bouwt een enorme muur rond zijn gehele perimeter. Om zich terug te trekken naar een beter verdedigbare positie, verlaat Israël de Palestijnse gebieden (met inbegrip van geheel Jeruzalem). In een poging zijn buren ervan te overtuigen dat deze quarantaine geen landroof is, laat Israël ook alle niet-geïnfecteerde Palestijnen veilige doorgang tot zijn grenzen voordat deze volledig worden gesloten. Dit vluchtelingenbeleid en het verlies van Jeruzalem leiden ertoe dat Israëls rechtse ultra-orthodoxen een korte maar bloedige burgeroorlog beginnen, die echter door het IDF wordt neergeslagen.
De meeste andere regeringen in de wereld nemen Israëls quarantaine niet serieus. De Verenigde Staten doen weinig aan voorbereiding vanwege hun overmatige vertrouwen in hun vermogen om elke dreiging de kop in te drukken, en de wens om geen paniek te veroorzaken tijdens een verkiezingsjaar. Hoewel teams van speciale troepen de eerste kleinschalige uitbraken in eigen land indammen, komt er nooit een grootschalige inspanning op gang: de VS wordt de politieke wil ontnomen door “bosbrandoorlogen”, en een op grote schaal verspreid en op de markt gebracht placebo-vaccin, Phalanx, creëert een vals gevoel van veiligheid.
De volgende lente onthult een journalist dat Phalanx niets doet om zombificatie te voorkomen, en dat de geïnfecteerden geen slachtoffers van hondsdolheid zijn, maar eerder wandelende lijken, wat een gebeurtenis in gang zet die bekend staat als de “Grote Paniek”. Wereldwijd breekt de orde uit als landen de ware ernst van de catastrofe ontdekken, en een tijd lang doodt deze eerste golf van rellen en het uitvallen van essentiële diensten meer mensen dan de zombies. Terwijl hele regio’s onder de voet worden gelopen door de ondoden, proberen miljoenen paniekerige vluchtelingen zich in veiligheid te brengen: pogingen van Iran om de vluchtelingenstroom uit Pakistan in te dammen, resulteren in een nucleaire uitwisseling die beide landen wegvaagt. Rusland dwingt een decimering van zijn eigen leger af om muiterijen te stoppen en te voorkomen. Oekraïne gebruikt zijn voorraad chemische wapens tegen grote aantallen vluchtelingen en soldaten om de geïnfecteerden te scheiden van de niet-geïnfecteerden, omdat zombies, in tegenstelling tot mensen, niet gevoelig zijn voor zenuwgas.
Nadat zombies New York City hebben overspoeld, zet het Amerikaanse leger een grootscheepse verdediging op in de nabijgelegen stad Yonkers, in de hoop dat een groots vertoon van militaire macht zal helpen de openbare orde te herstellen. De “Slag om Yonkers” is echter een ramp; de wapens en tactieken uit het Koude Oorlog-tijdperk, gericht op het uitschakelen van voertuigen en het verwonden of bang maken van de vijand, blijken niet effectief tegen zombies, die menselijke golfaanvallen gebruiken, alleen gedood kunnen worden door directe schade aan de hersenen, en geen zelfbehoudsinstincten hebben. De onvoorbereide en gedemoraliseerde soldaten worden op live televisie verslagen. Wekenlang balanceert de menselijke beschaving op de rand van de afgrond.
In Zuid-Afrika keurt de regering een rampenplan goed dat is opgesteld door Paul Redeker, de adviseur van de inlichtingendienst uit het apartheids-tijdperk, en bekend staat als het Redeker Plan. Het plan voorziet in de instelling van kleine veilige zones, waarbij grote groepen overlevenden in speciale zones worden achtergelaten als menselijk lokaas, dat dient als afleiding voor de ondoden en dat degenen in de belangrijkste veilige zones de tijd geeft om te hergroeperen en te herstellen. Regeringen over de hele wereld gaan uit van soortgelijke plannen die succesvol blijken te zijn. De regering van de Verenigde Staten vestigt haar veilige zone ten westen van de Rocky Mountains, waarbij de Amerikaanse regering zich verplaatst naar Honolulu, Hawaï. De achterblijvers ten oosten van de Rocky Mountains wordt opgedragen naar het noorden te evacueren, aangezien zombies vastvriezen in extreme kou. Veel paniekerige en onvoorbereide burgers in Noord-Amerika vluchten naar de wildernis van Noord-Canada en het Noordpoolgebied, waar elf miljoen mensen sterven van de honger en onderkoeling.
Overige veilige zones worden ingesteld door overlevende regeringen over de hele wereld. Het Verenigd Koninkrijk trekt zich terug in Schotland en Ierland. Continentaal Europa wordt bijna volledig onder de voet gelopen, met uitzondering van veilige zones op het Deense en Iberische schiereiland, en in de Alpen. Rusland trekt zich terug in het trans-Ural Siberië, en India vestigt veilige zones in de valleien van de Himalaya. Zuid-Amerikaanse naties trekken zich terug ten westen van het Andesgebergte, terwijl Cuba een bastion wordt tegen de ondoden vanwege zijn eilandgeografie en onevenredig sterke leger. In de Stille Oceaan vestigt Australië een veilige zone in Tasmanië, terwijl Japan ervoor kiest zijn bevolking te evacueren naar het koudere schiereiland Kamchatka in Rusland.
De overlevende veilige zones besteden de volgende zeven jaar aan de geleidelijke wederopbouw van hun industriële basis binnen hun nieuwe, beperkte grenzen. Dan wordt voor de kust van Honolulu aan boord van de USS Saratoga een conferentie van de Verenigde Naties gehouden, die besluit tot een offensief om de planeet te heroveren. Het Amerikaanse leger, vastbesloten om het goede voorbeeld te geven, vindt zichzelf opnieuw uit om te voldoen aan de specifieke strategische vereisten van de strijd tegen de ondoden. Gesteund door een heroplevende Amerikaanse oorlogseconomie begint het leger aan een drie jaar durend proces om de aan elkaar grenzende Verenigde Staten te heroveren op zowel de zwermen ondoden als groepen vijandige menselijke overlevenden. Voor deze “oorlog” moeten geheel nieuwe strategieën worden toegepast: elke zombie is een onafhankelijke gevechtseenheid zonder logistieke lijnen of commandostructuur, dus de oorlog is een grootschalige campagne van totale uitroeiing, waarbij elke kilometer grondgebied langzaam wordt opgeruimd en veiliggesteld omdat zelfs één overlevende zombie de infectiecyclus opnieuw in gang kan zetten.
Andere landen die voor de aanval hebben gestemd, voeren hun eigen offensieven uit: Rusland, waarvan de wapenvoorraden sterk zijn uitgeput, neemt zijn toevlucht tot grote voorraden tanks uit het Tweede Wereldoorlog-tijdperk, vuurwapens, vlammenwerpers en munitie, en voert een kostbaar offensief tegen de ondoden met brute kracht. Het Verenigd Koninkrijk volgt een trage maar gestage aanpak en doet er tot vijf jaar na het officiële einde van de oorlog over om zijn grondgebied te zuiveren. Frankrijk, vastbesloten om zijn trots en reputatie te herstellen na beschamingen en nederlagen die teruggaan tot de Eerste Wereldoorlog, stort zich halsoverkop op de ondoden, waarbij zijn strijdkrachten extreme moed aan de dag leggen tegen een buitengewoon hoge prijs. Een niet nader genoemde generaal van het Britse leger zegt na afloop van de oorlog dat er “genoeg dode helden zijn voor het einde der tijden”. Het Chinese Politburo weigert zich strategisch terug te trekken, met als gevolg dat China het zwaarst getroffen land van de hele oorlog wordt. Uiteindelijk muit het halve Chinese leger tegen het Politburo vanwege zijn incompetentie en vernietigt de leiders met een nucleaire aanval, waarna de nieuwe regering het Redeker Plan uitvoert door zich noordwaarts terug te trekken naar Mantsjoerije.
Tien jaar na het officiële einde van de Zombieoorlog is de wereld nog steeds zwaar beschadigd, maar langzaam op weg naar herstel. Miljoenen zombies zijn nog steeds actief, voornamelijk op de oceaanbodem, bergen boven de sneeuwgrens, en arctische gebieden zoals Scandinavië, Siberië, en het noorden van Canada. Cuba is een democratie geworden en herbergt ’s werelds meest bloeiende economie. Tibet wordt bevrijd van de Chinese overheersing, wordt op zijn beurt ook een democratie, en herbergt Lhasa als de dichtstbevolkte stad ter wereld. Rusland is na een religieuze revolutie een expansionistische theocratie geworden en voert een herbevolkingsprogramma uit, waarbij de weinige overgebleven vruchtbare vrouwen van het land als fokmerries van de staat worden gehouden. Noord-Korea is volledig leeg en de gehele bevolking is vermoedelijk verdwenen in ondergrondse bunkers of weggevaagd bij de uitbraak. IJsland is volledig ontvolkt en blijft, door het ontbreken van een goed uitgeruste krijgsmacht en de enorme toevloed van besmette vluchtelingen, het zwaarst besmette land ter wereld.
Nog steeds heeft de meerderheid van degenen die het hebben overleefd, hoop voor de toekomst, in de wetenschap dat de mensheid op de rand van de uitroeiing stond en won.