“Sommigen zeggen dat de 46 verdediging gewoon een achtmans front is. Dat is hetzelfde als zeggen dat Marilyn Monroe gewoon een meisje is.”- Buddy Ryan, Chicago Bears voormalig defensief coördinator en bedenker van de 46.
De 1985 Bears waren misschien wel het beste team aller tijden. Maar wat maakte de 15-1 Bears zo dominant? De pass game was gemiddeld. De run game was sweetness. De verdediging, het belangrijkste, was monsterlijk.
De Bears’ defense coordinator, Buddy Ryan, ontwierp de 46 defense toen hij in 1978 in Chicago arriveerde. Ryan erfde een team dat erbarmelijk was in het stoppen van de run en het rushen van de passer. Hij ontwierp de 46 in essentie als een ultra-agressieve versie van de 4-3 verdediging.
De verdediging begon als een simpel blitz pakket, maar in 1981 was het Chicago’s basis verdediging. In 1985 was Ryan klaar met het verfijnen en perfectioneren van zijn geesteskind, en toen was het bijna niet meer te stoppen.
Het personeel is hetzelfde als in een 4-3 verdediging, met vier down lineman, drie linebackers, twee corners en twee safeties. Het verschil zat hem in de opstelling.
Op de zwakke kant staat de defensive end buiten de tackle. De defensive tackle lijnt op bij de weak-side guard. Aan de sterke kant staat de defensive end met het hoofd omhoog op de strong-side guard en de tackle staat opgesteld over de center.
De “jack” linebacker, of de strong-side backer, lijnt op met de buitenschouder naar de tight end op de lijn van scrimmage. De “charlie” linebacker, of de weak-side backer, lijnt op aan de tight-end’s binnenkant van de schouder. Deze twee kunnen of hun oren naar achteren houden en de passer rushen of ze kunnen terugvallen in dekking. De “mike” backer lijnt direct tegenover de strong-side tackle en twee yards terug.
Doug Plank, de strong safety naar wie de verdediging was vernoemd (zijn jersey nummer was 46), speelde als een hybride safety-linebacker. Hij stond opgesteld direct voor de weak-side tackle en een paar yards terug. De free safety stond 12 yards terug en over de weak-side guard.
De 46 zetten in wezen een stalen muur van verdedigers voor de aanvallers, die hen dwongen de bal te gooien. Het achtmans front maakte het extreem moeilijk om tegen de 46 te rennen, maar het was kwetsbaar voor korte pass routes. De corners speelden bump and run coverage, om de snelle, “West Coast-type” patronen te verstoren die zo gevaarlijk waren voor deze verdediging.
Buddy Ryan gebruikte de formatie om mismatches te creëren, gaten te overbelasten, en offensieve linemen het leven zuur te maken. De verdediging zette een verdediger direct voor elke lineman, waardoor het moeilijk werd om een tweede level blocking uit te voeren. Pulls en traps werden ook beperkt door de formatie, omdat elke lineman rekening moest houden met de verdediger direct voor hem.
De Bears’ run defense was top twee in zowel run als overall defense elk jaar van 1984-1988. Dus waarom is de 46 nu zo ongewoon?
Op de eerste plaats hadden de Bears uit de jaren ’80 een van de beste front sevens aller tijden, waaronder Hall of Famers Mike Singletary en Dan Hampton en All-Pro selecties Wilber Marshall en Richard Dent. Ook hun corners waren buitengewoon in het onder druk zetten van receivers, waardoor ze perfect geschikt waren voor de 46.
Geen enkel modern team heeft het talent om deze verdediging effectief te runnen.
Duddy’s zoon, Rex Ryan, en de New York Jets deden het af en toe in 2009, maar het is niet hun basis verdediging en ze hebben een zeer begaafde secondary. De huidige nadruk op passing maakt het te riskant om een acht-man front als basis verdediging te gebruiken.
Buddy Ryan was altijd de vernieuwer. Hij was een meesterbrein in het vermommen van dekkingen en het creëren van ravage in het achterveld. Hij was bedreven in het ontwerpen van verdedigingen die pasten bij de sterktes van zijn team en hun zwaktes verborg.
De 46 was speciaal afgestemd op de bezetting van de Bears uit de jaren ’80, en daarom gebruiken maar weinig teams de 46 tegenwoordig, en gebruikt niemand het als basisverdediging.