Zoals de meeste motorrijders, krijg ik regelmatig de vraag waarom ik zo’n riskante bezigheid beoefen. Motorrijden is per definitie gevaarlijk. Elk jaar komen tienduizenden motorrijders om het leven. Hier in Canada heb je 14 tot 15 keer meer kans om te sterven op een motor dan in een auto. De statistieken zijn elders waarschijnlijk vergelijkbaar. Je kunt twisten over exacte getallen, of welke factoren de grootste rol spelen, maar het belangrijkste punt blijft – motoren zijn niet voor de zwakkeren van hart.
Ik weet dit allemaal. En geloof me, ik ben geen man met een doodswens – verre van dat. Ik heb een gezin waar ik dol op ben – een geweldige vrouw, een hond, en drie kinderen die hun vader nog heel hard nodig hebben. Ik heb ook een succesvol bedrijf en een carrière waar ik van geniet, een groep levenslange vrienden en … je snapt het wel. Ik ben nog lang niet klaar om deze wereld te verlaten. En toch kies ik ervoor om te rijden. Waarom?
Ik kreeg mijn eerste fiets toen ik twaalf was. Een prachtige knalrode spiksplinternieuwe Honda Z50-minifiets uit 1979 (motorliefhebbers weten dat dit een cultklassieker is. Ik wou dat ik de mijne nog had). Hij kwam zomaar uit het niets. Ik was verbijsterd, want tot dan toe hadden mijn ouders niet de gewoonte gehad om mijn broers en zussen en mij grote, levensveranderende cadeaus te geven.
Ongeveer een maand voor de schokkende aankomst van de mini-bike in mijn achtertuin, waren we op bezoek geweest bij vrienden van mijn vader, en hun zoon van dezelfde leeftijd had een mini-bike waar ik door geïntrigeerd was. Dat was alles wat nodig was. Terugkijkend denk ik dat mijn vader zag wat hij zag als een kans om zijn ongelooflijk zachtmoedige kleine zoon te “vermannen” en hij sprong er op. My Dad was essentially John Wayne — 100% burly dude who spent his life working on drilling rigs — and I was an intensely shy, spindly little twig, and pretty much the only kid in all of Canada who didn’t play on a hockey team growing up because I was too terrified of being body-checked into oblivion. So when he saw me show interest in something with some masculine chops to it, he pounced.
And it worked! Ik hield met heel mijn hart van die kleine minibike, net zoals ik van alle grotere fietsen heb gehouden die daarna kwamen. Veel motorrijders zullen je een soortgelijk verhaal vertellen, over hoe ze in hun jonge jaren de kans kregen om een motorfiets uit te proberen en een sensatie beleefden die ze nog nooit eerder hadden meegemaakt.
Het is zo leuk als wat
Er zijn speciale momenten in het leven waarop je je ongelooflijk levend voelt. Op de top van een berg staan en je klaarmaken om af te dalen naar een moeilijkere afdaling dan je ooit hebt geskied. Je trouwdag. De geboorte van een kind. Vul hier je eigen ervaring in. Wat het ook is, het is opwindend. Vaak wordt de opwinding van die speciale momenten gekruid met een gezonde scheut angst. Te veel angst en de maaltijd is verpest. Maar als je de verhoudingen juist hebt, yum. Voor mij en vele anderen, stelt motorrijden je in staat om dat speciale gerecht regelmatig te maken. Dat is een magisch ingrediënt om je voorraadkast mee te vullen.
Het is therapie
Wanneer ik op de fiets zit, denk ik niet aan deadlines op het werk. Of mijn hypotheekaflossingen. Of de achterstallige schoolformulieren die op een stapel op mijn bureau liggen, of een van de andere duizend stukjes detritus van het dagelijks bestaan. In plaats daarvan denk ik aan de volgende hoek. Of beter nog, ik denk helemaal nergens bewust aan – mijn lichaam en onderbewustzijn zorgen instinctief voor de tientallen berekeningen, waarnemingen en fysieke aanpassingen die elke seconde gebeuren als je fietst. Ondertussen is mijn “dagbrein” vrij om gewoon te zweven – te genieten van de gevoelens die door mijn vingers, mijn benen en mijn torso stromen, de wind in mijn gezicht te voelen en de wereld voorbij te zien vliegen. Gelukzaligheid.
It’s A Community
Niet-motorrijders zijn zich hier misschien niet van bewust, maar als motorrijders elkaar op de snelweg passeren, zwaaien ze vaak naar elkaar. Vaak is het subtiel, gewoon een kleine draai van de vingers of een snelle “vrede” teken met de niet-trekker hand of zelfs alleen maar een knikje. Maar het is een erkenning dat jullie twee daarbuiten zijn, een zelfgekozen minderheid van geestverwanten die vrij rondrijden in een bredere, saaiere wereld vol “cagers” (inzittenden van auto’s en vrachtwagens). Het zwaaien is een teken van respect en erkenning van het gedeelde avontuur.
Naast het zwaaien is fietsen een ongelooflijk makkelijke manier om mensen te ontmoeten. Stop bij een benzinestation, een coffeeshop, een café langs de weg. De kans is groot dat iemand naar je toe komt en je vraagt naar je motor, je vertelt over die van hem of over een motor die hij ooit had. En als je naar binnen loopt, zal je uitrusting je meteen als motorrijder herkennen. Meer gesprekken volgen. Motoren zijn een aanjager van gesprekken. Als je graag nieuwe mensen ontmoet, maken motoren dat gemakkelijk. En als je al vrienden hebt die motorrijden, zal samen rijden die banden versterken op een manier die een etentje nooit zou kunnen.
I’m A Gear Addict
Eén van mijn vroegste herinneringen is van toen ik een jaar of vier was en met mijn ouders mee werd genomen om een bejaard echtpaar te bezoeken met wie ze bevriend waren. Die mensen hadden een volwassen zoon van begin 20 die parachutist was in het Canadese leger. Hij was er die dag niet, maar zijn springhelm wel – een klassieke witte motorhelm met open voorkant. Ik mocht naar die helm kijken. Ik mocht die helm vasthouden (heel erg voorzichtig). Ik was er helemaal weg van. Flash forward about four and a half decades and not much has changed, except that I now have more ability to indulge my inner toddler’s shopping fantasies. Helmets. Jackets. Boots. Gloves. Goggles. Jerseys. Riding pants. I love them all, and have more of each than I probably should. As the Japanese de-cluttering experts like to say, all of this stuff “sparks joy”.
Accepting & Managing The Risk
That’s a partial list of the things I love about motorbiking. But none of it changes the fact it’s still a relatively high-risk activity. Minder dan sommige extreme sporten (hallo vliegpakken met vaste vleugels, free climbing) maar zeker meer dan met je Volvo naar de Starbucks in de buurt rijden. Ik heb er toch voor gekozen om te rijden omdat je in het leven je plekjes moet uitkiezen. De wereld is een willekeurige plaats. Er is niets dat zegt dat als je alles vermijdt en je dagen doorbrengt met je te verstoppen in je woonkamer, je niet zal worden getroffen door de bliksem, een verdwaalde auto die door je voorruit rijdt, een kernoorlog, of diabetes verergerd door je stagnatie. Voordat ik klaar ben wil ik kunnen zeggen dat ik echt geleefd heb terwijl ik hier was. Voor mij bevorderen motorfietsen dat doel.
Nadat ik de beslissing heb genomen om te gaan motorrijden, sluit ik het risico niet uit. Er zijn twee soorten motorrijders. De eerste soort zal blazen langs je op straat in een waas met 30 of 50 of meer over de maximumsnelheid, vaak het dragen van een t-shirt, korte broek en sneakers, terwijl ze dat doen. De dokters van de spoedafdeling noemen dat “Donorfietsen” en dat is niet mijn stijl. Het tweede type rijder zal rijden als een medereiziger in plaats van een gek. Ze zien eruit alsof ze zijn uitgerust voor een NASA-missie, met ruimtelaarzen, een fatsoenlijke helm in plaats van een muts, met kevlar gevoerde jassen & broeken versterkt met pantser in de impactzones, handschoenen met harde knokkels, en neon gele reflecterende strepen overal op de plaats. Deze laatste groep heeft als motto “ATGATT” – All The Gear All The Time – en is de stam waartoe ik behoor. Ik ken ook mijn eigen grenzen en probeer niet boven mijn kunnen te rijden. Ik drink niet en rij niet. En ik rijd defensief, met de gedachte dat elke auto op de weg een halve gare is om mij te doden en dat het mijn taak is om ervoor te zorgen dat ze daar niet in slagen. Niets van dit alles garandeert me een ongevalvrije toekomst, maar als je al die dingen samenvoegt, heb ik het gevoel dat ik de juiste dingen heb gedaan om het risico dat met motorrijden gepaard gaat binnen aanvaardbare grenzen te brengen. Anderen zullen de risico’s en de voordelen ongetwijfeld anders inschatten, maar dat is mijn persoonlijke optelsom. En daarom rijd ik motor, ondanks het risico.