Door Elana Sztokman
Deze week heb ik dus iets heel nieuws gedaan. Ik begon mijn reis om een Reform rabbijn te worden. De komende vier jaar zal ik studeren aan het Hebrew Union College in Jeruzalem. En ik ben positief ecsatisch.
Je hebt vast vragen. De meest voorkomende vraag die ik tot nu toe heb gekregen is: waarom Reform en niet Conservatief? Er zijn verschillende manieren waarop ik deze vraag kan beantwoorden. Mijn belangrijkste antwoord is dat de Reformbeweging de enige plek is waar een vrouw volgens mij echt vrij kan zijn om een heel persoon te zijn. En als vrouw staat dat hoog op mijn prioriteitenlijst!
Er zijn allerlei soorten mensen die als reform rabbijn dienen – met allerlei identiteiten, culturele achtergronden, en praktijken. Tijdens mijn eerste gesprekken over het kiezen van dit pad met Rabbijn Alona Lisitsa, een prachtige rabbijn die actief mededogen en wetenschap combineert, beschreef Rabbijn Lisitsa de HUC als de ultieme “grote tent”, de enige plek in het Jodendom waar iedereen echt bij kan horen. Ze liet me ook zien hoe veel gereformeerde rabbijnen de joodse praxis in ere houden zonder zichtbaar onderscheid met orthodoxe joden. Zij houden zich aan Shabbat, kashruth en rituele onderdompeling en houden zich bezig met de Joodse wet. Een van mijn meest gewaardeerde mentoren, rabbi professor Rachel Adler, is een briljante geleerde wiens toewijding aan halakha onbetwist is, en diep meeslepend. Iedereen heeft een plaats, en dat is een krachtige visie. Dit is een plaats waar niemand oordeelt over je praktijk. Het is waar je volledig omarmd wordt om wie je bent. Dat is zo verfrissend, zo nieuw, en zo helend voor mij.
De andere vraag die ik krijg gaat over het verlaten van de orthodoxie. De meeste van mijn orthodox-feministische vrienden zijn liefdevol en aanvaardend, en ik blijf van hen horen dat het duidelijk is dat dit precies is waar ik thuishoor. Dat is een prachtige bekrachtigende ervaring geweest. Ik heb het gevoel dat ik lang gevochten heb om een geschikt spiritueel thuis te vinden of te creëren. En het lijkt duidelijk dat dit het is.
Toch zijn andere mensen minder gul geweest. Een orthodoxe vriend zei me dat dit me zal delegitimeren. Ja, natuurlijk zal het, in de ogen van bepaalde orthodoxe zelf-aangewezen poortwachters. Ik ben een groot deel van mijn volwassen leven “Hervormd” genoemd, op een manier waarbij het woord als een scheldwoord wordt gebruikt. Orthodoxe feministen in het algemeen worden de hele tijd “Hervormd” genoemd als een manier om hen te delegitimeren. Meestal is het antwoord: “Dat ben ik niet!” Maar nu is mijn antwoord: “Ik beschouw dat als een compliment!” Hervormd zijn betekent menselijk mededogen boven alles stellen, begrijpen dat we mensen moeten zijn voordat we Joden zijn. Ik ben zo opgewonden over het idee om echt op die manier te leven, en omringd te zijn door mensen die ook zo leven. En in plaats van de notie van het delegitimeren van de ander te internaliseren, zouden we manieren moeten vinden om elkaar echt te zien, om te begrijpen wat de etnische kracht is die elkaar drijft. In plaats van de haat te internaliseren, moeten we instrumenten ontwikkelen om ons ertegen te verzetten en het te ontmantelen. Ik heb hier nog veel meer over te zeggen, en zal hier in toekomstige berichten op terugkomen, PG.
De Hervormingsbeweging is een plaats van genezing – voor mij en voor anderen. Het is de plaats waar wie ik ben als persoon voorrang krijgt boven hoe lang mijn mouwen zijn of hoe schoon mijn shabbattafel is. Ook al is dit de plaats van de grote tent, ik ben niet langer geïnteresseerd in het maken van “toewijding aan halakha” als de alfa en omega van mijn Joodse identificatie. Ik geloof niet dat de discussie over hoe Joods te zijn over wetten zou moeten gaan. Ik denk dat het zou moeten gaan over ethiek, moraliteit en spiritualiteit. Ik wil praten over relaties tussen mensen. In feite wil ik relaties tussen mensen opbouwen, in plaats van mijn tijd te besteden aan het veroordelen van andere mensen. Dit is de juiste plaats daarvoor. Mensen eerst. Mededogen eerst. Al het andere komt op de tweede plaats.
Voor alle duidelijkheid: deze beslissing heeft niets te maken met mijn eigen religieuze praktijk. Tot nu toe heeft het niets merkbaar veranderd aan de bijzonderheden van mijn geloof. Maar het gaat erom een thuis te vinden waar ik waarden kan delen met de mensen om me heen, waar ik mezelf niet steeds hoef te verantwoorden, waar ik niet het gevoel heb dat ik me hoef te verontschuldigen omdat ik de werkelijke behoeften van vrouwen op de voorgrond plaats. Dat is ongelooflijk bevrijdend, en helend.
Een vraag die ik niet heb gekregen – behalve misschien tijdens het sollicitatieproces – is: waarom wil ik überhaupt rabbi worden? Dat is een goede vraag! Ook hier heb ik een heleboel antwoorden. Het belangrijkste is spiritueel. We hebben dit leven gekregen, en we moeten het goed gebruiken. Ik wil meer licht in deze wereld brengen. Ik probeer dat op vele manieren te doen, en dit voelt als een heel krachtige en opwindende manier om dat pad te bewandelen.
Ik zal meer schrijven, terwijl ik deze reis van orthodoxe feministe tot reformrabbijn volg. Ik wil deze tijd gebruiken om te onderzoeken wat het betekent om een Joodse vrouw te zijn, en wat het betekent om een mens te zijn. Ik hoop dat het ook een plaats kan zijn voor dialoog – vooral tussen feministische denkers van verschillende denominaties. Sommige van mijn beste vriendinnen zijn orthodoxe feministen, en hoewel ik begrijp dat dit voor hen een moeilijke beslissing kan zijn, hoop ik echt dat het een kans wordt om bruggen te bouwen en de gemeenschap en identiteit te versterken. En om meer vrouwenlicht in de wereld te brengen.
Meer volgt.