Zaburzenie dwubiegunowe II jest poważnym zaburzeniem nastroju charakteryzującym się występowaniem jednego lub więcej epizodów dużej depresji, jak również jednego lub więcej epizodów hipomanii. Epizody hipomanii są podobne do epizodów maniakalnych – charakteryzują się nastrojem pełnym rozmachu lub drażliwości, zmniejszoną potrzebą snu, natarczywą mową, gonitwą myśli, rozproszeniem uwagi, zwiększoną aktywnością i nadmiernym zaangażowaniem w (często autodestrukcyjne) przyjemne czynności. Różnica między hipomanią a manią jest zasadniczo jedna z czasu trwania (z hipomanią epizody muszą trwać tylko cztery dni, co najmniej) i ciężkości (z hipomanią osób wykazujących ani psychozy lub innych poważnych zaburzeń funkcjonalnych). aburzenie dwubiegunowe II występuje stosunkowo rzadko, dotykając tylko około pół procenta populacji. Większość takich osób dobrze funkcjonuje pomiędzy epizodami nastroju (tzn. kiedy nie doświadczają ani epizodu dużej depresji, ani hipomanii). ak wskazano powyżej, hipomania charakteryzuje się zmniejszonym zapotrzebowaniem na sen – choć nie jest to bezsenność. Z kolei epizody dużej depresji charakteryzują się zaburzeniami snu (często w postaci bezsenności). Dlatego u osób z zaburzeniem dwubiegunowym II istnieje duże prawdopodobieństwo okresowego doświadczania zmniejszonego zapotrzebowania na sen. Ponadto, zaburzenie dwubiegunowe II występuje rodzinnie, a bliscy krewni wykazują podwyższone wskaźniki zachorowań na zaburzenie dwubiegunowe II, zaburzenie dwubiegunowe I i duże zaburzenia depresyjne. Z tego powodu oczekuje się, że członkowie rodzin osób z zaburzeniami dwubiegunowymi II będą mieli zmniejszoną ilość snu w porównaniu z populacją ogólną. Jednak, podczas gdy jest prawdopodobne, że osoby z zaburzeniami dwubiegunowymi II mają członków rodziny, którzy śpią mniej niż reszta z nas, nie ma wyraźnych dowodów na to, że historia rodzinna przewlekłej bezsenności jest specyficznym wskaźnikiem zaburzeń dwubiegunowych II.
.