Broń palna

Broń palna jest bronią dystansową z lufą, która zadaje obrażenia celom poprzez wystrzelenie jednego lub więcej pocisków napędzanych szybko rozprężającym się gazem o wysokim ciśnieniu, wytwarzanym przez egzotermiczne spalanie (deflagrację) chemicznego materiału miotającego, historycznie prochu czarnego, obecnie prochu bezdymnego.

W wojsku broń palna jest podzielona na „ciężką” i „lekką” broń pod względem możliwości przenoszenia przez pieszych żołnierzy. Lekka broń palna to taka, która może być łatwo przenoszona przez poszczególnych piechurów (tj. „man-portable”), choć nadal może wymagać wielu osób (załoga-serwis), aby osiągnąć optymalną zdolność operacyjną. Ciężka broń palna to taka, która jest zbyt duża i ciężka, aby mogła być przenoszona pieszo, lub zbyt niestabilna na odrzut, a zatem wymaga wsparcia platformy uzbrojenia (np. stałego montażu, wózka kołowego, pojazdu, samolotu lub statku wodnego), aby być taktycznie mobilna lub użyteczna.

Podzbiór lekkiej broni palnej, która używa tylko pocisków kinetycznych i jest wystarczająco kompaktowa, aby mogła być obsługiwana w pełnym zakresie przez jednego piechura (indywidualna obsługa), jest również określana jako „broń strzelecka”, hiponim, do którego słowo „broń palna” jest często odnoszone jako synonim w powszechnym użyciu. Taka broń palna obejmuje broń ręczną, taką jak rewolwery, pistolety i derringery, oraz broń długą, taką jak karabiny (w tym wiele podtypów, takich jak karabiny przeciwmanipulacyjne, karabiny snajperskie/karabiny wyborowe, karabiny bojowe, karabiny szturmowe i karabinki), strzelby, pistolety maszynowe/karabiny do obrony osobistej i oddziałowa broń automatyczna/lekkie karabiny maszynowe.

Wśród światowych producentów broni czołowi producenci broni palnej to Browning, Remington, Colt, Ruger, Smith & Wesson, Savage, Mossberg (USA), Heckler & Koch, SIG Sauer, Walther (Niemcy), ČZUB (Czechy), Glock, Steyr-Mannlicher (Austria), FN Herstal (Belgia), Beretta (Włochy), Norinco (Chiny), Tula Arms i Kalashnikov (Rosja), podczas gdy dawni czołowi producenci to Mauser, Springfield Armory i Rock Island Armory pod Armscor (Filipiny).

W 2018 roku Small Arms Survey podał, że na świecie rozprowadzano ponad miliard sztuk broni palnej, z czego 857 milionów (około 85 procent) znajdowało się w rękach cywilów. Na samych cywilów amerykańskich przypada 393 mln (ok. 46 proc.) światowej sumy broni palnej znajdującej się w rękach cywilnych. To daje „120,5 broni palnej na 100 mieszkańców”. The world’s armed forces control about 133 million (about 13 percent) of the global total of small arms, of which over 43 percent belong to two countries: the Russian Federation (30.3 million) and China (27.5 million). Law enforcement agencies control about 23 million (about 2 percent) of the global total of small arms.

ConfigurationEdit

HandgunsEdit

A Colt Single Action Army revolver

A Glock 17 semi-automatic pistol

Handguns are guns that can be used with a single hand, and are the smallest of all firearms. However, the legal definition of a „handgun” varies between countries and regions. For example, in South African law, a „handgun” means a pistol or revolver which can be held in and discharged with one hand. W Australii prawo o broni palnej uznaje za broń ręczną broń, którą można nosić lub ukrywać przy sobie; lub którą można podnieść i wystrzelić jedną ręką; lub która nie przekracza 65 cm (26 cali). W Stanach Zjednoczonych, Tytuł 18 i ATF uważa broń ręczną za broń palną, która ma krótki magazyn i jest przeznaczona do trzymania i wystrzeliwania przy użyciu jednej ręki.

Istnieją dwa wspólne typy broni ręcznej: rewolwery i pistolety półautomatyczne. Rewolwery mają kilka komór strzelniczych lub „otworów ładunkowych” w obracającym się cylindrze; każda komora w cylindrze jest załadowana pojedynczym nabojem lub ładunkiem. Pistolety półautomatyczne mają jedną stałą komorę nabojową w tylnej części lufy oraz magazynek, dzięki czemu mogą być używane do wystrzeliwania więcej niż jednego naboju. Każde naciśnięcie spustu powoduje wystrzelenie naboju, wykorzystując energię naboju do uruchomienia mechanizmu, dzięki czemu następny nabój może być natychmiast wystrzelony. Jest to przeciwieństwo rewolwerów „podwójnego działania”, które osiągają ten sam cel za pomocą mechanicznego działania związanego z naciśnięciem spustu.

Wraz z wynalezieniem rewolweru w 1818 roku, broń ręczna zdolna do przechowywania wielu nabojów stała się popularna. Niektóre konstrukcje pistoletów z automatycznym ładowaniem pojawiły się w latach 70-tych XIX wieku i w dużej mierze wyparły rewolwery w zastosowaniach wojskowych do końca I wojny światowej. Pod koniec XX wieku większość broni ręcznej noszonej regularnie przez wojsko, policję i cywilów była półautomatyczna, chociaż rewolwery nadal były szeroko stosowane. Ogólnie rzecz biorąc, siły wojskowe i policyjne używają pistoletów półautomatycznych ze względu na dużą pojemność magazynka i możliwość szybkiego przeładowania poprzez proste wyjęcie pustego magazynka i włożenie załadowanego. Rewolwery są bardzo powszechne wśród myśliwych, ponieważ naboje do rewolwerów są zazwyczaj mocniejsze niż naboje do półautomatycznych pistoletów o podobnym kalibrze (które są przeznaczone do samoobrony), a wytrzymałość, prostota i trwałość konstrukcji rewolwerów jest dobrze dostosowana do użytku na zewnątrz. Rewolwery, szczególnie w kalibrze .22 LR i 38 Special/357 Magnum, są również powszechną bronią ukrytą w jurysdykcjach dopuszczających taką praktykę, ponieważ ich prosta mechanika sprawia, że są mniejsze niż wiele pistoletów automatycznych, a jednocześnie pozostają niezawodne. Obie konstrukcje są powszechne wśród cywilnych posiadaczy broni, w zależności od intencji właściciela (samoobrona, polowanie, strzelanie do celu, zawody, kolekcjonowanie, itp.).

Długie pistoletyEdit

Długa broń to każda broń palna z zauważalnie długą lufą, zwykle o długości od 10 do 30 cali (250 do 760 mm) (w wielu jurysdykcjach istnieją ograniczenia dotyczące minimalnej długości lufy; maksymalna długość lufy jest zwykle kwestią praktyczności). W przeciwieństwie do broni ręcznej, broń długa jest przeznaczona do trzymania i strzelania oburącz, przy jednoczesnym oparciu o biodro lub ramię dla lepszej stabilności. Odbiornik i grupa spustowa jest zamontowany w magazynie wykonane z drewna, tworzywa sztucznego, metalu lub materiału kompozytowego, który ma sekcje, które tworzą chwyt przedni, tylny uchwyt, i opcjonalnie (ale zazwyczaj) uchwyt na ramię zwany kolbą. Wczesna broń długa, od renesansu do połowy XIX wieku, była na ogół gładkolufową bronią palną, która wystrzeliwała jeden lub więcej strzałów kulistych, zwanych muszkietami lub arkebuzami, w zależności od kalibru i mechanizmu strzelania.

Karabiny i strzelbyEdit

Większość współczesnych broni długich to albo karabiny albo strzelby. Oba są następcami muszkietu, różniącymi się od swojej macierzystej broni na różne sposoby. Karabin jest tak nazwany ze względu na spiralne rowki (riflingi) wyryte na wewnętrznej powierzchni (otworze) lufy, które nadają żyroskopowo stabilizujący obrót pociskom, które wystrzeliwują. Strzelby są przeważnie bronią gładkolufową, przeznaczoną do wystrzeliwania pewnej liczby śrutu w każdym wyładowaniu; rozmiary śrutu zwykle wahają się pomiędzy 2 mm #9 birdshot i 8,4 mm #00 (podwójnie śrutowany) buckshot. Strzelby są również zdolne do wystrzeliwania pojedynczych, stałych pocisków zwanych śrutem lub specjalnych (często „mniej śmiercionośnych”) pocisków, takich jak worki z fasolą, gaz łzawiący lub pociski rozrywające. Karabiny wytwarzają pojedynczy punkt uderzenia przy każdym wystrzale, ale mają duży zasięg i wysoką celność; natomiast strzelby wytwarzają skupisko punktów uderzenia przy znacznie mniejszym zasięgu i celności. Jednak większy obszar uderzenia broni śrutowej może zrekompensować mniejszą celność, ponieważ śrut rozchodzi się podczas lotu; w konsekwencji, w polowaniach, broń śrutowa jest zazwyczaj używana do szybko latających ptaków łownych.

Strzelby i karabiny są powszechnie używane do polowań, a często także do obrony domu, ochrony i egzekwowania prawa. Zazwyczaj na grubą zwierzynę poluje się ze strzelbami (chociaż można używać strzelb, zwłaszcza śrutowych), natomiast na ptaki poluje się ze strzelbami. Strzelby są czasami preferowane do obrony domu lub firmy ze względu na ich szeroką powierzchnię uderzenia, wiele śladów ran (przy użyciu śrutu), krótszy zasięg i zmniejszoną penetrację ścian (przy użyciu lżejszego śrutu), co znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo niezamierzonej szkody, chociaż broń ręczna jest również powszechna.

Marynarz amerykański strzelający ze strzelby Mossberg 500

Istnieją różne typy strzelb i karabinów w zależności od sposobu ich przeładowania. Karabiny o działaniu bolcowym i dźwigniowym są obsługiwane ręcznie. Manipulacja ryglem lub dźwignią powoduje wyjęcie zużytego naboju, ponowne zaryglowanie mechanizmu strzelniczego i włożenie świeżego naboju. Te dwa rodzaje działania są stosowane prawie wyłącznie w karabinach. Karabiny i strzelby o działaniu ślizgowym (powszechnie nazywane „pump-action”) są uruchamiane ręcznie przez przesunięcie przedniego uchwytu broni palnej tam i z powrotem. Ten typ działania jest zazwyczaj używany w strzelbach, ale kilku głównych producentów produkuje strzelby, które wykorzystują to działanie.

Oba karabiny i strzelby występują również w odmianach break-action, które nie mają żadnego rodzaju mechanizmu przeładowywania w ogóle, ale muszą być ręcznie przeładowywane po każdym strzale. Zarówno karabiny, jak i strzelby występują w odmianach jedno- i dwulufowych; jednak ze względu na koszty i trudności w produkcji, karabiny dwulufowe są rzadkością. Karabiny dwulufowe są zazwyczaj przeznaczone do afrykańskich polowań na grubą zwierzynę, gdzie zwierzęta są niebezpieczne, zasięg jest krótki, a szybkość jest najważniejsza. Bardzo duże i potężne kalibry są normalne dla tej broni palnej.

Karabiny były w krajowych imprezach strzeleckich w Europie i Stanach Zjednoczonych od co najmniej 18 wieku, kiedy karabiny stały się po raz pierwszy powszechnie dostępne. Jeden z najwcześniejszych czysto „amerykańskich” konkursów strzeleckich odbył się w 1775 r., kiedy Daniel Morgan rekrutował w Wirginii strzelców wyborowych do zbliżającej się amerykańskiej wojny rewolucyjnej. W niektórych krajach strzelanie z karabinu nadal jest powodem do dumy narodowej. Niektóre specjalistyczne karabiny w większych kalibrach mają podobno zasięg do około 1 mili (1600 m), choć większość z nich ma znacznie mniejszy zasięg. W drugiej połowie XX wieku, konkurencyjne sporty śrutowe stały się być może nawet bardziej popularne niż strzelanie, głównie ze względu na ruch i natychmiastowe sprzężenie zwrotne w działaniach takich jak skeet, pułapka i sportowe gliny.

W zastosowaniach wojskowych karabiny bolt-action z lunetami o dużej mocy są powszechne jako karabiny snajperskie, jednak do czasu wojny koreańskiej tradycyjne karabiny bolt-action i karabiny półautomatyczne używane przez piechotę zostały uzupełnione o konstrukcje strzelające ogniem selektywnym, znane jako karabiny automatyczne.

KarabinkiEdit

Karabinek to broń palna podobna do karabinu w formie i przeznaczeniu, ale zazwyczaj krótsza lub mniejsza niż typowy „pełnowymiarowy” karabin myśliwski lub bojowy z podobnego okresu czasu, a czasami wykorzystująca mniejszy lub mniej potężny nabój. Karabinki były i są zazwyczaj używane przez członków wojska w rolach, które mają angażować się w walkę, ale gdzie pełnowymiarowy karabin byłby przeszkodą dla podstawowych obowiązków tego żołnierza (kierowcy pojazdów, dowódcy polowi i personel pomocniczy, wojska powietrznodesantowe, inżynierowie, itp.) Karabinki są również powszechne w organach ścigania i wśród cywilnych właścicieli, gdzie mogą występować podobne problemy z rozmiarem, przestrzenią i/lub mocą. Karabinki, podobnie jak karabiny, mogą być jednostrzałowe, powtarzalne, półautomatyczne lub strzelające ogniem selektywnym/w pełni automatyczne, zasadniczo w zależności od okresu czasu i rynku przeznaczenia. Typowe przykłady historyczne to Winchester Model 1892, Lee-Enfield „Jungle Carbine”, SKS, karabinek M1 (bez związku z większym M1 Garand) i karabinek M4 (bardziej kompaktowa odmiana obecnego karabinu M16). Współczesne amerykańskie karabinki cywilne obejmują kompaktowe modyfikacje AR-15, Ruger Mini-14, Beretta Cx4 Storm, Kel-Tec SUB-2000, karabiny bolt-action ogólnie mieszczące się w specyfikacji karabinów zwiadowczych oraz zestawy do konwersji na rynku wtórnym popularnych pistoletów, w tym M1911 i Glock.

Karabiny maszynoweEdit

Pistolet maszynowy ogólnego przeznaczenia MG 42 z chowanym dwójnogiem

Pistolet maszynowy to w pełni automatyczna broń palna, najczęściej oddzielona od innych klas broni automatycznej przez zastosowanie amunicji podawanej taśmowo (choć niektóre konstrukcje stosują magazynki bębnowe, panewkowe lub lejkowe), zazwyczaj w kalibrze inspirowanym karabinem, mieszczącym się w przedziale 5.56×45mm NATO (.223 Remington) dla lekkiego karabinu maszynowego do tak dużego jak .50 BMG lub nawet większego dla broni załogowej lub lotniczej. Chociaż nie były powszechnie używane aż do I wojny światowej, wczesne pistolety maszynowe były używane przez wojsko w drugiej połowie XIX wieku. Godne uwagi w amerykańskim arsenale w XX wieku były ciężkie karabiny maszynowe M2 Browning kaliber .50, średni karabin maszynowy M1919 Browning kaliber .30 i ogólny karabin maszynowy M60 7.62×51mm NATO, który wszedł do użytku w okolicach wojny wietnamskiej. Karabiny maszynowe tego typu były początkowo bronią defensywną obsługiwaną przez co najmniej dwóch mężczyzn, głównie ze względu na trudności związane z przenoszeniem i ustawianiem ich, ich amunicji i statywu. W przeciwieństwie do nich, nowoczesne lekkie karabiny maszynowe, takie jak FN Minimi, są często obsługiwane przez jednego piechura. Zapewniają one dużą pojemność amunicji i dużą szybkostrzelność, i są zazwyczaj używane do prowadzenia ognia tłumiącego podczas ruchu piechoty. Dokładność karabinów maszynowych różni się w zależności od wielu czynników, od projektu po tolerancje produkcyjne, z których większość została z czasem ulepszona. Karabiny maszynowe są często montowane na pojazdach lub helikopterach i są używane od I wojny światowej jako broń ofensywna w samolotach bojowych i czołgach (np. do walki powietrznej lub tłumienia ognia dla wsparcia wojsk lądowych).

Definicja karabinu maszynowego jest inna w prawie amerykańskim. National Firearms Act i Firearm Owners Protection Act definiują „pistolet maszynowy” w kodeksie Stanów Zjednoczonych Title 26, Subtitle E, Chapter 53, Subchapter B, Part 1, § 5845 jako:”… any firearm which shoots … automatically more than one shot, without manual reloading, by a single function of the trigger”. „Karabin maszynowy” jest zatem w dużej mierze synonimem „broni automatycznej” w amerykańskim języku cywilnym, obejmując wszystkie automatyczne bronie palne.

Karabiny snajperskieEdit

Seria karabinów snajperskich Accuracy International Arctic Warfare jest standardowym wyposażeniem armii kilku państw, w tym Wielkiej Brytanii, Irlandii i Niemiec (pokazano).

Definicja karabinu snajperskiego jest przedmiotem sporów wśród wojskowych, policjantów i cywilnych obserwatorów, jednak większość ogólnie definiuje „karabin snajperski” jako wysokoprądowy, półautomatyczny/bolt action, precyzyjny karabin o dokładnym zasięgu większym niż standardowy karabin. Karabiny te są często specjalnie skonstruowane do swoich zastosowań. Na przykład, policyjny karabin snajperski może różnić się specyfikacją od karabinu wojskowego. Policyjni snajperzy zazwyczaj nie atakują celów w ekstremalnym zasięgu, ale raczej cele w średnim zasięgu. Mogą również mieć wiele celów w krótszym zakresie, a zatem półautomatyczny model jest preferowany do bolt action. Mogą one również być bardziej kompaktowe niż karabiny wojskowe, ponieważ strzelcy policyjni mogą potrzebować większej przenośności. Z drugiej strony, karabin wojskowy jest bardziej prawdopodobne, aby użyć wyższej mocy naboju do pokonania pancerza lub średniej pokrywy światła. Są one częściej (ale nie dużo więcej) bolt-action, ponieważ są one prostsze w budowie i utrzymaniu. Ponadto, ze względu na mniejszą ilość ruchomych i ogólnych części, są one znacznie bardziej niezawodne w niekorzystnych warunkach. Mogą również posiadać bardziej wydajny celownik, aby móc zdobywać cele znajdujące się w większej odległości. Ogólnie rzecz biorąc, jednostki snajperskie nie zyskały na popularności aż do I wojny światowej, kiedy to Niemcy pokazali ich przydatność na polu bitwy. Od tego czasu stały się one nieodłącznym elementem działań wojennych. Przykłady karabinów snajperskich to Accuracy International AWM, Sako TRG-42 i CheyTac M200. Przykłady specjalistycznych nabojów snajperskich obejmują naboje .338 Lapua Magnum, .300 Winchester Magnum i .408 CheyTac.

Pistolety maszynoweEdit

Czechosłowacki 7,65 mm pistolet maszynowy Škorpion vz. 61 zaprojektowany w 1959 roku.

Pistolet podwodny Suomi M31 z dołączonym 70-cio nabojowym magazynkiem bębnowym, magazynki pudełkowe 20 i 50-cio nabojowe.

Pistolet podręczny to broń palna zasilana magazynkiem, zwykle mniejsza niż inna broń palna automatyczna, strzelająca amunicją w kalibrze pistoletowym; z tego powodu niektóre pistolety podręczne mogą być również określane jako pistolety maszynowe, zwłaszcza w odniesieniu do konstrukcji wielkości pistoletu ręcznego, takich jak Škorpion vz. 61 i Glock 18. Dobrze znanymi przykładami są izraelski Uzi i Heckler & Koch MP5, które używają naboju 9×19mm Parabellum, oraz amerykański pistolet maszynowy Thompson, który strzela nabojem .45 ACP. Ze względu na mały rozmiar i ograniczoną penetrację pocisków w porównaniu do karabinów o dużej mocy, pistolety maszynowe są powszechnie preferowane przez siły wojskowe, paramilitarne i policyjne do walki w bliskim kontakcie, np. wewnątrz budynków, na obszarach miejskich lub w okopach.

Pistolety maszynowe były pierwotnie wielkości karabinków. Ponieważ strzelają amunicją pistoletową, mają ograniczone zastosowanie w dalekim zasięgu, ale w walce wręcz mogą być używane w pełni automatycznie w sposób kontrolowany ze względu na mniejszy odrzut amunicji pistoletowej. Są one również niezwykle tanie i proste w budowie w czasie wojny, umożliwiając narodowi szybkie uzbrojenie wojska. W drugiej połowie XX wieku, pistolety maszynowe zostały zminiaturyzowane do tego stopnia, że były tylko nieznacznie większe od niektórych dużych pistoletów ręcznych. Najpowszechniej stosowanym pistoletem maszynowym pod koniec XX wieku był Heckler & Koch MP5. MP5 jest faktycznie określany jako „pistolet maszynowy” przez Heckler & Koch (MP5 to skrót od Maschinenpistole 5, czyli Pistolet Maszynowy 5), choć niektórzy rezerwują to określenie dla jeszcze mniejszych pistoletów maszynowych, takich jak MAC-10 i Glock 18, które są mniej więcej wielkości i kształtu pistoletów.

Karabiny automatyczneEdit

Karabin automatyczny to broń palna zasilana magazynkiem, noszona przez jednego piechura, która posiada komorę na naboje karabinowe i jest zdolna do prowadzenia ognia automatycznego. M1918 Browning Automatic Rifle był pierwszą amerykańską bronią piechoty tego typu, i był generalnie używany do ognia tłumiącego lub wspierającego w roli, którą obecnie zwykle wypełnia lekki karabin maszynowy. Inne wczesne karabiny automatyczne to Awtomat Fedorowa i Karabin Automatyczny Huota. Później, podczas II wojny światowej, siły niemieckie wprowadziły na rynek Sturmgewehr 44, lekki karabin automatyczny strzelający „nabojem pośrednim” o zmniejszonej mocy. Konstrukcja ta miała stać się podstawą podklasy broni automatycznej „karabinów szturmowych”, w odróżnieniu od „karabinów bojowych”, które zazwyczaj strzelają tradycyjnym nabojem karabinowym „pełnej mocy”.

Karabiny szturmoweEdit

Ka-47 jest jednym z najczęściej produkowanych i używanych karabinów szturmowych na świecie.

W II wojnie światowej Niemcy wprowadziły StG 44 i wprowadziły do czołówki technologii broni palnej to, co ostatecznie stało się klasą broni palnej najszerzej przyjętą przez wojsko, karabin szturmowy. Karabin szturmowy jest zwykle nieco mniejszy od karabinu bojowego, takiego jak amerykański M14, ale główne różnice definiujące karabin szturmowy to możliwość selektywnego odpalania i użycie naboju o mniejszej mocy, znanego jako nabój pośredni.

Sowiecki inżynier Michaił Kałasznikow szybko zaadaptował niemiecką koncepcję, używając mniej silnego naboju 7.62×39mm, pochodzącego ze standardowego naboju rosyjskiego karabinu bojowego 7.62×54mmR, do produkcji AK-47, który stał się najczęściej używanym karabinem szturmowym na świecie. Wkrótce po II wojnie światowej karabin szturmowy Automatic Kalashnikov AK-47 zaczął być używany przez Związek Radziecki i jego sojuszników w bloku wschodnim, a także przez kraje takie jak Chiny, Korea Północna i Wietnam Północny.

W Stanach Zjednoczonych konstrukcja karabinu szturmowego pojawiła się później; zamiennikiem M1 Garand z czasów II wojny światowej był inny model John Garand, przystosowany do nowego naboju 7,62×51 mm NATO; karabin wyborowy M14, który był używany przez wojsko amerykańskie do lat sześćdziesiątych. Znaczny odrzut M14 podczas strzelania w trybie w pełni automatycznym był postrzegany jako problem, ponieważ ograniczał celność, i w latach 60. został zastąpiony przez AR-15 Eugene’a Stonera, co również oznaczało przejście z potężnych nabojów kalibru .30, używanych przez wojsko amerykańskie do początku wojny wietnamskiej, na znacznie mniej potężny, ale znacznie lżejszy i z lekkim odrzutem nabój pośredni kalibru .223 (5,56 mm). Wojsko oznaczyło później AR-15 jako „M16”. Cywilna wersja M16 jest nadal znana jako AR-15 i wygląda dokładnie tak samo jak wersja wojskowa, choć aby spełnić wymagania przepisów B.A.T.F.E. w USA, brakuje w niej mechanizmu umożliwiającego prowadzenie w pełni automatycznego ognia.

Warianty obu M16 i AK-47 są nadal w szerokim użyciu międzynarodowym, choć od tego czasu wprowadzono inne konstrukcje karabinów automatycznych. Mniejsza wersja M16A2, karabinek M4, jest powszechnie używana przez amerykańskie i natowskie załogi czołgów i pojazdów, lotników, personel pomocniczy i w innych sytuacjach, w których przestrzeń jest ograniczona. IMI Galil, broń zaprojektowana przez Izrael, oparta na AK-47, jest używana przez Izrael, Włochy, Birmę, Filipiny, Peru i Kolumbię. Swiss Arms ze Szwajcarii produkuje karabin szturmowy SIG SG 550, używany między innymi przez Francję, Chile i Hiszpanię, a Steyr Mannlicher produkuje AUG, karabin typu bullpup, używany między innymi w Austrii, Australii, Nowej Zelandii, Irlandii i Arabii Saudyjskiej.

Nowoczesne konstrukcje wymagają broni kompaktowej, zachowującej siłę ognia. Konstrukcja bullpup, poprzez zamontowanie magazynka za spustem, łączy celność i siłę ognia tradycyjnego karabinu szturmowego z kompaktowymi rozmiarami pistoletu maszynowego (choć pistolety maszynowe są nadal używane); przykładami są francuski FAMAS i brytyjski SA80.

Broń do obrony osobistejEdit

FN P90 PDW

Ostatnio rozwiniętą klasą broni palnej jest broń obrony osobistej lub PDW, która w najprostszych słowach jest pistoletem podręcznym zaprojektowanym do strzelania amunicją o parametrach balistycznych podobnych do nabojów karabinowych. Podczas gdy pistolet maszynowy jest pożądany ze względu na jego kompaktowe rozmiary i pojemność amunicji, naboje pistoletowe nie mają zdolności penetracyjnych nabojów karabinowych. I odwrotnie, pociski karabinowe mogą przebić lekki pancerz i są łatwiejsze do precyzyjnego strzelania, ale nawet karabinek taki jak Colt M4 jest większy i/lub dłuższy niż pistolet maszynowy, co utrudnia manewrowanie w bliskim otoczeniu. Rozwiązaniem przedstawionym przez wielu producentów broni palnej jest broń przypominająca wielkością i ogólną konfiguracją pistolet maszynowy, ale strzelająca pociskiem penetrującym pancerz o większej mocy (często specjalnie zaprojektowanym dla tej broni), łącząc w ten sposób zalety karabinka i pistoletu maszynowego. Dzięki temu PDW zyskały również rzadko używany przydomek – karabinki podkasetowe. FN P90 i Heckler & Koch MP7 to najbardziej znane przykłady PDW.

Karabiny bojoweEdit

Karabiny bojowe to kolejny podtyp karabinów, zwykle definiowany jako karabiny selektywnego ognia, które wykorzystują naboje karabinowe o pełnej mocy, których przykłady obejmują 7,62x51mm NATO, 7,92x57mm Mauser i 7,62x54mmR. Służą one do podobnych celów co karabiny szturmowe, ponieważ oba są zwykle wykorzystywane przez piechotę lądową. Jednak niektórzy wolą karabiny bojowe ze względu na ich mocniejszy nabój, mimo dodatkowego odrzutu. Niektóre półautomatyczne karabiny snajperskie są skonfigurowane z karabinów bojowych.

FunkcjaEdit

Broń palna jest również kategoryzowana według cyklu funkcjonowania lub „akcji”, która opisuje jej cykl ładowania, odpalania i rozładowywania.

RęcznyEdit

Najwcześniejsza ewolucja broni palnej, istnieje wiele rodzajów broni palnej ręcznego działania. Można je podzielić na dwie podstawowe kategorie: jednostrzałową i powtarzalną.

Jednostrzałowa broń palna może być wystrzelona tylko raz z wyposażonej w nią lufy, zanim musi zostać przeładowana lub naładowana poprzez zewnętrzny mechanizm lub serię kroków. Powtarzalna broń palna może być wystrzelona wiele razy, ale może być wystrzelona tylko raz przy każdym kolejnym naciśnięciu spustu. Pomiędzy kolejnymi pociągnięciami za spust, broń musi być przeładowana przez wewnętrzny mechanizm.

Dźwignia

Pistolet, który ma dźwignię, która jest pociągana w dół i z powrotem do góry, aby wyrzucić stary nabój i załadować nowy.

Pompka

Pompki to przede wszystkim strzelby. Pump action powstaje, gdy użytkownik przesuwa dźwignię (zwykle chwyt) i wprowadza nowy nabój do komory, jednocześnie usuwając stary.

Pół-automatycznaEdit

Półautomatyczna, samoładująca się lub „autoładująca” broń palna to taka, która wykonuje wszystkie czynności niezbędne do przygotowania jej do ponownego wystrzału po pojedynczym rozładowaniu, aż do momentu, gdy naboje nie są już dostępne w urządzeniu podającym lub magazynku broni. Ładowacze automatyczne wystrzeliwują jeden nabój za każdym naciśnięciem spustu. Niektórzy ludzie mylą ten termin z „w pełni automatyczną” bronią palną. (Patrz dalej.) Podczas gdy niektóre półautomatyczne karabiny mogą przypominać broń palną w stylu wojskowym, nie są one prawidłowo sklasyfikowane jako „broń szturmowa”, która odnosi się do tych, które kontynuują ogień, dopóki spust nie jest już wciśnięty.

AutomaticEdit

Automatyczna broń palna, lub „w pełni automatyczna”, „fully auto”, lub „full auto”, jest ogólnie definiowana jako taka, która kontynuuje ładowanie i wystrzeliwanie nabojów z magazynka tak długo, jak długo spust jest wciśnięty (i dopóki magazynek nie zostanie wyczerpany z dostępnej amunicji). Pierwszą bronią ogólnie uznawaną za należącą do tej kategorii jest pistolet Gatlinga, pierwotnie zamontowana na wózku, uruchamiana korbką broń palna z wieloma obracającymi się lufami, która została wprowadzona na pole w amerykańskiej wojnie secesyjnej. Nowoczesny karabin maszynowy uruchamiany spustem rozpoczął się od różnych konstrukcji opracowanych pod koniec XIX wieku i wprowadzonych do uzbrojenia podczas I wojny światowej, takich jak Maxim Gun, Lewis Gun i MG 08 „Spandau”. Większość broni automatycznej jest klasyfikowana jako broń długa (ponieważ używana amunicja jest podobnego typu jak w karabinach, a odrzut gwałtownego ognia broni jest lepiej kontrolowany przy użyciu dwóch rąk), ale broń automatyczna wielkości pistoletu ręcznego również istnieje, zazwyczaj w klasie „pistoletów maszynowych” lub „pistoletów maszynowych”.

Ogień selektywnyEdit

Selektywny ogień, lub „select fire”, oznacza zdolność sterowania ogniem broni do regulacji w półautomatycznych, w pełni automatycznych trybach strzelania lub 3 rundowym burst. Tryby te są wybierane za pomocą selektora, który różni się w zależności od konstrukcji broni. Niektóre bronie selektywnego ognia mają wbudowane mechanizmy burst fire ograniczające maksymalną liczbę strzałów oddawanych w trybie w pełni automatycznym, przy czym najczęściej spotykane ograniczenia to dwie lub trzy rundy na jedno naciśnięcie spustu. Obecność trybów ognia selektywnego w broni palnej pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie amunicji do konkretnych potrzeb taktycznych, precyzyjnego celowania lub ognia tłumiącego. Zdolność ta jest najczęściej spotykana w broni wojskowej XX i XXI wieku, zwłaszcza w karabinach szturmowych.

.