Klasyczne Ateny (508-322 p.n.e.)Edit
Dawne szkolnictwoEdit
Dawna edukacja w klasycznych Atenach składała się z dwóch głównych części – fizycznej i intelektualnej, lub tego, co było znane Ateńczykom jako „gumnastike” i „mousike”.” Gumnastike było edukacją fizyczną, która odzwierciedlała ideały wojskowości – siłę, wytrzymałość i przygotowanie do wojny. Posiadanie sprawnego fizycznie ciała było niezwykle ważne dla Ateńczyków. Chłopcy rozpoczynali naukę wychowania fizycznego w trakcie lub zaraz po rozpoczęciu edukacji elementarnej. Początkowo uczyli się od prywatnego nauczyciela, znanego jako paidotribe. Ostatecznie chłopcy rozpoczynali treningi w gimnazjum. Trening fizyczny uważano za niezbędny dla poprawy wyglądu, przygotowania do wojny i zachowania dobrego zdrowia w starszym wieku. Z drugiej strony, mousike było połączeniem współczesnej muzyki, tańca, tekstów i poezji. Mousike dostarczało uczniom przykładów piękna i szlachetności, a także uznania dla harmonii i rytmu.
Uczniowie pisali za pomocą rysika, którym rytowali na pokrytej woskiem desce. Kiedy dzieci były już gotowe do czytania całych dzieł, często dostawały poezję do zapamiętania i recytacji. Ateńczycy wysoko cenili również legendy mitopejskie, takie jak Hezjod i Homer, a ich dzieła często włączano do planów lekcji. Dawne szkolnictwo nie posiadało rozbudowanej struktury i obejmowało naukę tylko do poziomu elementarnego. Gdy dziecko osiągało wiek młodzieńczy, jego formalna edukacja kończyła się. Dlatego duża część tej edukacji była nieformalna i opierała się na zwykłym ludzkim doświadczeniu.
Wyższe wykształcenieEdit
Nie było to aż do około 420 roku p.n.e., kiedy wyższe wykształcenie stało się znaczące w Atenach. Filozofowie tacy jak Sokrates (ok. 470-399 p.n.e.), jak również ruch sofistyczny, który doprowadził do napływu zagranicznych nauczycieli, stworzyli przejście od Starej Edukacji do nowej Wyższej Edukacji. To wyższe wykształcenie rozszerzyło formalną edukację, a społeczeństwo ateńskie zaczęło cenić zdolności intelektualne wyżej niż fizyczne. Zmiana ta wywołała kontrowersje pomiędzy tymi, którzy mieli tradycyjne i nowoczesne poglądy na edukację. Tradycjonaliści wierzyli, że wychowywanie „intelektualistów” zniszczy ateńską kulturę i pozostawi Ateny w niekorzystnym położeniu w czasie wojny. Z drugiej strony zwolennicy zmian uważali, że choć siła fizyczna jest ważna, to jej wartość w odniesieniu do ateńskiej potęgi będzie z czasem maleć. Tacy ludzie uważali, że edukacja powinna być narzędziem rozwoju całego człowieka, w tym jego intelektu. Zwyciężyło jednak szkolnictwo wyższe. Wprowadzenie średnich i pomaturalnych poziomów edukacji zapewniło większą strukturę i głębię istniejącym ramom Starej Edukacji. Bardziej ukierunkowane kierunki studiów obejmowały matematykę, astronomię, harmonię i dialektykę – wszystkie z naciskiem na rozwój wglądu filozoficznego. Uważano za konieczne, by jednostki wykorzystywały wiedzę w ramach logiki i rozumu.
Zamożność odgrywała integralną rolę w klasycznym ateńskim szkolnictwie wyższym. W rzeczywistości ilość wyższego wykształcenia, które otrzymała dana osoba, często zależała od zdolności i gotowości rodziny do zapłacenia za taką edukację. Formalne programy w ramach szkolnictwa wyższego były często prowadzone przez sofistów, którzy pobierali opłaty za swoje nauczanie. W rzeczywistości sofiści szeroko korzystali z reklam, aby dotrzeć do jak największej liczby klientów. W większości przypadków tylko ci, których było stać na zapłacenie ceny, mogli uczestniczyć w zajęciach, a klasa chłopska, której brakowało kapitału, była ograniczona w zakresie edukacji, jaką mogła otrzymać. Kobiety i niewolnicy również nie mieli możliwości zdobycia wykształcenia. Oczekiwania społeczne ograniczały kobiety głównie do domu, a powszechnie panujące przekonanie o niższych możliwościach intelektualnych kobiet powodowało, że nie miały one dostępu do formalnej edukacji. Niewolnicy byli prawnie pozbawieni dostępu do edukacji.
Po tym, jak Grecja stała się częścią Imperium Rzymskiego, wykształceni Grecy byli wykorzystywani jako niewolnicy przez zamożnych Rzymian – w istocie był to główny sposób, w jaki zamożni Rzymianie byli kształceni. Doprowadziło to do kontynuacji kultury greckiej w sferze rzymskiej.
Klasyczni ateńscy pedagodzyEdit
Izokrates (436-338 p.n.e.)Edit
Izokrates był wpływowym klasycznym ateńskim oratorem. Dorastanie w Atenach naraziło Isokratesa na kontakt z takimi nauczycielami jak Sokrates i Gorgiasz w młodym wieku i pomogło mu rozwinąć wyjątkową retorykę. Wraz z wiekiem i rozwojem swojego rozumienia edukacji, Isokrates lekceważył znaczenie sztuk i nauk, wierząc, że retoryka jest kluczem do cnoty. Celem edukacji było wytworzenie sprawności obywatelskiej i przywództwa politycznego, dlatego umiejętność dobrego przemawiania i przekonywania stała się kamieniem węgielnym jego teorii edukacji. Jednak w tamtych czasach nie istniał żaden konkretny program nauczania dla szkolnictwa wyższego, a jedynie istnienie sofistów, którzy stale podróżowali. W odpowiedzi, Isokrates założył swoją szkołę retoryki około 393 roku p.n.e. Szkoła ta była przeciwieństwem szkoły Platona. Szkoła ta była w przeciwieństwie do Akademii Platona (ok. 387 r. p.n.e.), która w dużej mierze opierała się na nauce, filozofii i dialektyce.
Platon (428-348 p.n.e.)Edit
Platon był filozofem w klasycznych Atenach, który studiował pod kierunkiem Sokratesa, stając się ostatecznie jednym z jego najsłynniejszych uczniów. Po egzekucji Sokratesa, Platon opuścił Ateny w gniewie, odrzucając politykę jako karierę i podróżując do Włoch i na Sycylię. Powrócił dziesięć lat później, by założyć swoją szkołę, Akademię (ok. 387 p.n.e.) – nazwaną tak na cześć greckiego bohatera Akademosa. Platon postrzegał edukację jako metodę wytwarzania obywateli, którzy mogliby funkcjonować jako członkowie wspólnoty obywatelskiej w Atenach. W pewnym sensie Platon wierzył, że Ateńczycy mogą zdobyć wykształcenie poprzez doświadczenia związane z byciem członkiem wspólnoty, ale rozumiał również znaczenie celowego treningu, czyli wyższej edukacji, w rozwoju cnót obywatelskich. Dlatego właśnie założył Akademię, którą często uważa się za pierwszy uniwersytet. To właśnie w tej szkole Platon omówił większość swojego programu edukacyjnego, który nakreślił w swoim najbardziej znanym dziele – Republice. W swoich pismach Platon opisuje rygorystyczny proces, przez który należy przejść, aby osiągnąć prawdziwą cnotę i zrozumieć rzeczywistość taką, jaką ona jest. Edukacja wymagana do takiego osiągnięcia, według Platona, obejmowała elementarne wykształcenie w zakresie muzyki, poezji i treningu fizycznego, dwa do trzech lat obowiązkowego szkolenia wojskowego, dziesięć lat nauk matematycznych, pięć lat szkolenia dialektycznego i piętnaście lat praktycznego szkolenia politycznego. Nieliczne jednostki, którym udało się osiągnąć taki poziom, zostałyby filozofami-królami, przywódcami idealnego miasta Platona.
Arystoteles (384-322 p.n.e.)Edit
Arystoteles był klasycznym filozofem greckim. Urodzony w Stagiry, Chalkidice, Arystoteles dołączył do Akademii Platona w Atenach w późnych latach młodzieńczych i pozostał przez dziewięć-naście lat, wycofując się po śmierci Platona. Jego odejście z Akademii oznaczało również jego odejście z Aten. Arystoteles wyjechał, by dołączyć do Hermeiasa, byłego studenta Akademii, który został władcą Atarneus i Assos na północno-zachodnim wybrzeżu Anatolii (dzisiejsza Turcja). Pozostał w Anatolii do czasu, gdy w 342 r. p.n.e. otrzymał zaproszenie od króla Filipa Macedońskiego, by został wychowawcą jego trzynastoletniego syna Aleksandra. Arystoteles przyjął zaproszenie i przeniósł się do Pelli, by rozpocząć pracę z chłopcem, który wkrótce miał stać się znany jako Aleksander Wielki. Kiedy Arystoteles wrócił do Aten w 352 roku p.n.e., Aleksander pomógł sfinansować szkołę Arystotelesa – Liceum. Ważną częścią Liceum były badania naukowe. Szkoła miała systematyczne podejście do zbierania informacji. Arystoteles uważał, że dialektyczne relacje między uczniami prowadzącymi badania mogą przeszkadzać w dążeniu do prawdy. Dlatego też szkoła skupiała się głównie na badaniach prowadzonych empirycznie.