Evidence Law: The Rule of Relevance and Admissibility of Character Evidence

· – confusingthe issues;

· – misleadingthe jury;

· – unduedelay;

· – wastingtime; or

· – needlesslypresenting cumulative evidence.

Excluding RelevantEvidence

In determining whether relevant evidence shouldstill be excluded, the court is concerned with focusing on the legal issues inthe case and avoiding distractions that certain pieces of evidence present.

Unfair prejudice, one of the dangersoutweighing the probative value of evidence, is a good example of this. It is acommon reason why relevant evidence is excluded. Rozważmy sprawę napadu rabunkowego, w której prokurator stara się przedstawić zeznanie, że świadek widział oskarżonego używającego narkotyków w pobliżu sklepu, który został obrabowany około dziesięciu minut przed napadem. Dowód ten jest istotny, ponieważ pokazuje, że oskarżony był w pobliżu sklepu w czasie zbliżonym do tego, kiedy miał miejsce napad. Jednakże, wartość dowodowa tego zeznania może zostać zniwelowana przez niebezpieczeństwo niesłusznego uprzedzenia. Zeznanie to stwarza ryzyko uprzedzenia, ponieważ wskazuje, że oskarżony mógł popełnić przestępstwo związane z używaniem narkotyków, a zatem jest osobą, która regularnie popełnia przestępstwa. Sąd może zdecydować o wyłączeniu obserwacji oskarżonego zażywającego narkotyki, aby zapobiec groźbie niesprawiedliwego uprzedzenia oskarżonego.

Ostatni przykład rabunku podkreśla szczególny rodzaj dowodu, znany jako „dowód charakteru”. Dowody charakteru są wykorzystywane do opisania cech charakteru danej osoby, takich jak skłonność do popełniania przestępstw. Dowody charakteru mogą również obejmować świadka zeznającego, że strona w sprawie ma reputację w społeczności jako osoba agresywna, lub opinię świadka, że oskarżony jest bardzo uczciwy i prawdomówny.

Jako ogólna zasada, dowody charakteru nie mogą być wykorzystywane do udowodnienia, że dana osoba działała zgodnie z charakterem lub cechą przy konkretnej okazji. Tak więc, jeśli powód chciałby przedstawić zeznanie wskazujące, że pozwany jest znany jako osoba agresywna, dowód ten nie mógłby być wykorzystany w sprawie o napaść w celu udowodnienia, że pozwany rzeczywiście działał agresywnie przy okazji rzekomej napaści. Tego typu dowody stwarzają zagrożenie niesprawiedliwego uprzedzenia, ponieważ zachęcają sąd lub ławę przysięgłych do osądzenia oskarżonego na podstawie jego reputacji, a nie faktów ustalonych podczas procesu.

Wyjątki od zasady przeciwko dowodom z charakteru

Od ogólnej zasady przeciwko dowodom z charakteru istnieje wiele wyjątków. W sprawach karnych, oskarżony może przedstawić dowody dotyczące jego osoby. Na przykład, oskarżony w sprawie o napaść może przedstawić świadka, który stwierdzi, że oskarżony nie jest osobą agresywną. Oskarżony może to zrobić, mimo że prokurator nie miałby prawa początkowo przedstawić zeznań, że oskarżony jest znany jako osoba agresywna. Jednakże, jeżeli oskarżony przedstawi dowody wskazujące na to, że nie jest osobą agresywną, wówczas „otwiera drzwi” do przedstawienia przez prokuratora dowodów przeciwnych. Prokurator mógłby wykazać, że oskarżony jest znany w społeczeństwie jako osoba stosująca przemoc, próbując w ten sposób obalić dowody oskarżonego. Podobnie, jeżeli oskarżony stara się o dopuszczenie dowodów na temat charakteru ofiary, drzwi są otwarte dla prokuratora, który może przedstawić dowody przeciwne dotyczące ofiary. Tak więc, jeśli oskarżony przedstawi zeznanie, że ofiara napadu jest znana jako osoba agresywna, prokurator może przedstawić zeznanie, że ofiara jest w rzeczywistości znana jako osoba spokojna.

Za każdym razem, gdy osoba zeznaje jako świadek, istotne stają się dowody charakteru dotyczące skłonności tego świadka do mówienia prawdy. Każda strona może zaatakować wiarygodność lub prawdomówność świadka. Jeśli podczas przesłuchania lub rozprawy zaatakowany zostanie charakter świadka, dopuszczalne są dowody dotyczące jego prawdomówności lub nieprawdomówności. Tak więc, jeśli świadek jest oskarżony o mówienie nieprawdy na sali rozpraw, można przedstawić dowody na to, że świadek posiada cechę prawdomówności. Dwa główne sposoby, w jakie można to wykazać to zeznania dotyczące reputacji świadka w społeczności oraz zeznania opinii. Na przykład, jeśli świadek Wendy jest oskarżona o to, że nie powiedziała prawdy na temat liczby drinków, które widziała jak oskarżony spożywał w barze, jej przyjaciel James może zeznać, że świadek Wendy jest znana w ich społeczności jako osoba uczciwa i prawdomówna. Wiarygodność świadka może być również atakowana za pomocą dowodów z niektórych wyroków skazujących, w szczególności wyroków dotyczących nieuczciwości lub fałszywych zeznań.

Często strony mogą chcieć przedstawić dowody dotyczące innych przestępstw, wykroczeń lub czynów popełnionych przez strony. Nie mogą one być wykorzystane jako dowód charakteru, gdy są oferowane w celu wykazania, że dana osoba działała niezgodnie z tą cechą charakteru przy konkretnej okazji. Powód wnoszący pozew o zaniedbanie, na przykład, może chcieć wykazać, że pozwany został uznany za osobę, która dopuściła się zaniedbania trzy lata temu w odrębnym postępowaniu sądowym. Powód może twierdzić, że dowód ten jest istotny, ponieważ tamta wcześniejsza sprawa była sprawą o zaniedbanie bardzo podobną do obecnej sprawy. Powód stara się wykazać, że pozwany posiada cechę charakteru, jaką jest niedbalstwo, a zatem działał w sposób niedbały przy okazji, o którą chodzi w bieżącej sprawie. Ten rodzaj dowodu jest niedopuszczalny, ponieważ narusza podstawową zasadę przeciwko dowodom z charakteru.

Jednakże, zasady dotyczące dowodów z charakteru nie mają zastosowania w przypadku, gdy dowód jest wprowadzany w celu udowodnienia czegoś innego niż to, że pozwany działał zgodnie z tą cechą charakteru. W takich sytuacjach dowody innych przestępstw, wykroczeń lub czynów mogą być przedstawione w celu wykazania motywu, możliwości, zamiaru, przygotowania, planu, wiedzy, tożsamości, braku lub błędu lub braku wypadku.Na przykład, jeśli Jim w przeszłości napadał na sklepy monopolowe w maskach Richarda Nixona, a teraz jest oskarżony o napad na sklep monopolowy w masce Richarda Nixona, gdzie kontrowersyjną kwestią jest tożsamość osoby kryjącej się za maską, prokuratura może przedstawić dowody na historię napadów Jima na sklepy monopolowe w maskach Richarda Nixona. Ponieważ modus operandi Jima obejmuje używanie maski Nixona do napadów na sklepy monopolowe, fakt ten zwiększa prawdopodobieństwo, że to on stał za maską przy tej okazji.

Tam, gdzie jest to dozwolone, dowody charakteru mogą być również udowodnione poprzez reputację lub zeznania opinii. Konkretne przypadki zachowań mogą być wykorzystane do udowodnienia charakteru tylko wtedy, gdy udowodniona cecha charakteru jest elementem zarzutu, roszczenia lub obrony w danej sprawie.

Wszystkie te rodzaje dowodów charakteru są dopuszczalne, jeżeli zachowanie wzrasta do poziomu „nawyku, rutyny lub praktyki”- wtedy dowód jest dopuszczalny sam w sobie. Dowód, że dana osoba ma nawyk, rutynę lub praktykę może być wykorzystany do wykazania, że dana osoba działała w zgodzie z tym nawykiem przy konkretnej okazji. Jeśli osoba idzie na arun tą samą trasą każdego ranka o 5:00 rano, na przykład, ma ustalony nawyk. Sąd może zatem dopuścić dowód dotyczący zwyczaju biegania przez oskarżonego o godzinie 5:00 rano, aby wykazać, że oskarżony prawdopodobnie znajdował się w pobliżu miejsca przestępstwa, jeśli przestępstwo miało miejsce wzdłuż zwykłej trasy oskarżonego w czasie, gdy oskarżony bierze swój bieg. Informacja ta jest zarówno istotna, jak i dopuszczalna jako dowód habitatowy.

Istnieje kilka innych ważnych ograniczeń nałożonych na istotne dowody. Pierwsze z nich odnosi się do środków zaradczych podjętych przez stronę, które, gdyby zostały zastosowane wcześniej, mogłyby zapobiec szkodzie lub krzywdzie. Strona nie może przedstawić dowodu na to, że strona przeciwna podjęła jakieś działania zaradcze po wystąpieniu szkody, aby udowodnić zaniedbanie, zawinione zachowanie, wadę projektu lub produktu, lub że ostrzeżenie lub instrukcja były konieczne.Powszechnym przykładem jest budynek, w którym umieszczono znak „śliski, gdy jest mokry” po poślizgnięciu się kogoś. Biorąc pod uwagę delikatną naturę tych dowodów, sądy muszą bardzo uważnie rozważyć wpływ, jaki dowody mogą mieć na sprawę.

Celem wprowadzenia ograniczeń dotyczących dowodów, które mogą być wprowadzone, jest uniemożliwienie sądowi i ławie przysięgłych podejmowania decyzji w oparciu o czynniki inne niż te, które dyktuje prawo. Dowody charakteru stwarzają szczególnie wysokie ryzyko uprzedzeń, ponieważ koncentrują się na cechach charakteru danej osoby, a nie na serii faktów i zdarzeń, które strony są zobowiązane udowodnić. Jednakże, dowody z charakteru mają swoje miejsce, szczególnie gdy są wykorzystywane do obalenia dowodów przeciwnych. Ostatecznie decyzja o dopuszczeniu lub wykluczeniu dowodu należy do sądu, który często posługuje się groźbą niesłusznego oskarżenia jako wskazówką.