James J. Braddock, oryginalne nazwisko James Walter Braddock, (ur. 7 czerwca 1905, Nowy Jork, Nowy Jork, U.S.-zmarł 29 listopada 1974, North Bergen, New Jersey), amerykański mistrz świata w boksie w wadze ciężkiej od 13 czerwca 1935, kiedy to znokautował Maxa Baera w 15 rundach w Long Island City Bowl w Nowym Jorku, do 22 czerwca 1937, kiedy to został znokautowany przez Joe Louisa w Chicago.
Zawodowe imię Braddocka zostało zmienione przez jego menadżera na James J. na początku jego kariery, wzorując się na fighterach James J. Corbett i James J. Jeffries. Braddock, który walczył zawodowo od 1926 roku, przegrał z mistrzem wagi półciężkiej Tommym Loughranem w 15-rundowej walce o tytuł w Nowym Jorku w 1929 roku; od tego momentu jego kariera zaczęła się staczać. Żyjąc z zapomogi i pozornie będąc u kresu swojej kariery, Braddock powrócił na ring w 1934 roku i zdobył szansę na mistrzostwo wagi ciężkiej dzięki kilku niespodziewanym zwycięstwom; na przykład w walce z Baerem szanse przeciwko niemu wynosiły około 10 do 1. Z powodu szybkiego awansu Braddocka z mroku do sławy, Damon Runyon nazwał go „Kopciuszkiem”.
Broniąc swojego tytułu przeciwko Louisowi, Braddock był słabszym przeciwnikiem, ale radził sobie zaskakująco dobrze z młodszym zawodnikiem, aż do nokautu w ósmej rundzie. Kontrakt Braddocka z Louisem przewidywał jednak, że zawodnik ten zapłaci 10 procent z każdej przyszłej wygranej za tytuł, jeśli pokona Braddocka, co zapewniło Braddockowi bezpieczeństwo finansowe bez względu na to, kto wygra walkę. Braddock wygrał swoją ostatnią walkę, z Tommym Farrem, w 1938 roku i przeszedł na emeryturę. W swojej karierze stoczył 86 walk, w których odniósł 51 zwycięstw (26 przez nokaut). W 1964 roku został włączony do Boxing Hall of Fame magazynu „Ring”.