Nazwa naukowa: Pygoscelis adeliae
Pingwiny Adélie zostały odkryte w 1840 roku przez naukowców z francuskiej ekspedycji antarktycznej prowadzonej przez odkrywcę Jules’a Dumont d’Urville. D’Urville nazwał Ziemię Adelii, w południowej Antarktyce, imieniem swojej żony, Adele. Naukowcy Jacques Hombron i Charles Jacquinot również przypisali tę nazwę gatunkowi.
Opis fizyczny
Pingwiny Adélie są pingwinami średniej wielkości, ważącymi od 3 do 6 kg i stojącymi na wysokości 70 cm. Wyróżnia je biały pierścień otaczający oko. Samce i samice są podobnej wielkości i trudno je od siebie odróżnić.
Jak wszystkie pingwiny, Adelie są doskonałymi pływakami. Są one również bardzo zdeterminowane i udanych długodystansowych spacerowiczów podróżujących przez wiele kilometrów szybkiego lodu w drodze powrotnej do swoich kolonii. Ich prędkość chodzenia po lodzie wynosi średnio 2,5 km/h, a prędkość pływania od 4 do 8 km/h. Kiedy wystarczająca ilość śniegu pokrywa lód, wolą położyć się na brzuchu i jeździć na sankach.
Są blisko spokrewnione z pingwinami gentoo (Pygoscelis papua) i pingwinami chinstrap (Pygoscelis antarctica).
Rozmieszczenie i liczebność
Pingwiny Adelie są jednym z zaledwie 5 gatunków pingwinów, które żyją na kontynencie antarktycznym (pingwiny Adelie, cesarskie, gentoo, pasiaste i makrelońskie).
Pingwiny Adelie rozmnażają się wokół całego wybrzeża Antarktydy i na małych wyspach w miejscach, gdzie jest odsłonięta skała. Ponad 80,000 par pingwinów Adélie rozmnaża się rocznie wzdłuż 40 km wybrzeża Antarktydy w pobliżu stacji Mawson. Naukowcy z Australian Antarctic Division badają kolonię pingwinów Adélie na wyspie Béchervaise, w pobliżu Mawson w ramach długoterminowego programu monitorowania ekosystemu. Kolonia ta jest jedną z mniejszych kolonii Adélie, składającą się z około 1800 par hodowlanych.
Naukowcy wiedzą znacznie więcej o zachowaniu Adelii w cieplejszych miesiącach, ponieważ rozmnażają się one na lądzie od października do lutego. Mniej wiadomo o ich zachowaniu w zimie, gdzie spędzają czas na morzu w paku lodowym. Naukowcy śledzą ich trasy, dzięki czemu mogą dowiedzieć się, gdzie dokładnie Adelie udają się na swoje długie morskie podróże. Jak dotąd naukowcy wiedzą, że pingwiny te mogą przepłynąć ponad 1200 km od miejsca lęgowego.
Jego głównymi drapieżnikami są foki lamparcie, a także sku, które zabierają jaja i pisklęta z kolonii lęgowych.
Stan ochrony: najmniejszej troski
Rozród
Wiosną pingwiny Adeli budują gniazda z kamyków, które znajdują na suchym lądzie. Wybierają miejsca nachylone, aby podczas topnienia śniegu woda spływała z gniazda. Kiedy pakiety lodowe jeszcze się nie rozpadły, znalezienie pożywienia w pobliżu może być problemem. Adelie mogą musieć przejść ponad 50 km przez lód, aby dotrzeć do morza. Jednostki zawsze wracają do tego samego gniazda i tego samego partnera, jeśli mogą.
Do połowy listopada są dwa jaja w gnieździe. Rodzice na zmianę inkubują jaja i znajdują pożywienie. Pierwsze dwie zmiany inkubacji zazwyczaj trwają od 11 do 14 dni, a następnie są krótsze zmiany. Pisklęta wykluwają się w grudniu, a rodzice na przemian pilnują i karmią je, zamieniając się co kilka dni. Dorośli łowią ryby, kryla i inne małe skorupiaki, które podają pisklętom. Pisklęta na wyspie Béchervaise przybierają na wadze około 80 gramów dziennie.
W styczniu, kiedy pisklęta mają trzy tygodnie, są na tyle duże, że można je zostawić w spokoju. Dzięki temu oboje rodzice mogą jednocześnie zbierać dla nich pokarm. Podczas nieobecności rodziców pisklęta łączą się w grupy, aby zapewnić sobie ochronę i ciepło.
W lutym pisklęta wymieniają puch na dorosłe pióra. W wieku 7 do 9 tygodni są one gotowe do wypłynięcia w morze. Większość piskląt nie wróci do kolonii lęgowej, dopóki nie osiągnie wieku 3-5 lat i nie będzie zdolna do rozrodu. Średnia długość życia pingwinów Adelie wynosi od 10 do 20 lat.
Dieta i karmienie
Dieta pingwinów Adelie różni się w zależności od miejsca, w którym zdobywają pożywienie. Lokalne posiłki (te w promieniu 20 km od kolonii) składają się głównie z ryb, amfipodów i „kryla kryształowego” (Euphausia crystallorophias), podczas gdy posiłki morskie składają się głównie z „kryla antarktycznego” (Euphausia superba). Wielkość posiłków waha się od około 300 do 650 g w zależności od wielkości piskląt.
Lęgowe osobniki dorosłe pływają od 5 do 120 km od brzegu, aby złapać pokarm dla swoich piskląt. Wyprawy na karmienie trwają od 5 do 72 godzin.
Niektóre pingwiny Adelie są zdolne do nurkowania na głębokość do 175 m, ale zwykle żerują w górnych 70 m słupa wody.
Śledzenie satelitarne Adelie
Naukowcy przymocowali nadajniki satelitarne do wybranych Adelie, dzięki czemu mogą śledzić ich ruchy, gdy na morzu żerują. Nadajniki wysyłają sygnały do orbitującego satelity, który przekazuje je do Australijskiego Oddziału Antarktycznego w Kingston na Tasmanii. Trasy morskie pingwinów mogą być następnie mapowane. Naukowcy często używają również rejestratorów głębokości nurkowania, aby określić, jak głęboko pingwiny nurkują, aby złapać swoją ofiarę.
Zautomatyzowany system monitorowania pingwinów
Australijscy naukowcy zrewolucjonizowali zbieranie danych od pingwinów. Przed wprowadzeniem nowej metody naukowcy musieli wielokrotnie obchodzić się z pingwinami, aby uzyskać potrzebne dane. Teraz, Automatyczny System Monitoringu Pingwinów jest używany do automatycznego ważenia, identyfikacji i określania kierunku pingwinów, które przechodzą przez platformę wagową umieszczoną pomiędzy kolonią hodowlaną a morzem. Ta metoda zbierania danych zapewnia najmniejsze zakłócenia i jest mniej stresująca dla pingwinów.
Aby zidentyfikować każdego ptaka, naukowcy używają maleńkiego elektronicznego znacznika, który wszczepiają pingwinom pod skórę. Kiedy ptaki wchodzą na platformę, ich znacznik aktywuje system. Odczyty mogą być następnie uzyskane, jak długo każdy ptak był z dala od żerowania i ile jedzenia ptak daje do swojego pisklęcia. Ważenie pingwinów jest ważne, ponieważ naukowcy mogą wtedy stwierdzić, ile kryla i ryb zjadają i dostarczają swoim pisklętom.