W Wisconsin, procesja może mieć miejsce w domu, ze względu na pogodę.
Jedno wydarzenie w Portland, Oregon, kończy się z Mikołajem i prezentami świątecznymi przekazanymi potrzebującym dzieciom.
W Nowym Jorku, czciciele mogą pić atole, napój z cukru kukurydzianego tradycyjny podczas Bożego Narodzenia.
Duża procesja odbywa się od 1966 roku wzdłuż San Antonio River Walk. Przechodzi ona przez duże zabytki w San Antonio w Teksasie, w tym Arneson River Theater, Museo Alameda i Pałac Hiszpańskiego Gubernatora, kończąc się w Katedrze San Fernando.
Na Filipinach tradycja Las Posadas jest ilustrowana przez spektakl Panunulúyan; czasami jest on wykonywany bezpośrednio przed Misa de Gallo (Msza o północy), a czasami w każdą z dziewięciu nocy. Główna różnica w porównaniu z Meksykiem polega na tym, że Maryję i Józefa zamiast posągów grają aktorzy, którzy śpiewają prośby o nocleg. Wiersze „gospodarzy” są również często śpiewane, ale czasami odpowiadają oni bez śpiewu. Inną różnicą jest to, że teksty nie są w języku hiszpańskim, ale w języku filipińskim.
W Nikaragui, starsze pokolenia dorastały świętując posadas, ale tradycja ta wypadła z mody w miastach do lat 60-tych; jednak inne ważne święto zwane La Gritería (Krzyki), 7 grudnia na cześć La Purísima Virgen (Najczystszej Dziewicy). La Purísima powstało w León w 1600 roku z inicjatywy braci franciszkanów, a obchody szybko rozprzestrzeniły się na cały kraj. W 1800 roku stało się ono świętem narodowym i od tego czasu stało się tradycją w nikaraguańskiej diasporze. La Purísima zaczyna się w południe 7 grudnia od wielkich fajerwerków. Około godziny 18:00 więcej fajerwerków oznajmia czas, kiedy dorośli i dzieci wychodzą na ulice swoich dzielnic lub miast z workami z bambusa w ręku, odwiedzając różne ołtarze i kolędując do Matki Boskiej. W zamian za śpiew ludzie otrzymują słodycze, owoce i zabawki. Świętowanie trwa do późnych godzin nocnych. O północy zaczynają się fajerwerki w kształcie Maryi, gwiazd i aniołów, trwające zazwyczaj pół godziny.
Kuba ma podobną tradycję zwaną Parrandas; choć jej atmosfera jest bardziej zbliżona do Carnavalu. Tradycja ta została zapoczątkowana w XIX wieku przez Ojca Francisco Vigil de Quiñones, proboszcza Wielkiej Katedry w Remedios, aby zachęcić ludzi do pójścia na msze o północy tydzień przed Bożym Narodzeniem; wpadł on na pomysł, aby zebrać grupy dzieci i wyposażyć je w słoiki, talerze i łyżki, aby mogły biegać po wsi robiąc hałas i śpiewając wiersze. Pomysł ten przetrwał lata i zyskał zakończenie w postaci ulicznej imprezy.
W Kolumbii, Wenezueli i Ekwadorze rodziny i przyjaciele zbierają się od 16 do 24 grudnia, aby modlić się Nowenną do Aguinaldos.