Muchy tse (Glossina) jako wektory ludzkiej trypanosomiozy afrykańskiej: A Review

Abstract

Human African Trypanosomiasis (HAT) przenoszona przez muchę tse nadal stanowi problem dla zdrowia publicznego, pomimo ponad stu lat badań. Istnieją dwa typy choroby, przewlekła gambiense i ostra rhodesiense-HAT. Na liczebność i rozmieszczenie much miały wpływ zmiany we wzorcach użytkowania gruntów i klimacie. Jednakże, przenoszenie choroby nadal trwa. W tym miejscu dokonujemy przeglądu niektórych aspektów ekoepidemiologii HAT w kontekście zmienionych wzorców zarażenia i utrzymania cyklu przenoszenia, jak również pojawiających się możliwości kontroli choroby i wektorów.

1. Wprowadzenie

Afrykańska trypanosomia jest jedną z wielu zaniedbanych chorób tropikalnych. Mucha tse, Glossina sp. jest głównym wektorem trypanosomów, pasożytów wywołujących trypanosomatozę. Choroba ta dotyka zarówno ludzi, jak i zwierzęta hodowlane. U ludzi choroba ta znana jest jako śpiączka lub trypanosomoza afrykańska u ludzi (HAT), natomiast u zwierząt gospodarskich określana jest jako nagana lub trypanosomoza afrykańska u zwierząt (AAT). AAT jest szeroko rozpowszechniona w większości z 38 krajów Afryki Subsaharyjskiej, które są uważane za endemiczne dla muchy tse i choroby, i jest uważana za główny czynnik ograniczający produkcję rolną. Z drugiej strony, HAT występuje jako choroba o wysokim stopniu ogniskowości. Zarówno choroba, jak i jej wektor są przedmiotem intensywnego zainteresowania naukowców od czasu, gdy David Bruce po raz pierwszy opisał związek pomiędzy muchami tse i HAT. Pomimo tego, trypanosomoza nadal stanowi ograniczenie dla wiejskich źródeł utrzymania opartych na zwierzętach gospodarskich i potencjalnie śmiertelną chorobę ludzi.

2. Epidemiologia śpiączki

Istnieją dwie odrębne formy śpiączki, różniące się etiologią, epidemiologią, objawami klinicznymi i sposobami leczenia. Przewlekła postać antroponotyczna, wywoływana przez Trypanosoma brucei gambiense (gHAT) występuje w 24 krajach Afryki Zachodniej i Środkowej i stanowi około 98% zgłoszonych przypadków (Raport Techniczny WHO 2012). Demokratyczna Republika Konga (DRK) nadal zgłasza największą liczbę przypadków gHAT, przyczyniając się do 84% przypadków endemicznych zgłoszonych w 2012 roku. Ostra odzwierzęca postać choroby wywoływana przez T. b. rhodesiense jest określana jako rhodesiense-HAT (rHAT) i występuje w 13 krajach we wschodniej i południowej Afryce. Mniej niż 2% zgłoszonych przypadków HAT jest spowodowanych przez T. b. rhodesiense. Uganda wyróżnia się tym, że jest jedynym krajem, w którym występuje zarówno rHAT, jak i gHAT; jednakże ogniska występowania obu chorób są przestrzennie różne i nie zaobserwowano jeszcze konwergencji tych dwóch stref chorobowych.

2.1. Cykl przenoszenia choroby

Cykl przenoszenia gambiense-HAT (gHAT) jest najczęściej uważany za ludzko-muchowo-ludzki. Uważa się, że w obecności wektora, długi czas trwania zakażenia gHAT u ludzi jest wystarczający do utrzymania cyklu transmisji. Stanowi to podstawę tradycyjnego podejścia do zwalczania gHAT opartego na metodzie screen-and-treat. W epidemiologii gHAT sugeruje się możliwość istnienia rezerwuaru zwierzęcego, ale jego udział w przenoszeniu choroby pozostaje niejasny. Rzeczywiście, badania przeprowadzone w ogniskach gHAT wskazują na brak lub bardzo niewielką liczbę zarażeń T. b. gambiense u zwierząt gospodarskich lub dzikich. Ponadto, możliwe było lokalne wyeliminowanie przenoszenia T. b. gambiense wyłącznie poprzez leczenie rezerwuaru ludzkiego, bez uciekania się do interwencji ukierunkowanych na zwierzęta. Nie można jednak całkowicie wykluczyć udziału zwierząt w tym cyklu. Sugeruje się, że zrównoważona kontrola AAT jest niezbędnym podejściem do osiągnięcia eliminacji gHAT w Afryce Zachodniej i Środkowej.

Z drugiej strony, przenoszenie rHAT opiera się na obecności rezerwuarów kręgowców obejmujących zarówno zwierzęta domowe jak i dzikie, a cykl jest zazwyczaj zwierzę-tsetse-zwierzę/człowiek. Jednakże podczas epidemii, gdy liczba zakażonych osób jest stosunkowo wysoka, cykl przenoszenia może przebiegać na drodze człowiek-tsetse-człowiek. We wschodniej i południowej Afryce liczne gatunki dzikich zwierząt żyjących na obszarach objętych ochroną służą do utrzymania rezerwuaru choroby. W związku z tym, część osób zarażonych ma miejsce w parkach dzikich zwierząt lub rezerwatach lub w ich pobliżu. W latach 1990-2007 udokumentowano 49 przypadków nieendemicznych; głównie turystów, którzy przypuszczalnie byli narażeni na ukąszenia tse w parkach rozrywki w Kenii, Malawi, Tanzanii, Ugandzie, Zambii i Zimbabwe (Reviewed by ). Chociaż dzikie zwierzęta są kluczowymi rezerwuarami w tych parkach rozrywki, badania wykazują niskie wskaźniki zarażenia i niskie poziomy parazytemii z trypanosomami zakaźnymi dla ludzi. Na przykład, ostatnie badanie przeprowadzone w zambijskiej Luangwa Valley wykazało marne 0,5% () prewalencji zarażenia T. b. rhodesiense u badanych dzikich zwierząt. Zwierzęta gospodarskie w ogniskach o niskiej endemiczności wykazują odpowiednio niską prewalencję T. b. rhodesiense, ale może to wystarczyć do wywołania zaostrzenia choroby. Pojawienie się HAT w północnej Ugandzie zostało powiązane z wprowadzeniem zakażonego bydła z endemicznych obszarów południowych w ramach programu odnowy populacji i podkreśla ważną rolę polityki weterynaryjnej w łagodzeniu skutków choroby odzwierzęcej.

2.2. Tendencje w zakresie liczby zgłoszonych przypadków

Zachorowalność na śpiączkę maleje na przestrzeni lat, spadając z około 26 000 przypadków zgłoszonych w 2000 r. do mniej niż 8 000 przypadków zgłoszonych w 2012 r. W szczególności, liczba przypadków gHAT i rHAT zgłoszonych do WHO w tym okresie spadła odpowiednio o 75,9% i 87,9%. Spadek ten przypisuje się poprawie w zakresie wykrywania i leczenia przypadków oraz zarządzania wektorami. Pomimo tego spadku zachorowalności, szacuje się, że do 70 milionów ludzi rozmieszczonych na obszarze 1,5 miliona km2 pozostaje narażonych na ryzyko zachorowania na tę chorobę.

2.3. Effect of Changes in Land-Use and Climate on Disease Risk and Incidence

Rising population levels in many parts of sub-Saharan Africa have caused increased land pressure, pushing more people into tsetse infested marginal areas. Ta imigracja doprowadziła do jednego z dwóch rezultatów: (i) eliminacji siedlisk tsetse, a więc zniknięcia much tsetse i pozornej eliminacji choroby , lub (ii) zwiększonego kontaktu człowieka z muchami, co prowadzi do zwiększonego ryzyka zachorowania na trypanosomozę . Modele symulacyjne sugerują, że wzrost populacji spowoduje spadek liczebności tsetse na sawannach i w lasach, z możliwością wyginięcia we wschodniej i południowej Afryce. W tych regionach, populacje tsetse zostały ograniczone do odrębnych siedlisk, z dużą liczebnością w i wokół obszarów ochrony dzikiej przyrody, takich jak parki i rezerwaty. Takie obszary ochrony zapewniają odpowiednie warunki dla przetrwania tsei i funkcjonują jako miejsca lęgowe. Wraz ze zwiększonym wkraczaniem ludzi na obszary chronione, z pewnością wzrośnie ryzyko choroby, przynajmniej w początkowym okresie osiedlania się.

Przenoszenie chorób przenoszonych przez wektory, w tym trypanosomiozy, zależy od środowiska, a wszelkie zmiany w tym środowisku mogą wpływać na chorobę, a tym samym na zdrowie i gospodarkę. W tradycyjnych ogniskach HAT, warunki środowiskowe i biologiczne są idealne dla współistnienia i interakcji wektora, żywiciela i pasożytów, co pozwala na przenoszenie choroby. Czynniki, które wpływają na miejsca odpoczynku dorosłych much tse, takie jak długotrwałe zmiany opadów i temperatury, mogą mieć znaczący wpływ na epidemiologię i przenoszenie trypanosomiozy. Zarówno w Burkina Faso, jak i w Mali zmniejszone opady deszczu i zwiększona gęstość zaludnienia przyczyniły się do ograniczenia wcześniej udokumentowanych granic siedlisk tsetse. Ponadto, fragmentacja siedliska tsetse ma istotny wpływ na dynamikę populacji much i wykazano, że zmniejsza widoczną gęstość tsetse.

Cechy krajobrazu oraz mobilność zwierząt gospodarskich i ludzi są ważnymi czynnikami prognozującymi występowanie HAT, ponieważ wpływają na obecność, gęstość i rozproszenie much. Czynniki społeczne, kulturowe i ekonomiczne również wpływają na wyniki w zapadalności na choroby. W analizie porównawczej społeczno-ekonomicznych i kulturowych uwarunkowań HAT w czterech sąsiadujących ze sobą ogniskach na granicy Kenii i Ugandy stwierdzono, że wiedza na temat tsetse i jej kontroli, kultura, praktyki rolnicze oraz zmienne demograficzne i społeczno-ekonomiczne lepiej wyjaśniają występowanie HAT niż cechy krajobrazu. Te praktyki socjokulturowe mogą być również wykorzystane do wyjaśnienia zjawiska pacjentów cierpiących na śpiączkę w miejskich ośrodkach zdrowia, szczególnie w ogniskach gHAT w Afryce Środkowej. Tetry z grupy Palpalis, których podgatunki G. fuscipes są szacunkowo odpowiedzialne za około 90% wszystkich przypadków HAT, zamieszkują dość dobrze zachowane środowiska łęgowe. Muchy z tej grupy są w stanie przystosować się i łatwo kolonizować siedliska peryferyjne, w tym obszary podmiejskie otaczające miasta, na przykład Kinszasa, Libreville, Bonon i Bangui. Ogniska te zostały określone jako „wiejskie ogniska z miejską manifestacją”, w których infekcja nie występuje w granicach miasta, ale ludzie zarażają się w trakcie wędrówek na zarażone tsetse peryferia miasta .

3. Muchy tse jako wektory trypanosomów zakaźnych dla człowieka

Muchy tse można podzielić na trzy główne podgrupy w zależności od środowiska, które zamieszkują: tak więc, rzeczne (palpalis), sawannowe (morsitans) lub leśne (fusca). Wszystkie gatunki tsetse są zdolne do przenoszenia trypanosomów zakaźnych dla człowieka. Jednakże, głównymi gatunkami zaangażowanymi w przenoszenie HAT są tsetse z grupy palpalis, a konkretnie G. palpalis spp i G. fuscipes spp. Choroba lokomocyjna występuje w geograficznie wydzielonych strefach zwanych „ogniskami”. Takie ogniska są często atakowane przez gatunki sympatyczne, przy czym jeden gatunek jest gatunkiem dominującym. Muchy pobierają pasożyty krwi od swoich żywicieli: zwierząt gospodarskich, dzikich zwierząt i ludzi. Zdolność wektorowa opisuje wrodzoną zdolność danego gatunku muchy do pozyskiwania, dojrzewania i przenoszenia trypanosomów. Różne gatunki tsetse zasiedlające to samo siedlisko często mają różną zdolność wektorową do przenoszenia trypanosomów zakaźnych dla człowieka. Z tego powodu ważne jest określenie częstości występowania infekcji u sympatycznych gatunków tsetse, tak aby zidentyfikować, które gatunki są kluczowe w przenoszeniu choroby. Takie dane mogą być następnie wykorzystane do podejmowania decyzji w zakresie interwencji kontrolnych. Ponadto, dane dotyczące częstości występowania infekcji pomagają naukowcom lepiej zrozumieć dynamikę przenoszenia choroby i wykryć trendy przestrzenno-czasowe, z których oba mają istotne znaczenie dla kontroli choroby. Jednakże, w naturze, częstość występowania trypanosomów zakaźnych dla człowieka w muchach tse-tse, wykrywanych metodami parazytologicznymi (dysekcja i mikroskopia), jest często bardzo niska, nawet w aktywnych ogniskach. Klasyczna technika dysekcji/mikroskopii, choć pracochłonna, może być jedynym dostępnym narzędziem do określenia wskaźników zarażenia w terenie. Przy zastosowaniu dysekcji, o zarażeniu T. brucei świadczy obecność trypanosomów w gruczołach ślinowych. Procedura ta ma jednak wady, ponieważ wymaga wykwalifikowanych techników i charakteryzuje się niską czułością diagnostyczną. W wielu przypadkach wyniki dysekcji nie różnią się zbytnio w sytuacjach epidemicznych lub endemicznych i często wynoszą mniej niż 1%, pomimo dostępnych dowodów aktywnego zarażenia u zwierząt lub ludzi. Technika PCR jest często stosowana do wykrywania DNA pasożytów w wektorach choroby . Jednakże, obecność DNA pasożytów nie wskazuje na obecność dojrzałej, przenoszonej infekcji i dlatego nie jest bezpośrednim wskaźnikiem ryzyka. Często PCR daje mylące przeszacowanie zarażenia much w porównaniu z wynikami dysekcji. Wynika to z faktu, że PCR wykrywa DNA trypanosomów i nie pozwala na rozróżnienie pomiędzy aktywnym zakażeniem przenoszonym przez muchę a niedawną infekcją paszy. W związku z tym konieczne jest opracowanie i zastosowanie nowych metod w celu powiązania częstości występowania z ryzykiem choroby.

4. Pojawiające się możliwości w kontroli chorób i wektorów

Pomimo znacznych inwestycji w kontrolę i/lub eliminację choroby, tsetse i trypanosomatoza nadal pozostają poważnym problemem zdrowia publicznego. Kontrola śpiączki opiera się na dwóch kluczowych aspektach: kontroli choroby i kontroli wektora. Ostatnie i bieżące usprawnienia w tych dwóch aspektach przyczyniają się do osiągnięcia celu WHO, jakim jest eliminacja choroby.

4.1. Włączenie diagnostyki i leczenia HAT do krajowych systemów podstawowej opieki zdrowotnej

Odrodzenie się śpiączki w krajach takich jak Sudan, Angola i DRK przypisuje się niepokojom politycznym i społecznym, które spowodowały masową migrację ludności w sytuacjach zagrożenia oraz załamanie się tradycyjnego wsparcia rządowego i systemów kontroli chorób. W wielu z tych krajów nadzór nad chorobami i działania kontrolne są w dużym stopniu uzależnione od pomocy zagranicznej, w tym od pozarządowych agencji pomocowych. Zmniejszenie lub/i zaprzestanie pomocy zagranicznej może wpłynąć na działania kontrolne, prowadząc do wybuchu choroby. W przypadku DRK dramatyczny wzrost liczby przypadków (do 25 000 przypadków rocznie) nastąpił, gdy w 1990 r. zaprzestano belgijskiej pomocy dwustronnej finansującej nadzór nad chorobą i działania związane z leczeniem. Tendencja ta uległa odwróceniu wraz z wznowieniem pomocy dwustronnej w 1998 r., a następnie kontynuacją zakrojonych na szeroką skalę działań w zakresie badań przesiewowych i programów leczenia. Aby zmniejszyć zależność od pomocy zagranicznej w zakresie kontroli HAT, kraje endemiczne są zachęcane i wspierane do przejęcia odpowiedzialności za proces kontroli. W tym celu podjęto wysiłki zmierzające do integracji działań związanych z diagnozowaniem i leczeniem choroby w rządowych ośrodkach podstawowej opieki zdrowotnej.

4.2. Ulepszone narzędzia diagnostyczne

Znaczący postęp dokonał się również w kierunku rozwoju i rutynowego stosowania ulepszonych narzędzi diagnostycznych w krajach endemicznych. Obejmują one nowe i/ulepszone techniki, na przykład te obejmujące wykorzystanie mikroskopii fluorescencyjnej z diodą elektroluminescencyjną, technikę LAMP (Loop-Mediated Isothermal Amplification), a poszczególne szybkie testy diagnostyczne (RDT) są obecnie poddawane ocenie w kierunku rutynowego wykorzystania jako testy w punktach opieki. Ponadto opracowywane są nowe algorytmy w celu skrócenia czasu leczenia gHAT, co skutecznie zmniejsza możliwość dalszego przenoszenia choroby. Kolejnym krokiem w kierunku lepszej kontroli HAT było opracowanie map rozmieszczenia choroby HAT, wykorzystując ogniskową naturę choroby do opracowania kompleksowych map rozmieszczenia HAT na poziomie wiosek, co stanowi istotne narzędzie kontroli choroby, badań i rzecznictwa. Atlas HAT stanowi cenny wkład w podejmowanie świadomych decyzji w zakresie planowania i monitorowania działań kontrolnych oraz oceny trendów epidemiologicznych, a także działań badawczych.

4.3. Włączenie strategii zarządzania wektorami jako kluczowego elementu kontroli gHAT

Od dawna powszechnie przyjmuje się, że kontrola tsetse odgrywa główną rolę w kontroli zoonotycznego rHAT . Jednak epidemiolodzy są obecnie zgodni co do tego, że kontrola wektorów jest również wymagana w zarządzaniu gHAT. Rzeczywiście, wdrożenie strategii kontroli wektorów wraz z interwencjami medycznymi (screen and treat) w kilku ogniskach gHAT, w tym w Mandoul (Czad), północno-zachodniej Ugandzie i Boffa (Gwinea), znacznie zmniejszyło częstość występowania nowych przypadków. Konieczność kontroli wektorów jest również poparta przewlekłym charakterem zakażenia gHAT, przy czym jeden przypadek został zgłoszony aż 29 lat po pierwszym zakażeniu. W obecności wektora, takie bezobjawowe nosicielstwo może odgrywać ważną potencjalną rolę w przenoszeniu choroby. Poczyniono znaczne postępy w poszukiwaniu skutecznych i efektywnych kosztowo narzędzi kontroli nad tsetse rzecznymi biorącymi udział w przenoszeniu gHAT. Poszukiwania te zakończyły się opracowaniem tak zwanych „małych celów” . Te impregnowane insektycydem cele są znacznie mniejsze (25 cm × 50 cm) niż tradycyjne cele o wymiarach 1 × 1 m. Pomimo swoich rozmiarów, miniaturowe cele okazały się dość skuteczne w zwalczaniu tetry rzecznej, w szczególności G. fuscipes spp. i G. palpalis spp. Ponadto kosztują one znacznie mniej ze względu na ich mniejszy rozmiar (stąd mniejsze koszty impregnacji i materiałów). Ponadto, ze względu na ich niewielką wagę, można je łatwo rozmieszczać pieszo lub przy użyciu rowerów i motocykli. Ponadto maleńkie cele zamontowane na pirogach poruszających się wzdłuż rzeki okazały się skuteczne w zmniejszaniu zagęszczenia tse. Rozwój takich nowatorskich narzędzi kontroli, jak również standaryzacja istniejących modeli, doprowadzi do identyfikacji efektywnych kosztowo urządzeń do zarządzania tsetse .

4.4. Przyjęcie koncepcji „jednego zdrowia” w zwalczaniu HAT

W coraz większym stopniu promowane są zintegrowane strategie, które wykorzystują interdyscyplinarne badania i działania w celu jednoczesnego zwalczania zarówno HAT jak i AAT. Takie podejście do kontroli szkodników o znaczeniu weterynaryjnym, które przenoszą odzwierzęce czynniki chorobotwórcze jest przykładem koncepcji „Jednego zdrowia”, gdzie jedna technika kontroli wektorów zmniejsza ryzyko przenoszenia dwóch chorób. WHO wyraźnie zaleca, aby nadzór i kontrola rHAT były koordynowane ze służbami weterynaryjnymi w ramach podejścia „One Health” . Obecnie strategia ta jest szeroko stosowana zarówno w ogniskach gHAT, jak i rHAT w celu zmniejszenia zagęszczenia tsetse, ograniczając tym samym kontakt człowieka z tsetse i dowodząc, że jednoczesne zwalczanie zarówno AAT, jak i HAT ma większy wpływ na występowanie choroby.

4.5. Kontrola wektorów w obszarach chronionych

W Afryce wschodniej i południowej, rozmieszczenie much tse-tse jest coraz bardziej ograniczone do obszarów chronionych, takich jak parki i rezerwaty. Parki te, ze względu na odpowiednią pokrywę roślinną i szereg dostępnych gatunków żywicieli, działają jako miejsca rozmnażania tse, a duża liczba obecnych ognisk rhodesiense jest związana z parkami dzikich zwierząt. Sytuacja ta spowodowała wzrost ryzyka i zachorowalności na rHAT wśród turystów i pracowników parków gier, zmuszając niektóre kraje do wdrożenia kontroli tse w parkach gier. We współpracy z ekspertami w dziedzinie zwalczania tse, władze parków dzikich zwierząt wprowadziły środki mające na celu ograniczenie kontaktu człowieka z muchami, w tym opryski z powietrza, instalację impregnowanych pułapek i celów/ekranów oraz opryskiwanie pojazdów przy wyjściu z parku. Takie interwencje mogą być skuteczne, jeśli są utrzymywane przez dłuższy okres czasu i dlatego powinny być promowane.

4.6. Przyszłe możliwości kontroli z wykorzystaniem podejścia paratransgenicznego

Inny rozwój w kierunku zarządzania wektorami w kontroli HAT pochodzi z dziedziny modyfikacji genetycznej. Badania nad stawonogami ujawniły obecność symbiontów zaangażowanych w tłumienie organizmów patogenicznych, które mogą być manipulowane w celu ekspresji obcych białek zaprojektowanych do blokowania przenoszenia patogenów. Strategia ta, znana jako paratransgeneza, została opracowana i zaproponowana do zwalczania różnych chorób zwierząt i ludzi przenoszonych przez owady. Podejście paratransgeniczne zostało zaproponowane jako strategia hamowania przeżycia, rozwoju i dojrzewania trypanosomów u tsetse, a tym samym zakłócania przenoszenia afrykańskiej choroby śpiączki. Wykazano, że symbiont tsetse, S. glossinidius, wpływa na kompetencje wektora, przynajmniej u niektórych gatunków much. Z tego powodu, bakteria ta jest uważana za potencjalny nośnik leków in vivo do kontroli rozwoju trypanosomów u muchy. Dostępność kultur in vitro S. glossinidius umożliwiła opracowanie systemów transformacji genetycznej, które wprowadzają i wyrażają obce produkty w Sodalis, a następnie w owadach-gospodarzach. W tym kierunku belgijscy badacze z powodzeniem zmodyfikowali genetycznie Sodalis do ekspresji genów antytrypanosomalnych, które są skierowane przeciwko pasożytom krwi. Jest to dowód na to, że rzeczywiście bakteria Sodalis jest zdolna do ekspresji i uwalniania wystarczającej ilości aktywnego, funkcjonalnego związku ukierunkowanego na pasożyty. Odkrycie to stanowi obiecującą drogę w walce z trypanosomozą przenoszoną przez tsetse.

5. Perspektywy na przyszłość

Po ponad 100 latach badań nad tsetse i trypanosomozą, prognozy dotyczące tej choroby pozostają niejednoznaczne. Istnieje przekonanie, że wyeliminowanie wektorów może być niemożliwe do osiągnięcia, nawet przy zastosowaniu zrównoważonych, zintegrowanych metod, ale mogą one wystarczyć do utrzymania wysokiego poziomu supresji. Ponadto, uważa się, że wyeliminowanie T. brucei rhodesiense jest mało prawdopodobne ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie zoonotyczne. Biorąc to pod uwagę, przyszłe badania mające na celu kontrolę choroby powinny skupić się na ulepszeniu metod kontroli wektorów, opłacalnym nadzorze choroby oraz wczesnym wykrywaniu przypadków i leczeniu . Jednakże, niektóre perspektywy są ogólnie bardziej pozytywne. WHO, włączając HAT do swojej mapy drogowej „Eradication, Elimination, and Control of Neglected Tropical Diseases” (Wykorzenianie, eliminacja i kontrola zaniedbanych chorób tropikalnych), wyznaczyła cel wyeliminowania HAT jako problemu zdrowia publicznego do 2020 roku, kiedy to oczekuje się mniej niż jednego nowego przypadku na 10 000 mieszkańców w co najmniej 90% ognisk endemicznych. Uważa się, że przeniesienie całej zgromadzonej wiedzy naukowej na temat tse i HAT z laboratorium do praktyki doprowadzi do skutecznej diagnostyki, leczenia i interwencji w zakresie kontroli wektorów. W szczególności, eliminacja gHAT jest uważana za wykonalną ze względu na „wrażliwość epidemiologiczną choroby, obecny stan kontroli, dostępność strategii i narzędzi oraz międzynarodowe zaangażowanie i wolę polityczną”.

Konflikt interesów

Autorzy deklarują, że nie ma konfliktu interesów w odniesieniu do publikacji tej pracy.

Podziękowania

Autorzy dziękują Dyrektorowi (KALRO) za pozwolenie na publikację tej pracy.

Dziękuję.