Próżność definiowana jest jako nadmierna wiara we własne możliwości lub atrakcyjność dla innych. Jest to rodzaj arogancji, zarozumiałości, przesadny wyraz dumy. Według klasycznej teologii chrześcijańskiej, próżność jest wyłącznym poleganiem na rzeczach doczesnych, co sprawia, że człowiek potrzebuje Boga. Bardzo często uznawana jest za „wadę główną”.
W niektórych naukach religijnych jest to postrzegane jako forma bałwochwalstwa, gdzie osoba w zakresie swoich światowych pragnień i działań odrzuca Boga w swoim codziennym życiu. Historie Lucyfera i Narcyza (od których pochodzi termin „narcyzm”) są demonstracyjnymi przykładami tego, czym może być kompletna zarozumiałość. Jest on uważany za jeden z siedmiu grzechów śmiertelnych.
Friedrich Nietzsche napisał: „Próżność jest strachem przed wydaniem się oryginalnym; oznacza więc brak dumy, ale niekoniecznie brak oryginalności”:Aurora , Aforyzm 365 (” Die Eitelkeit ist die Furcht, original zu erscheinen, also ein Mangel an Stolz, aber nicht notwendig ein Mangel an Originalität” ) podobnie Mason Cooley powiedział „dobrze odżywiona próżność jest dobroczynna, głodna próżność jest despotyczna”.