Prawa Noego, zwane też Prawami Noachiasza, żydowskie określenie talmudyczne dla siedmiu praw biblijnych danych Adamowi i Noemu przed objawieniem Mojżeszowi na górze Synaj i w konsekwencji obowiązujących całą ludzkość.
Zaczynając od Księgi Rodzaju 2:16, Talmud Babiloński wymienia pierwsze sześć przykazań jako zakazy bałwochwalstwa, bluźnierstwa, morderstwa, cudzołóstwa i rozboju oraz pozytywny nakaz ustanowienia sądów (ze wszystkim, co to implikuje). Po potopie siódme przykazanie, dane Noemu, zabraniało jedzenia mięsa odciętego od żywego zwierzęcia (Rdz 9,4). Chociaż liczba praw została później zwiększona do 30 poprzez dodanie zakazów kastracji, czarów i innych praktyk, „siedem praw”, z niewielkimi zmianami, zachowało swój pierwotny status autorytatywnych przykazań i źródła innych praw. Jako podstawowe ustawy chroniące monoteizm i gwarantujące właściwe etyczne postępowanie w społeczeństwie, prawa te stanowiły ramy prawne dla obcych mieszkańców terytorium żydowskiego. Majmonides uważał więc każdego, kto przestrzegał tych praw, za osobę „zapewnioną o udziale w przyszłym świecie”. Na przestrzeni wieków uczeni postrzegali Prawa Noego jako łącznik między judaizmem a chrześcijaństwem, jako uniwersalne normy etycznego postępowania, jako podstawową koncepcję w prawie międzynarodowym lub jako gwarancję podstawowych praw człowieka dla wszystkich.
.