Zapobieganie rozwojowi utajonego zakażenia gruźlicą
Wielu ludzi, którzy mają utajone zakażenie gruźlicą, nigdy nie zachoruje na gruźlicę. Jednak u niektórych osób z utajonym zakażeniem gruźlicą prawdopodobieństwo rozwoju choroby jest większe niż u innych. Do osób z grupy wysokiego ryzyka rozwoju gruźlicy należą:
- osoby zakażone wirusem HIV
- osoby, które zaraziły się bakteriami gruźlicy w ciągu ostatnich 2 lat
- babcie i małe dzieci
- osoby, które przyjmują nielegalne narkotyki
- osoby chore na inne choroby osłabiające układ odpornościowy
- Osoby starsze
- Osoby, które w przeszłości nie były prawidłowo leczone z powodu gruźlicy
Jeśli masz utajone zakażenie gruźlicą i znajdujesz się w jednej z tych grup wysokiegogrup ryzyka, powinieneś przyjmować leki, aby nie dopuścić do rozwoju choroby gruźliczej. Istnieje kilka opcji leczenia utajonego zakażenia gruźlicą. Ty i Twój lekarz musicie zdecydować, które leczenie jest dla Ciebie najlepsze. Jeśli przyjmujesz leki zgodnie z zaleceniami, mogą one uchronić Cię przed rozwojem gruźlicy. Ponieważ jest mniej bakterii, leczenie utajonego zakażenia gruźlicą jest znacznie łatwiejsze niż leczenie choroby gruźliczej. U osoby chorej na gruźlicę w organizmie znajduje się duża ilość bakterii gruźlicy. Do leczenia choroby gruźliczej potrzebnych jest kilka leków.
Dowiedz się więcej o czynnikach ryzyka gruźlicy.
Zapobieganie narażeniu na chorobę gruźliczą podczas podróży zagranicznych
W wielu krajach gruźlica występuje znacznie częściej niż w Stanach Zjednoczonych. Podróżujący powinni unikać bliskiego kontaktu lub długotrwałego przebywania ze znanymi chorymi na gruźlicę w zatłoczonych, zamkniętych pomieszczeniach (np. klinikach, szpitalach, więzieniach lub schroniskach dla bezdomnych).
Mimo, że gruźlica wielolekooporna (MDR) i skrajnie lekooporna (XDR) występuje na całym świecie, nadal jest rzadkością. Podróżni zakażeni HIV są najbardziej zagrożeni, jeśli mają kontakt z osobą chorą na gruźlicę MDR lub XDR.
Podróż samolotem niesie ze sobą stosunkowo małe ryzyko zakażenia gruźlicą każdego rodzaju. Podróżni, którzy będą pracować w klinikach, szpitalach lub innych miejscach opieki zdrowotnej, w których mogą spotkać chorych na gruźlicę, powinni skonsultować się z ekspertami w dziedzinie kontroli zakażeń lub medycyny pracy. Powinni oni zapytać o procedury administracyjne i środowiskowe zapobiegające narażeniu na gruźlicę. Po wdrożeniu tych procedur, dodatkowe środki mogą obejmować stosowanie osobistych środków ochrony dróg oddechowych.
Podróżni, którzy przewidują możliwe długotrwałe narażenie na kontakt z osobami chorymi na gruźlicę (na przykład ci, którzy spodziewają się rutynowego kontaktu z mieszkańcami klinik, szpitali, więzień lub schronisk dla bezdomnych) powinni wykonać test skórny na gruźlicę lub test krwi na gruźlicę przed opuszczeniem Stanów Zjednoczonych. Jeśli reakcja na test jest negatywna, należy powtórzyć test 8 do 10 tygodni po powrocie do Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo, coroczne badanie może być zalecane dla osób, które przewidują powtarzające się lub długotrwałe narażenie na gruźlicę lub przedłużony pobyt w ciągu kilku lat. Ponieważ osoby zakażone wirusem HIV są bardziej narażone na osłabienie reakcji na testy na gruźlicę, podróżni, którzy są zakażeni HIV powinni poinformować swoich lekarzy o swoim statusie zakażenia HIV.