Jest on również mylony z shamrock, ale według strony internetowej Wisconsin Master Gardener Program, shamrock jest „przekręceniem irlandzkiego słowa, które oznacza 'małą koniczynę’ i ogólnie odnosi się do białej koniczyny (Trifolium repens)”.
I chociaż noszą te same nazwy, szczaw nie jest botanicznie spokrewniony ze szczawiem owczym lub ogrodowym, które należą do rodzaju Rumex, a nie Oxalis, co przypomina, że nazwy zwyczajowe nie zawsze są wiarygodne w odniesieniu do roślin.
Identyfikacja
Szczawik drzewiasty może dorastać do 15 cali wysokości, ale zazwyczaj osiąga tylko 8 lub 9 cali.
Jego dłoniasto złożone liście mierzą 3/4 do 1 cala średnicy (2 do 2.5 cm).
Każdy liść składa się z trzech sercowatych blaszek. Każdy listek jest pofałdowany wzdłuż środkowej żyłki jak papierowe serce.
Liścieki składają się w nocy i otwierają w ciągu dnia. Najczęściej są zielone, ale mogą być również fioletowe lub bordowe.
Pięciopłatkowe kwiaty szczawiu drzewnego są zwykle białe lub żółte, ale mogą być różowe lub fioletowe w zależności od gatunku.
Zazwyczaj kwitnie od wiosny do jesieni, ale w cieplejszych regionach może kwitnąć o każdej porze roku.
Owoce szczawiu drzewnego, czyli strąki nasion, przypominają małe strąki okry. Mają około 3/4 cala długości, wyrastają pionowo z szypułek.
Strąki nasion „eksplodują” kiedy dojrzeją, wysyłając nasiona kilka stóp w powietrze.
Wydajność
Czy szczaw jest jadalny? Tak! Oxalis dosłownie oznacza „kwaśny”, a nazwę tę zawdzięcza zawartości kwasu szczawiowego.
Dużo udomowionych warzyw, w tym szpinak, brokuły i właśnie szczaw, również zawierają kwas szczawiowy. Należy jednak pamiętać, że kwas szczawiowy może być toksyczny, gdy jest spożywany w dużych ilościach, ponieważ hamuje wchłanianie wapnia.
Nie stanowi problemu, gdy jest spożywany z umiarem i w zróżnicowanej diecie, jednak osoby cierpiące na podagrę, reumatyzm i kamicę nerkową powinny unikać kwasu szczawiowego.
Szczaw jest również bogaty w witaminę C. Dawniej stosowano go w leczeniu szkorbutu, gorączki, infekcji dróg moczowych, owrzodzeń jamy ustnej, nudności i bólu gardła. Jego właściwości i smak są podobne do szczawiu owczego.
Wszystkie części szczawiu są jadalne, w tym liście, kwiaty, strąki nasion i korzenie.
Szczaw drzewny ma długą historię wykorzystania kulinarnego w starożytnych kulturach.
Jeden z gatunków występujących w Andach, Oxalis tuberosa, był uprawiany dla swoich jadalnych bulw od czasów prekolumbijskich.
Według organizacji badawczo-rozwojowej International Potato Center, Oxalis tuberosa (znany jako Oca) jest „drugą najczęściej uprawianą bulwą obok ziemniaka” i jest bogaty w białko i przeciwutleniacze, a także jest dobrym źródłem aminokwasów i błonnika.
Zasięg
Niemal w całej Ameryce Północnej występuje przynajmniej jeden z setek gatunków szczawiu drzewnego.
Siedlisko
Szczaw drzewny jest pospolitym chwastem trawnikowym, który lubi półcień. Szukaj go na podwórkach, w ogrodach i parkach.
Jak zbierać
W miejscach, gdzie szczaw jest obfity lub niechciany (jak twój trawnik lub ogród), po prostu wyrwij go za korzenie.
W przeciwnym razie rozsądnie zbieraj lub ścinaj gałązki, zostawiając tyle, aby roślina lub kolonia pozostała żywa.
Jedzenie
Szczaw drzewny powinien być używany świeży. Pick off the leaves, flowers, and immature seed pods to put in salads, avoiding older, tough stems.
Eat it raw or cooked.
Wood sorrel has a tart, lemon-like flavor and goes well with meat and fish.
Or try our wood sorrel tart recipe.
Wood sorrel tea
Ingredients
- 1 tablespoon fresh wood sorrel leaves, flowers, and/or seed pods
- 1 cup water
Instructions
Boil water, pour over fresh woods sorrel and let steep for up to a half hour. Strain, sweeten to taste, and enjoy!
Other uses
Wood sorrel also makes a nice yellow to orange natural dye.
And according to the Aunt Jenny blog, the oxalic acid in Oxalis acts as a mordant so it doesn’t need alum or any other fixatives.