Relacja lekarz-pacjent przechodziła transformację na przestrzeni wieków. Przed ostatnimi dwoma dekadami, relacja ta była głównie pomiędzy pacjentem szukającym pomocy a lekarzem, którego decyzje były milcząco przestrzegane przez pacjenta. W tym paternalistycznym modelu relacji lekarz-pacjent lekarz wykorzystuje swoje umiejętności, aby wybrać niezbędne interwencje i zabiegi, które najprawdopodobniej przywrócą pacjentowi zdrowie lub złagodzą jego ból. Wszelkie informacje przekazywane pacjentowi są tak dobrane, aby zachęcić go do wyrażenia zgody na decyzje lekarza. Ten opis asymetrycznej lub niezrównoważonej interakcji między lekarzem a pacjentem 1 został zakwestionowany w ciągu ostatnich 20 lat. Krytycy zaproponowali bardziej aktywną, autonomiczną i tym samym skoncentrowaną na pacjencie rolę pacjenta, który opowiada się za większą kontrolą pacjenta, mniejszą dominacją lekarza i większą wzajemną partycypacją. To podejście skoncentrowane na pacjencie zostało opisane jako takie, w którym „lekarz próbuje wejść w świat pacjenta, zobaczyć chorobę oczami pacjenta” 2 i stało się dominującym modelem w dzisiejszej praktyce klinicznej.