5 Mythes over Tarring and Feathering

Mythe:

Tarring and Feathering kon fataal zijn.

Busted:

Het idee dat hete teer ernstige, soms fatale brandwonden veroorzaakte, is gebaseerd op de veronderstelling dat met “teer” het asfalt werd bedoeld dat we op wegen gebruiken en dat gewoonlijk in vloeibare toestand wordt opgeslagen bij ongeveer 300°F (150°C). Maar in de achttiende eeuw werd met “teer” pijnboomteer bedoeld, dat voor verschillende doeleinden werd gebruikt bij de bouw en het onderhoud van schepen. Zoals elke honkbalfan weet, hoeft pijnboomteer niet erg heet te zijn om kleverig te zijn. Scheepswerven warmden dat teer wel op om het gemakkelijker te laten vloeien, maar pijnboomteer begint te smelten bij ongeveer 60°C (140°F). Dat is ruim boven de ideale temperatuur voor badwater, maar ver verwijderd van de temperatuur van heet asfalt.

Pijnteer kan heet genoeg zijn om iemand te verwonden. De Loyalistische rechter Peter Oliver klaagde dat toen een menigte Dr. Abner Beebe uit Connecticut aanviel, “heet Pek over hem werd gegoten, dat zijn huid blaarde”. Maar andere slachtoffers van teer en veren noemden geen ernstige of blijvende brandwonden als een van hun verwondingen. De oproerkraaiers brachten het teer waarschijnlijk aan met een dweil of borstel, waardoor de temperatuur daalde. Soms teerden ze mensen zachter over hun kleding.

De meest wrede aanval met teer en veren in het Amerika van de Revolutie werd op 25 januari 1774 in Boston uitgevoerd op een controleur van de douanedienst, John Malcolm. Malcolm werd niet alleen uitgekleed en bedekt met teer en veren, maar, zo schreef een douanebeambte, hij werd ook “geslagen met een lange stok, geslagen met knuppels, naar een vrijheidsboom geleid, daar geslagen met touwen, en hoewel het een erg koude nacht was, naar de galg geleid, en toen weer geslagen.” De zus van die ambtenaar voegde eraan toe: “Ze zeggen dat zijn vlees van zijn rug komt in staken.” Als bewijs van zijn lijden zeilde Malcolm naar Londen met stukjes huid die van zijn lichaam waren gevallen, sommige met teer en veren er nog aan. Het is echter opmerkelijk dat Malcolm die reis maakte omdat hij niet stierf. Het slachtoffer van Amerika’s ergste pre-revolutionaire aanval met teer en veren leefde nog veertien jaar in Engeland.

Tarring and feathering veroorzaakte ongetwijfeld pijn en een hoop ongemak en ongemak. Maar het was vooral bedoeld om het slachtoffer in verlegenheid te brengen. Menigten voerden de daad in het openbaar uit als vernedering en waarschuwing aan het slachtoffer en ieder ander om de gemeenschap niet opnieuw op te hitsen. Er zijn geen voorbeelden van mensen in het Amerika van de Revolutie die stierven aan teer en veren.

Mythe:

Rebellious Bostonians invented the tars-and-feathers treatment.

Busted:

Sommige incidenten met teer en veren in het Boston van voor de Revolutie werden beruchte emblemen van Amerikaans geweld. De aanval op John Malcolm inspireerde de Britse kunstenaar Philip Dawe tot een prent getiteld “The Bostonian’s Paying the Excise-Man, or Tarring & Feathering.”

Maar het eerste voorbeeld van zo’n aanval in het Amerika van voor de revolutie vond plaats in de haven van Norfolk, Virginia, in maart 1766. Een zeekapitein met de naam William Smith schreef dat zeven mannen, waaronder de burgemeester, “mijn lichaam en gezicht helemaal met teer hadden ingesmeerd en daarna veren over me heen hadden gegooid”. Die kooplieden en zeelieden gooiden ook rotte eieren en stenen naar de kapitein, karden hem “door elke straat van de stad” met “twee trommels die sloegen,” en gooiden hem tenslotte van een kade. De relschoppers hadden Smith ervan beschuldigd een koninklijke ambtenaar te hebben geïnformeerd over een smokkelaar, maar hij ontkende dat.

Zoals de historicus Ben Irvin ontdekte in een grondig overzicht van revolutionair geteer en gevederte, vonden de volgende gedocumenteerde voorbeelden plaats in Salem en Newburyport, Massachusetts, in de zomer van 1768. Daarom schreef Peter Oliver, die weinig goeds te zeggen had over de Bostonians, sarcastisch: “De stad Salem, ongeveer twintig mijl van Boston, heeft de eer van deze uitvinding”. In de herfst van 1769 dook de praktijk op in New Haven, New York en Philadelphia. Kranten die verslag deden van deze incidenten beschreven het proces van tarring and feathering in detail, wat aangeeft dat lezers er nog niet mee bekend waren.

Toen de straf naar Boston kwam, lijkt het erop dat de eerste aanstichters zeelieden van buiten de stad waren. Op 28 oktober 1769 greep een menigte de matroos George Gailer, die kort daarvoor had gewerkt op het douanepatrouilleschip Liberty (het jaar daarvoor in beslag genomen van John Hancock). Volgens de matroos kleedde die menigte hem uit, teerde en bevederde hem en voerde hem drie uur lang rond in Boston in een kar, waarbij ze hem sloegen met knuppels, stenen en “een handzaag”. Gailer herkende enkele van zijn aanvallers en klaagde hen aan. De eerste drie verdachten kwamen uit Newport, Rhode Island, gevolgd door drie lokale mannen en een minderjarige. In mei 1770 werd de douanebeambte Owen Richards door een andere menigte in Boston geteerd en in de veren gestoken, omdat hij een schip uit New London, Connecticut, in beslag had genomen.

Er tekent zich een duidelijk patroon af in de verslagen van deze vroege aanvallen: menigten aan de waterkant teerden en vilten mannen die smokkelarijen hadden opgerold. De straf lijkt een traditionele vorm van maritiem pesten te zijn geweest. In het Engelse recht en de Engelse geschiedenis zijn er al voorbeelden die eeuwen teruggaan. Toen de Townshend duties van 1767 smokkel en smokkelbestrijding het middelpunt maakten van het geschil tussen kolonisten en de Londense regering, gaf dat teer en veren een politieke betekenis.

Beginnend in januari 1774 begonnen de Whig kranten van Boston advertenties te plaatsen met de handtekening “Joyce, Jun’r, Chairman of the Committee for Tarring and Feathering.” De historicus Al Young interpreteerde deze openbare aankondigingen als een manier voor de politieke leiding van de stad om spontane menigten in toom te houden en demonstraties onder hun controle te houden. “Joyce, Jun’r” wees de aanval op John Malcolm van de hand met de woorden: “We reserveren die methode voor het brengen van schurken van groter belang tot een besef van schuld en schande.” De enige aanval met teer en veren in Boston na die datum werd uitgevoerd door het Britse 47e regiment op een boer die de soldaten ertoe had willen verleiden hun wapens te verkopen.

Mythe:

Vooroorlogse menigten vielen hoge koninklijke ambtenaren aan met teer en veren.

Opgelost:

In 1767 benoemde de Londense regering vijf Commissarissen van de Douane voor Noord-Amerika en plaatste hun hoofdkwartier in Boston. Vanaf het begin waren deze mannen het mikpunt van wrok en kritiek van de zeelieden. Op verschillende momenten omsingelden menigten hun huizen of achtervolgden hen over het platteland. Maar geen van deze mannen werd ooit met teer en veren getooid. Evenmin als hun hoge plaatsvervangers, zoals de collecteurs en inspecteurs. Evenmin als andere door de koning aangestelde personen, zoals gouverneurs, rechters, sheriffs of vrederechters.

In plaats daarvan werden de teer en de veren door de menigte van voor de Revolutie voornamelijk gereserveerd voor de arbeidersklasse van de douane en andere gewone mensen: wachtmeesters en landwachters, matrozen op douaneschepen, informanten en arbeiders die de Kroon ondersteunden. De Britse kolonisten leefden in een eerbiedige maatschappij waarin iedereen verwachtte dat heren zachter werden behandeld dan de massa van de gewone man. Soms plakte men teer en veren op de winkel van een rijke koopman of, zoals in juni 1770 op het platteland van Marlborough, Massachusetts, op het paard van een heer, maar men viel die mannen zelf niet aan.

Het dichtst dat een menigte in Boston een heer met teer en veren kwam, was op 19 juni 1770 toen men Patrick McMaster greep, een in Schotland geboren koopman die zich verzette tegen de boycot van de stad tegen de invoer van goederen uit Groot-Brittannië. Men plaatste hem in een kar naast een vat teer. Maar toen McMaster “flauwviel van vrees voor wat hem te wachten stond”, schreef een koninklijke ambtenaar, “spaarde de menigte hem deze schanddaad en stelde zich tevreden met hem in de kar door de stad naar Roxbury te leiden, waar ze hem eruit gooiden, terwijl ze op hem spuwden”. De menigte toonde minder genade voor mannen uit de arbeidersklasse, zoals George Gailer en Owen Richards.

Het lijkt er zelfs op dat iemand met veren bekleden een manier was om aan te geven dat hij geen heer was, net zoals iemand neerknuppelen of met een zweep afranselen een manier was om aan te geven dat hij niet beschaafd genoeg was om hem uit te dagen voor een duel. We zien dit in de uitwisseling die leidde tot de aanval op John Malcolm in januari 1774. De kleine schoenmaker George Robert Twelves Hewes bekritiseerde de douanier voor het bedreigen van een jongen. Malcolm noemde Hewes “een vagebond,” en zei “dat hij niet met een heer op straat moet praten.” Hewes antwoordde al snel: “Hoe het ook zij, ik ben nooit met pek of veren bewerkt” – Malcolm herinnerend aan een eerder incident in New Hampshire en erop hintend dat hij helemaal geen echte heer was. En toen knuppelde Malcolm Hewes tegen het hoofd.

Toen de Revolutionaire Oorlog dichterbij kwam, brokkelde de klasseverering een beetje af. In september 1774 werd in East Haddam, Connecticut, de arts en molenaar Abner Beebe door een menigte geteerd en anderszins mishandeld. Kort na het begin van de oorlog, in de zomer van 1775, was er in veel kolonies, van Savannah tot Litchfield, een explosie van teer en veren. Een van de doelwitten was James Smith, een rechter in Dutchess County, New York, die had geprobeerd een plaatselijk comité ervan te weerhouden “Tories” te ontwapenen. Toch bleven dergelijke aanvallen op mannen uit de hogere klasse uitzonderingen op het algemene patroon.

Mythe:

Steden toonden teervaten en zakken met veren op Liberty Poles.

Busted:

Liberty Poles waren vlaggenmasten waarop de Britse Unievlag werd getoond. In 1769 trok een contingent in New York gestationeerde soldaten zo’n vlaggenmast omver voor een taverne dat populair was bij de lokale Whigs, kennelijk boos vanwege hun aanspraak op superieur patriottisme. De lokale bevolking richtte een hogere mast op. Toen soldaten ook die omver haalden, zetten de New Yorkers een nog sterkere paal neer en noemden die een “Liberty Pole”. Die vechtpartij, waarover in de kranten werd bericht, maakte van de Liberty Pole een symbool van patriottische koppigheid. (Toen het politieke conflict in Amerika in het begin van de jaren 1770 oplaaide, wedijverden de steden om de hoogste Liberty Pole op te richten. Maar op die palen stonden vlaggen, geen teer en veren.

Een teervat verscheen naast een paal in Williamsburg, Virginia, in november 1774. Een Loyalistische koopman met de naam James Parker vertelde een vriend: “In Wmsbg was een paal opgericht in opdracht van kolonel Archd. Cary, een sterke patriot, tegenover de taveerne Raleigh, waaraan een grote dweil & een zak veren was opgehangen, met daaronder een vat teer.” Noch Parker, noch een andere getuige noemde die paal een “Liberty Pole,” en geen van beiden meldde een vlag als onderdeel van deze dreigende vertoning.

Geïnspireerd door dat verslag, publiceerde Philip Dawe, de prentmaker, begin 1775 een politieke spotprent getiteld “Het Alternatief van Williams-Burg.” Op de achtergrond van die prent staat een paal in de onmiskenbare vorm van een galg. In plaats van het zware teervat op de grond te laten staan, zoals Parkers beschrijving suggereerde, liet de cartoon het vat aan de galg hangen, naast de zak met veren. Colonial Williamsburg heeft de afbeelding van een Liberty Pole met een ton en veren naar deze cartoon gemodelleerd, ook al heeft de Londense tekenaar deze scène niet uit het leven gegrepen en zijn beeldtaal gebruikt om een politiek punt te maken.

mythe:

Tarring and feathering eindigde met de Revolutie.

Busted:

De Amerikaanse cultuur ging teer en veren associëren met de periode van de Revolutie, maar dat gaf de gewelddadige straf alleen maar een patriottisch cachet toen menigten het tijdens andere conflicten nieuw leven inbliezen. En dat gebeurde ook.

In het Amerika van voor de onafhankelijkheid hebben menigten mensen die zich tegen de slavernij uitspraken met teer en veren besprenkeld en prominente abolitionisten met eenzelfde behandeling bedreigd. Andere menigten gebruikten teer en veren tegen leiders van religieuze minderheden: de Mormoonse leider Joseph Smith in 1832 en de katholieke priester John Bapst in 1851.

Toen de VS de Eerste Wereldoorlog ingingen, vielen menigten enkele burgers aan die weigerden mee te werken aan de oorlogsinspanningen. Deze rellen mondden uit in aanvallen op vakbondsmensen, vooral op de anti-oorlogs Industrial Workers of the World, en op burgerrechtenactivisten. Eén slachtoffer, John Meints uit Luverne, Minnesota, documenteerde zijn verwondingen met foto’s.

Echterdere voorbeelden van het met teer en veren bestoken zijn zeldzaam en lijken niet langer te bestaan uit het ontdoen van de kleding van het slachtoffer. In 1971 teerde een tak van de K.K.K. een schooldirecteur in Michigan omdat hij pleitte voor een viering van wijlen ds. Martin Luther King. In Noord-Ierland voerden twee mannen van de I.R.A. in 2007 een rituele aanval uit op een man die zij beschuldigden van drugshandel. Tarring and feathering blijft een krachtige manier om vermeende vijanden buiten de wet om te intimideren en te vernederen.