Het moderne concept van de grote kamer gaat terug op de “multifunctionele kamer” in de modernistische huizen van Joseph Eichler in Californië in de jaren 1950 en 1960. Ontwikkelaars begonnen in de jaren 1970 en 1980 huizen van hoge kwaliteit te bouwen met grote kamers, waarbij ze in het begin gewoon gewelfde ingangen toevoegden aan huizen in ranch-stijl. Een voorbeeld hiervan is het huis in de televisieserie The Brady Bunch. In de jaren 1990 en 2000 werden grote kamers bijna alomtegenwoordig in voorstedelijke huizen in Amerika.
Tegen het midden van de jaren 2000 meldde de Wall Street Journal echter dat kopers van huizen niet zo enthousiast waren over grote kamers. Veelgehoorde klachten waren onder meer de kosten om ze te verwarmen en te koelen, dat ze moeilijk schoon te maken en te schilderen waren vanwege de hoogte en de onregelmatige hoeken, en dat ze gewoon verspilde ruimte waren.
Grote kamers waren aanvankelijk populair bij huiseigenaren. Volgens bouwers gevraagd door de Wall Street Journal, was dit omdat huiseigenaren wilden een manier om te pronken rijkdom in een groeiende economie. Maar ongeveer 15 jaar nadat grote kamers populair werden in de vroege jaren 1990, kregen ontwikkelaars in heel Amerika minder vraag naar huizen met grote kamers, en gaven ze de voorkeur aan huizen met meer vloeroppervlak en meer kamers. Eigenaars van bestaande huizen met grote kamers kozen er soms voor om nieuwe kamers of lofts toe te voegen aan het plafond van de grote kamer, wat tot 50% minder kan kosten dan het toevoegen van een conventionele toevoeging aan het huis. Volgens het United States Census Bureau zijn de uitgaven voor de verbouwing van woningen tussen 2005 en 2007 met ongeveer 40% gestegen, maar zijn de uitgaven voor nieuwe kamers met 57% gedaald, wat volgens een statisticus van het Census Bureau gedeeltelijk kan worden verklaard door de verbouwing van grote kamers. Veel van de motivatie om binnen de bestaande voetafdruk van het huis te werken, kan echter te wijten zijn aan staats- en gemeentelijke verordeningen die hogere belastingen, extra vergunningshindernissen of herontwerpen van septische systemen kunnen veroorzaken wanneer de voetafdruk van een gebouw groter wordt.
In 2007 noemde Money grote kamers als een rage waarvan de tijd voorbij was. Het tijdschrift meldde dat een typische grote kamer 150 tot 350 dollar per vierkante voet kost, terwijl het bouwen van conventionele kamers 125 tot 250 dollar per vierkante voet kost, en concludeerde dat de veronderstelde voordelen van een grote kamer (het verenigen van familieactiviteiten in één kamer) de kosten en onderhoudsproblemen niet rechtvaardigden.