HURONS
De Huron-indianen maakten deel uit van het Iroquo-volk dat door de Fransen in de 17e eeuw Hurons werd genoemd. Hurons, dat “berenkop” betekent, kwam van het Oudfranse hure, dat verwees naar het borstelige kapsel van de mannelijke Hurons. De naam betekende ook “ruw” en “lomp”. Hoewel de Fransen hun deze naam gaven, noemden de Hurons zichzelf Wendat, Guyandot, of Wyandot. Aangenomen wordt dat deze namen “eilandbewoners” of “bewoners van het schiereiland” betekenen. Dit komt omdat hun grondgebied aan drie kanten door water werd begrensd. De naam Huron verwijst gewoonlijk naar degenen die voor de Canadezen van belang waren. De naam Wyandot verwijst specifiek naar de Hurons die naar het zuidoostelijke gebied van Detroit in de Verenigde Staten trokken. De stad Wyandot in Michigan heeft zelfs een afbeelding van de Wyandot/Huron Indianen bij de ingang van de stad. Tussen Lake Simcoe en de zuidoostelijke hoek van Georgian Bay woonden 20.000 tot 40.000 van deze Indianen in 18 tot 25 dorpen. Deze Indianen, die zich vestigden tussen Lake Huron en Lake Ontario, waren zowel voor de Amerikanen als voor de Canadezen van grote betekenis.
Net als de Miami Indianen waren de Huron Indianen onderverdeeld in talrijke clans. Zij bestonden uit de Rock Clan, de Cord Clan, de Bear Clan, de Deer Clan, en de One House Lodge. De Huron-indianen keken op naar de Iroquois en imiteerden hun bouwkunsten. Zij bouwden hun huizen met elmbast en strekten deze uit op hooggelegen gronden bij rivieren en bronnen. Zij kopieerden ook de manier waarop de Irokezen landbouw bedreven door dezelfde gewassen te gebruiken, zoals maïs, bonen, pompoen, zonnebloemen en tabak. Maïs was een primair gewas dat door de Hurons werd verbouwd, maar later werden de “drie zustergewassen” van de indiaanse landbouw, waaronder maïs, bonen en pompoen, samen verbouwd als voornaamste voedselbron. Hoewel de vrouwen de leiding hadden over het planten en verbouwen, waren de mannen altijd verantwoordelijk voor de tabaksplanten, en de vrouwen voor alle andere gewassen. De Hurons hadden zoveel gewassen dat iemand over de zevenduizend hectare zei: “Het was gemakkelijker om in het maïsveld te verdwalen” dan in het omringende bos. Ongeveer tachtig procent van het voedsel van de Indianen kwam van hun gewassen. De rest ging naar de handel met anderen. Wat de jacht betreft, gebruikten de Hurons pijl en boog om herten te schieten, netten om bevers te vangen, en vallen om beren te vangen. In de periodes dat zij beren vingen, hielden zij deze twee jaar in leven, voedden hen en mesten hen vet, zodat zij veel vlees voor de stam produceerden. Zij hielden er ook van om te vissen in meren en rivieren. Witvis was de meest voorkomende vis die zij vingen. In tegenstelling tot de Iroquois gebruikten zij echter kano’s die gemaakt waren van berkenbast, zoals die van de Algonquische stam. De netten die zij gebruikten om bevers te vangen waren gemaakt van planten die netels werden genoemd. Ze bonden stenen aan de uiteinden van de netten om ze op hun plaats te houden als ze eenmaal over het dier waren geworpen. Andere wapens bestonden uit harpoenen, gemaakt van haken van been, en door de Europeanen gemaakte tomahawks.
De kleding die zij droegen bestond onder meer uit shirts van hertenleer, rijbroeken, beenkappen, rokken en mocassin-schoenen. In de winter, als het koud was, gebruikten ze bont om de extra warmte binnen te houden. De Hurons waren zeer decoratief met hun kleding. Zij gebruikten vaak veel geschilderde motieven en franjes aan de randen van hun leggings, rokken en shirts. Ze gebruikten ook stroken bont als extra versiering. Voor het beschilderen van hun gezichten gebruikten zij plantaardige en minerale verfstoffen, vermengd met zonnebloemolie of berenvet, om de kleuren rood, zwart, violet en groen te verkrijgen.
Het is ook interessant om te zien hoe zij voor hun kinderen zorgden. De Huron-indianen geloofden dat hun kinderen de toekomst van de stam waren. Om dit idee ten volle te benutten, kregen de kinderen al op zeer jonge leeftijd onderwijs. De jongens trokken er af en toe met de mannen op uit om te leren jagen en voedsel te verzamelen, terwijl de meisjes leerden om gewassen te planten, voedsel op te slaan, te koken, te naaien, aardewerk te maken en manden en netten te vlechten. Toen de kinderen nog baby’s waren, zorgden de moeders heel goed voor hun gezondheid en zorgden zij ervoor dat zij hun voedsel konden kauwen en doorslikken. Om het gemakkelijker te maken, kauwden de moeders van de stam het voedsel eerst om het af te breken, en gaven het dan aan de zuigeling om het gemakkelijker te verteren.
Eén van de beroemdste zaken waar de Hurons om bekend stonden was hun betrokkenheid bij de bonthandel. Samuel de Champlain, de stichter van Nieuw Frankrijk, ontwikkelde een hechte relatie met de Hurons en zij werden handelspartners. De Hurons ruilden hun bont met de Fransen tegen Europese goederen. Omdat bever een zeer waardevol bont was, liepen de Hurons regelmatig hun rivierroutes en portages af om genoeg bevers voor de Europeanen te vangen. De Europeanen gebruikten de bevervachten om hoeden en jassen te maken en verscheepten ze naar Europa om ze in andere landen te verspreiden.
Een ander interessant aspect van de Huron Indianen is de manier waarop zij de doden vierden. Wanneer een lid van hun stam overlijdt, houden ze een feest voor familie en vrienden. Ze wikkelden het lijk in bont en legden het op een strooisel in het dorp en rouwden. Na enkele dagen verplaatsten zij het draagbaar naar een nabijgelegen begraafplaats, waar zij een kleine hut over het lijk bouwden. In de hut legden de Indianen voedsel, olie, gereedschap en geschenken om de persoon te helpen op zijn reis naar de spirituele wereld. Om de tien jaar hielden de Hurons een Dodenfeest. Tijdens dit feest brachten de mensen de overblijfselen van hun dode verwanten naar het dorp, schraapten de botten schoon van huid en wikkelden ze opnieuw in bont. Daarna werd er traditioneel gefeest, werden er verhalen over de doden verteld, werden er sportieve spelletjes gespeeld en werden er geschenken aan de jongen gegeven.
De tekst op deze pagina is grotendeels afkomstig uit een paper van Jamie de Steiger, een oud-student van GEO 333.
Dit materiaal is uitsluitend samengesteld voor educatief gebruik, en mag niet zonder toestemming worden gereproduceerd. Eén exemplaar mag worden afgedrukt voor persoonlijk gebruik. Neem contact op met Randall Schaetzl ([email protected]) voor meer informatie of toestemming.