It’s about as close as anywhere in the US gets to ‘Hygge’. It’s a place of sharing, equality and close contact and it’s also the most isolated community in the United States. That said, there is occasionally cell phone service.
The location is the Bering Strait, the outermost reaches of Alaska, 140 miles Northwest of Nome , less than a mile East of the International Date Line and the Russian border.
De enige manier om hier te komen is een rit van anderhalf uur met een vrachthelikopter vanuit Nome die de post, voedsel en andere voorraden een- of tweemaal per week bij het inheemse dorp aflevert, als het weer het toelaat, en het weer laat het niet vaak toe…
Hoe houdt een Amerikaanse gemeenschap de moed erin als ze op een bijna kale stapel rotsen woont die het grootste deel van het jaar in mist of ijs is gehuld, en zo ver van de rest van de VS ligt dat het dichter bij Siberisch Rusland ligt? Hier is een overzicht van hoe de Eskimo’s hun vijf geluksspieren in goede vorm houden….
Eskimo geluksspier nummer 1: Vriendelijkheid: Toen we landden, verzamelden zo’n 20 dorpelingen (Diomede heeft een bevolking van ongeveer 100 waarvan 95% zich Eskimo’s noemt) zich rond het helikopterplatform, 20 voet boven de golven. Ze pakten zo’n dertig tassen en dozen uit de helikopter en droegen die op hun schouders over een pad naar de huizen en de school; vele handen die licht – onbetaald – werk deden.
Toen ik over het 2-mijl lange kanaal naar de kliffen van Rusland staarde, kwam Ron met een grijns naar me toe. Ron is een goed verweerde negenendertigjarige Eskimo die vaak lacht. Zijn vader is de conciërge van de school en zijn moeder de serveerster. Ik zag zelfs hoe Rons dochter haar grootvader in de regen hielp de zeewering voor de school te verstevigen.
Ron vertelde me dat naarmate de dorpelingen meer gewend raken aan het voedsel dat in de ‘Native Store’ van het eiland wordt verkocht, de mensen nu minder jagen – hoewel ik tijdens mijn bezoek aan het eiland een aantal mensen heb ontmoet die op de kliffen naar Eskimo-aardappelen hadden gezocht. Vier van de eilandbewoners hebben ook kleine vissersboten, maar wie wat vangt doet er niet toe als het concept van eigendom net zo waterig is als de omgeving…
‘Zelfs als je een boot volgt en je vangt niets, maar de andere boot wel, dan delen zij hun vangst met jou. Als je naar het vasteland gaat, neemt de kapitein van de boot alles, maar hier deelt de hele boot’ – Ron
‘Ik ga koffie halen. ‘Wil je ook wat?’ vroeg Ron. Hij glimlachte. We liepen ongeveer 30 meter naar Washeteria, de muntenwasserij van het eiland, die ook dienst doet als brouwstation voor de plaatselijke bevolking. Eenmaal binnen begon een van de tieners, die weer een glimlach droeg en een capuchon met de tekst ‘Keep One Rolled’, een vers brouwsel voor ons te maken.
Koffie kostte een dollar, en Ron bood aan te betalen. Na een paar slokken werd ons gesprek onderbroken – een vrouw van begin dertig was net binnengekomen en begon te huilen terwijl ze op haar telefoon keek. Ik vroeg haar of ze in orde was. Ze zei nee en liep terug naar buiten…
Eskimo gelukspieren 2 & 3: eerlijkheid en bewustzijn
‘Er is iets gebeurd. Ze zullen een vergadering beleggen,’ zei Ron. Tegen de tijd dat we buiten kwamen, begonnen de dorpelingen al naar elkaar te roepen over de paden tussen de huizen. Ik hoorde een vader zijn zoon roepen dat hij zijn broer moest halen. Ron denkt dat er iemand op het vasteland is overleden of naar het ziekenhuis is, maar hij lijkt er niet van onder de indruk en gaat verder. Hij vertelt me, terwijl hij uitrust op een van de boten, dat hij zich soms gefrustreerd voelt dat hij niet meer kan jagen vanwege zijn rug en de beperkte bewegingsvrijheid in zijn armen.
Wanneer Ron deze frustratie voelt, belt hij het politiebureau van Nome op om zijn eerlijkheidsspier te oefenen door wat rancunes te uiten. Ron vertelt dat hij herhaaldelijk pepperspray heeft gekregen van een agent, die de spray gebruikte om hem wakker te maken toen hij bewusteloos was geraakt op een straat in Nome . De agent en zijn partner brachten Ron naar het ziekenhuis om de spray af te spoelen en dwongen hem vervolgens in de voetenruimte achter een van de stoelen van de politieauto, op welk moment Ron denkt dat hij de verwondingen aan zijn rug en schouders heeft opgelopen. Ze brachten Ron naar de gevangenis van Nome, waar de agent hem opnieuw met pepperspray bespoot. Daarna terug naar het ziekenhuis voor nog een spoeling, en toen weer terug naar de gevangenis. Ron zegt dat op dat moment de tweede agent zich buitengesloten voelde en ook hem een pepperspray gaf.
Door het verhaal heen glimlacht Ron terwijl hij praat met de zachte melodie van het Eskimo accent.
Hij stelt me gerust dat de ‘slechte agent’ nu met pensioen is bij de politie van Nome en hoewel Ron nog steeds boos op hem is, is hij zich er nog steeds van bewust waarom de agent het deed: Als kind was de politieman een van de weinige niet-inheemsen in de stad en de meerderheid pestte hem. Zodra hij oud genoeg was, ging hij bij de politie en begon hij zich te gedragen om zijn ego te bevestigen.
Eskimo geluksspier 4: tolerantie en nieuwsgierigheid (aka de wonderspier)
Tot een paar jaar geleden gooiden de eilandbewoners hun vuilniszakken in de oceaan. Maar Russische soldaten begonnen te klagen dat het aanspoelde op hun kustlijn twee mijl verderop, dus nu wordt het afval verbrand of opgestapeld. Big Diomede, het naburige Russische eiland, is een militaire basis. De vroegere bewoners werden verdreven tijdens de Koude Oorlog, toen de meeste families naar hier verhuisden, naar Little Diomede, de anderen naar Siberië. Rusland en de Verenigde Staten betekenen hier weinig meer dan een onzichtbare grens die mensen ervan weerhoudt hun familie te bezoeken.
Rons vader vertelt me dat hij en zijn vader de laatsten op het eiland waren die huidboten maakten – het traditionele Eskimovaartuig voor de jacht. De laatste huidenboten werden weggevaagd toen ze vlak voor het begin van de winter op de kust werden achtergelaten. s Nachts kwam het zee-ijs en drukte de boten tegen de rotsen. Maar het leven ging door en uiteindelijk vervingen ze de huidboten door de vier moderne boten van het vasteland.
De kruisen zijn overbodig: de grond is zo hard dat de eilandbewoners hun doden niet kunnen begraven. Dat weerhoudt hen er niet van om de lichamen in doodskisten te leggen die op de rotsen van de heuvel rusten.
Een paar honderd meter verder op de helling in zuidoostelijke richting is duidelijk een nog niet verweerde witte kist te zien. Binnenin ligt een tiener die stierf nadat hij zonder reddingsvest uit een boot was gevallen. De meeste eilandbewoners kunnen niet zwemmen. Ik merkte onthechting van de begrippen verlies en dood, of het nu om boten of mensen ging. Verbonden blijven met de gemeenschap en wat er in het onmiddellijke heden gebeurt – of dat nu de twintig walrussen zijn die we voorbij zagen zwemmen of de groep orka’s van de vorige dag, of dat de helikopter vandaag komt of dat het gewoon tijd is voor nog een kop koffie – blaast het mentale weer van frustratie of verlies snel weg. En de wind is hier stevig, meestal.
Ik had voor mijn reis exemplaren van mijn kinderboek Puptrick vertelt een leugen en leert blaffen naar de school gestuurd en terwijl ik door de gang slenterde, hoorde ik hoe het verhaal werd voorgelezen in de klas. De leraar, Rob, nodigde me uit in de klas om met de kinderen te praten, van wie ik er al veel had ontmoet toen ik de dag ervoor van het eiland af kajakte – die lachten en me vastpakten of op mijn rug sprongen en om mijn handtekening vroegen, samen met een reeks vragen over waar ik woonde en hoe het daar was en of ik beroemd was.
Eskimo-gelukspieren nummer 5: Moed (en liefde) Ron lacht en rookt aan een sigaret terwijl hij me een verhaal vertelt over een boot die op weg terug was naar land, vol met vis. De golven begonnen over de zijkant van de boot te breken en hij begon te zinken. Een van de Eskimo’s stak zijn hoofd over de rand in het water en riep de orka’s. Ron en Keep One Rolled zweren dat de orka’s verschenen en een golfbarrière vormden langs de zijkant van de boot om te voorkomen dat deze nog meer water zou maken, terwijl ze de boot naar de kant begeleidden.
Dus die gemeenschap heeft respect voor de orka’s. Je moet gewoon respect hebben voor moeder natuur’.
Na de lunch wilden de kinderen dat ik met hen mee ging naar de gymzaal voor lichamelijke opvoeding, die de vorm aannam van trefbal. Geen enkel kind was bang. Als Brit was het vrij nieuw voor me. Stel je voor dat een 39-jarige man geïntimideerd wordt door een groep kinderen onder de 10 jaar en je zit er dichtbij. Dat gezegd hebbende, tijdens mijn twee dagen op de school was er geen spoor van pesterijen, geen uitgestoten kinderen, waarschijnlijk gewoon door het contactniveau van leven, spelen, eten en slapen binnen honderd meter van elkaar dag in, dag uit. En toen we trefbal speelden in de gymzaal, lachte elk kind.
De persoonlijkheden waren gevarieerd en authentiek, van de stille, introspectieve en boekenwurm tot de brutale jongen die me bleef vragen om te armworstelen, tot de grappenmaker, tot een meisje dat deed alsof ze een kat was en van rots naar rots sprong terwijl ze miauwde als een katachtige banshee (je kunt haar zien en horen op deze video van de kinderen die om me heen spelen terwijl ik mijn kajak klaarmaakte voor de tocht naar Rusland) tot een meisje dat bijna non-stop lachte. Geen enkel kind was bang om anders te zijn. Verschillen worden hier omarmd, niet gevreesd.
De mensen van Little Diomede zijn gehard genoeg om een lange winter op rotsen omringd door zee-ijs te leven, maar het zijn ook warme mensen die anderen en hun eigen lot met een glimlach en een melodie aanvaarden. Outside dodgeball, there’s no competition and little ego. Perhaps, and just maybe, that’s why most people I met on this island seemed if not happy, then at least content. Winter is coming but that doesn’t worry the residents of Little Diomede.
