De eerste keer dat Julie Montagu van de illustere familie van haar toekomstige echtgenoot wist, was toen ze drie maanden na hun eerste afspraakje aan boord gingen van een veerboot naar het Isle of Wight. “Luke haalde zijn bankpas tevoorschijn om iets te betalen,” vertelt ze, “en ik zag dat er Burggraaf Hinchingbrooke op stond. Ik zei: ‘Waarom staat er vis-count op je kaart?’
“Hij probeerde me te vertellen dat het als vycount werd uitgesproken, maar dat wilde ik niet. ‘Dan zou het toch niet als vy-count gespeld worden? zei ik hem,” herinnert ze zich, lachend bij de herinnering. “
Toen Luke uitlegde dat zijn vader de graaf van Sandwich was – nou, ik had wel eens van die naam gehoord, al dacht ik eerlijk gezegd dat het een mythe was.”
Vier jaar later is Julie, 45 jaar oud, misschien veel beter op de hoogte van de Britse upperclass, maar ze is nog altijd dezelfde nuchtere meid uit het Midwesten die is opgegroeid in het lieflijk genaamde Sugar Grove, Illinois.
Dankzij God. Julie is namelijk niet getrouwd in een soort Downton Abbey-fantasieleven, maar heeft het grootste deel van haar getrouwde leven besteed aan het overeind houden van haar gezin – fysiek, emotioneel en soms zelfs financieel, tot op zekere hoogte.
Ze heeft vier kinderen opgevoed (Emma van 19, Jack van 16, William van 12 en Nestor van 10) en een imperium opgebouwd op het gebied van yoga en gezond eten. Zo zal ze dit weekend als hoofdact op het eerste Wanderlust yogafestival in het Verenigd Koninkrijk in het Victoriapark in Londen duizenden mensen de neerwaartse hond leren. Er is een populaire blog, vier boeken (de laatste verschijnt in januari) en ze heeft zich dapper gewaagd aan reality-tv met drie seizoenen Ladies of London.
En in die tijd heeft Julie de 48-jarige Luke gesteund bij zijn herstel van zijn afhankelijkheid van voorgeschreven medicijnen en nu is ze voorvechter van zijn campagne om andere patiënten de juiste gezondheidszorg te geven die ze nodig hebben.
Dag, als we elkaar ontmoeten in het ietwat smerige, Zuid-Londense huis van de familie – ja, er is ook Mapperton, een landhuis in Dorset, maar daarover later meer – staat Julie, een en al jukbeenderen en sportkleding, positief te stuiteren van geluk, groene ogen wijd van opwinding. Luke heeft gebeld om te zeggen dat na een aantal jaren van hardnekkig lobbyen via de liefdadigheidsinstelling die hij heeft opgericht, er “constructieve” ontmoetingen zijn geweest waarvan hij hoopt dat ze zullen leiden tot diensten voor mensen die worstelen met voorgeschreven medicijnen. Ze glundert van trots.
“We gaan niet zo vaak uit eten,” zegt ze. “Luke was zo lang te ziek om uit te gaan. Maar gisteravond vonden we dat we het moesten vieren.”
Ze voegt eraan toe: “Ik herinner de kinderen eraan dat je zelf kunt kiezen welke erfenis je nalaat – en dat het beter is dat je anderen helpt dan dat je dingen verzamelt.”
Julie’s eigen jeugd was ook verre van bevoorrecht, toen ze opgroeide als een van vijf kinderen in een klein stadje in Midden-Amerika. “Coca-Cola was een traktatie. We deelden samen één fles.” Toen ze 16 was, begon ze te werken en ze heeft haar studie computerwetenschappen aan de universiteit van Indiana gevolgd. “Mijn ouders hebben mij hun werkethiek doorgegeven – dat was het grootste geschenk.”
Ze ontmoette Luke, die op dat moment bezig was met het opzetten van een filmschool, nadat ze naar Londen was verhuisd om voor een dotcom-bedrijf te werken. Een eerste huwelijk was geëindigd en met twee peuters beschouwde ze zichzelf niet als een vangst.
“Toen ik op een feestje aan Luke werd voorgesteld, was dat als een alleenstaande moeder. Natuurlijk ging ik ervan uit dat hij niet geïnteresseerd zou zijn.”
Ze had het helemaal mis. Binnen een paar maanden moest Julie niet alleen zijn titel onder de knie krijgen, maar bracht ze ook een weekend door in Mapperton met het afschieten van ontsnapte everzwijnen in het donker. “Het was als iets uit een film. Hij had me gewaarschuwd dat het ‘nogal een groot huis’ was” – Mapperton is onlangs uitgeroepen tot ’s lands mooiste landhuis – “dus ik had zoiets van: ‘Wat, deze plek?'”
Een jaar later trouwden Luke en Julie in het mooie croquetpaviljoen op Mapperton, en Julie begon haar leven als moderne leerling-chatelaine en leerde over het oude huis en het onderhoud ervan, terwijl nog twee kinderen tot het gezin toetraden.
Maar op de achtergrond van al deze pas ontdekte vreugde lag een medische tijdbom op de loer. Luke had ten onrechte antidepressiva voorgeschreven gekregen, en daarna sterke slaapmiddelen, na een slechte reactie op een routine sinusoperatie op 19-jarige leeftijd.
In 2008 besloot Luke om zichzelf van deze middelen af te helpen. Een psychiater adviseerde hem echter in januari 2009 naar een verslavingskliniek te gaan, waar de tabletten van de ene op de andere dag werden gestopt – in een rechtszaak werd later besloten dat dit nalatigheid was en werd een schadevergoeding van meer dan 1,3 miljoen pond toegekend – en Luke’s gezondheid ging in een spiraal naar beneden. Hij leed aan vreselijke bijwerkingen – agorafobie, oorsuizingen, zenuwpijn, agitatie, slapeloosheid, geheugenverlies en hersenmist.
“De artsen bleven maar zeggen: wacht drie maanden, zes maanden, hij wordt wel beter. Maar we waren wanhopig. Drie jaar lang kon Luke niet functioneren en moest ik de kinderen steeds vertellen dat papa griep had. Hij was zo hypergevoelig dat het geluid van vogels al pijn deed in zijn oren.”
Geen inkomen, geen kindermeisjes of praktische hulp, Julie hield het gezin draaiende. “Ik werd een alleenstaande moeder en een verzorgster,” zegt ze. Haar schoonmoeder was een trouwe steun; het paar sprak drie keer per dag in hun gedeelde zorgen om Luke. “Maar er waren voortdurend momenten van wanhoop, wanneer ik alleen kon uithuilen in mijn kleine rode Mini buiten het huis.”
Aan de schoolpoort werd Julie gemeden omdat ouders geruchten verspreidden over de drugsverslaving van haar man. “Ouders keken me aan en draaiden me de rug toe. Ik was de moeder die alle sportwedstrijden aan het eind van het veld in haar eentje bekeek,” zegt ze.
De behoefte om hun beschadigde leven in eigen hand te nemen, lijkt Julie te hebben gemaakt.
Op haar dieptepunt had ze yoga gevonden als een manier om zichzelf te voeden. Om geld te verdienen begon Julie met lessen in kerkzalen en kreeg al snel aanhang. Ze begon zich te verdiepen in voeding en startte een blog, de Flexi Foodie, waarvoor Luke foto’s maakte. Ze schreef een kookboek dat goed verkocht. En toen Luke’s gezondheid zo’n drie jaar geleden eindelijk verbeterde, kreeg ze het aanbod om mee te doen aan een realityshow over een groep onstuimige Londenaars met veel glamour.
“We hebben lang nagedacht voordat we het accepteerden, omdat het ons een tijdje financiële steun bood. Maar het was niet leuk om te doen. Er werd van me verwacht dat ik me gedroeg op een manier die ik niet was, zoals een It girl of een socialite, terwijl ik dat niet ben. Ze bewerken je…” Ze heeft een air van berustende vernedering. “Je moet meegaan met dingen of je wordt ontslagen. Maar je weet dat het een baan was. Ik acteerde.”
Later, geeft ze toe, toen ze hoorde dat de derde serie de laatste zou zijn: “Ik kocht een fles champagne om het te vieren.”
Thuis waren de rollen omgedraaid. Luke kon het ouderschap op zich nemen, avondmaaltijden koken en naar wedstrijden gaan, en zich ook weer op zijn eigen werk storten. “Hij was net Mister Mom,” zegt Julie.
De financiële stabiliteit die TV bracht, betekende ook dat het stel zich meer kon concentreren op Mapperton, dat Luke in 2015 van zijn ouders overnam. Het landgoed kost “honderdduizenden om te runnen”, maar onlangs hebben ze uitgebreide werkzaamheden kunnen uitvoeren om de parkeergelegenheid en de toegang te verbeteren, en de Grade I-genoteerde South Stables zijn omgetoverd tot een fantastische nieuwe trouwlocatie die op het punt staat te worden opengesteld voor reserveringen. Het onlangs van nieuwe leidingen voorziene huis met de opgeknapte slaapkamers wordt de uitvalsbasis voor yogaretraites en cursussen voor de yogaschool die Julie onlangs heeft geopend.
Er is geen twijfel over mogelijk dat Julie dankbaar is voor de manier waarop haar leven zich heeft ontwikkeld. Niets is vanzelfsprekend. “Waarom houden mensen van mijn soort yoga,” zegt ze, terwijl ze zichzelf analyseert. “Ik denk dat het is omdat ik – ondanks alles wat me is overkomen – relateerbaar ben. Ik ben authentiek.
“En tijdens mijn lessen gaat het ook niet alleen om het opstaan in een handstand. Ik vertel verhalen uit het echte leven, verhalen over nooit opgeven, over hoe je, zelfs als je op een donkere plek begint, altijd licht kunt zien en dat je er uiteindelijk toch komt.
“Er zijn zoveel positieve kanten aan wat ons is overkomen,” zegt Julie. “Je kunt ze niet altijd zien als je kijkt. Soms moeten ze je vinden.”
Julie Montagu leidt het Wanderlust 108 festival – ’s werelds enige mindful triathlon – in het Victoria Park in Londen op zaterdag 23 september (wanderlust.com). Voor informatie over bruiloften bij Mapperton, zie mapperton.com