Palmboomvruchten

In de afgelopen jaren heb ik foto’s verzameld van vruchten aan palmbomen en ik dacht, laat ik die eens samenbrengen in één bericht. Palmbomen, die tot de familie der Arecaceae behoren, zijn een oude en diverse groep bomen die vruchten dragen die één of meer zaden bevatten. Er zijn verrassend veel palmen die gewoonlijk voor hun vruchten worden geoogst, en sommige zijn enorm belangrijk voor zowel de plaatselijke bevolking als de economie over de hele wereld. Palmen vormen de op twee na belangrijkste plantenfamilie wat menselijk gebruik betreft. Talrijke eetbare producten worden uit palmen verkregen, waaronder de bekende dadelpalmvruchten, kokospalmnoten, en diverse palmoliën. Enkele minder bekende eetbare palmproducten zijn palmkool of palmhart, onrijpe bloeiwijzen/bloemen en sap van rijpe bloeiwijzen/bloemen. Palmen doen er, afhankelijk van de soort, drie tot 40 jaar over om voor het eerst te bloeien. Palmbomen hebben aparte mannelijke en vrouwelijke bloemen. Meestal zijn ze eenhuizig, met mannelijke en vrouwelijke bloemen op dezelfde plant, en soms, zoals bij de dadelpalm, zitten de mannelijke en vrouwelijke bloemen op aparte bomen (tweehuizig).

Plantelijke voortplanting

Een “perfecte” bloem heeft zowel meeldraden als kelkjes, en kan worden omschreven als “biseksueel” of “tweeslachtig”. Een “eenslachtige” bloem is een bloem waarbij ofwel de meeldraden ofwel de stempels ontbreken, rudimentair zijn of anderszins niet functioneren. Elke bloem is ofwel “meeldierig” (met alleen functionele meeldraden) en dus “mannelijk”, ofwel “carpellate” (of “pistillate”) (met alleen functionele kelkjes) en dus “vrouwelijk”. Als aan dezelfde plant altijd afzonderlijke meeldraden en carpellate bloemen voorkomen, wordt de soort eenhuizig genoemd. Als afzonderlijke meeldraden en carpellate bloemen altijd op verschillende planten voorkomen, wordt de soort tweehuizig genoemd.

Kokospalmen

De kokospalm is eenhuizig, omdat zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen aan dezelfde plant zitten. De kokospalm, die voor vele doeleinden wordt gebruikt en door de producerende gemeenschappen bekend staat als de “levensboom”, voorziet in het levensonderhoud van ongeveer 20 miljoen arbeiders over de hele wereld. In veel landen worden vele variëteiten kokosnoten geteeld. Deze variëren door de smaak van het kokoswater en de kleur van de vrucht, alsmede door andere genetische factoren. Kokos is een basisvoedingsbron voor gemeenschappen, in de vorm van producten zoals melk, room, olie en kokossap. Uit de kokosnoten die aan de bomen groeien, worden tal van producten vervaardigd – kokosmelk, kokosolie (wereldwijd 3,3 miljoen ton), kokosvezels (voor touw, matten, borstels en matrassen) en kokosgruis. Kokosolie bestaat voor ongeveer 90% uit verzadigd vet, wat een hoger percentage is dan boter (ongeveer 64% verzadigd vet), rundvet (40%), of zelfs reuzel (ook 40%). Te veel verzadigd vet in de voeding is ongezond omdat het het “slechte” LDL-cholesterolgehalte verhoogt, wat het risico op hart- en vaatziekten verhoogt. Maar wat interessant is aan kokosolie is dat het ook het “goede” HDL cholesterol een boost geeft. Vet in de voeding, of het nu verzadigd of onverzadigd is, heeft de neiging om het HDL niveau omhoog te stuwen, maar kokosolie lijkt bijzonder krachtig te zijn om dit te doen. Het komt erop neer dat kokosolie met mate kan worden gebruikt als onderdeel van je vetinname, maar het effect op de gezondheid van het hart is onduidelijk.

Kokosvoeding en -producten

Virgin kokosolie komt van vers kokosvlees en geraffineerde kokosolie wordt gemaakt van gedroogd kokosvlees, kopra genaamd. Kokosolie is zeer geschikt voor koken, bakken en braden, omdat het een matig rookpunt heeft van 350 graden. Kokosmelk en kokosnootcrème worden gemaakt van gemalen kokos en water, en zijn zeer geschikt voor curry’s en desserts. Wanneer kokosolie en kokosvlees samen worden gemalen, vormen ze een pindakaasachtige pasta die kokosboter wordt genoemd (ook bekend als kokosmanna). Kokosmeel wordt gemaakt van het malen van gedroogd kokosvlees, kokosmeel heeft een fijne, zachte textuur. Kokosmeel is zo absorberend dat je slechts 1/4 tot 1/3 kokosmeel nodig hebt voor elke 1 kop tarwe- of graanmeel. Kokossuiker is eigenlijk afkomstig van het sap van de kokospalm. Kokosolie is ook een populair ingrediënt in schoonheidsproducten zoals zeep, vochtinbrengende crèmes en shampoo.

Copra

Kopra is het gedroogde vlees of de kern van de kokosnoot, die de vrucht is van de kokospalm (Cocos nucifera). Kokosolie wordt gewonnen uit kopra, waardoor het een belangrijk landbouwproduct is voor veel kokosproducerende landen. Na de extractie van de olie wordt ook ontvet kokosmeel geproduceerd, dat hoofdzakelijk als veevoeder wordt gebruikt. Kokosolie kan worden geëxtraheerd met mechanische expellers of met oplosmiddelen (hexaan). Als je een product met de meeste smaak wilt, zoek dan naar potten met het label ‘virgin’. Dat betekent dat het gemaakt is met een pers, waardoor het meer van zijn tropische smaak behoudt. Hexaan is giftig en sommige studies hebben negatieve reacties gevonden bij zowel kokosolie als kopra meel wanneer hexaan extractie werd gebruikt. Mechanisch geëxtraheerd kopra meel heeft een hogere voederwaarde, omdat het typisch 8-12% olie bevat, terwijl het met oplosmiddelen geëxtraheerde kopra meel slechts 2-4% olie bevat. Koprameel van topkwaliteit kan ook 20-22% ruw eiwit bevatten. Helaas is kopra zeer gevoelig voor de groei van schimmels en de productie van aflatoxines als het niet goed gedroogd wordt. Aflatoxinen kunnen zeer giftig zijn, en behoren tot de krachtigste natuurlijke carcinogenen die bekend zijn, en treffen vooral de lever. Aflatoxines in kopra-koeken die aan dieren worden gevoerd, kunnen in melk of vlees worden doorgegeven, wat tot ziekten bij de mens kan leiden.

Coconut Coir

Coir of kokosvezel, is een natuurlijke vezel gewonnen uit de bolster van de kokosnoot en gebruikt in producten zoals vloermatten, deurmatten, borstels en matrassen. Kokosvezel is het vezelachtige materiaal dat zich bevindt tussen de harde, inwendige schil en de buitenste schil van een kokosnoot. Andere toepassingen van bruine kokos (gemaakt van rijpe kokosnoten) zijn bekledingsvulling, zakken en turf voor de tuinbouw. Witte kokos, geoogst van onrijpe kokosnoten, wordt gebruikt voor het maken van fijnere borstels, touw, koord en visnetten. Touwen en koord worden al sinds de oudheid van kokosvezels gemaakt. Indische zeevaarders die eeuwen geleden de zeeën bevoeren naar Maleisië, Java, China en de Golf van Arabië gebruikten kokos voor hun scheepstouwen. Arabische schrijvers uit de 11e eeuw na Christus verwezen naar het uitgebreide gebruik van kokos voor scheepstouwen en tuigage.

Datum Palmen

De dadelpalm is waarschijnlijk de bekendste vrucht onder de palmen en is tweehuizig, met mannelijke en vrouwelijke planten. Dadels worden meer dan 50 keer in de Bijbel genoemd en 20 keer in de Koran. Hoewel de exacte plaats van herkomst vanwege de lange teelt onzeker is, is de vrucht waarschijnlijk afkomstig uit het gebied van de Vruchtbare Halve Maan, dat tussen Egypte en Mesopotamië ligt. De soort wordt op grote schaal geteeld in Noord-Afrika, het Midden-Oosten, de Hoorn van Afrika en Zuid-Azië, en is genaturaliseerd in vele tropische en subtropische gebieden over de hele wereld. In Las Vegas worden ze gewoonlijk als sierplant gekweekt en de heerlijke dadels worden ofwel aan de tuiniers gegeven of weggegooid. Dadels zijn duizenden jaren lang een hoofdvoedsel geweest in het Midden-Oosten en de Indus-vallei. Er zijn archeologische bewijzen van dadelteelt in Arabië vanaf het 6e millennium v. Chr. Een dadelpalmcultivar, waarschijnlijk wat vroeger de Judeese dadelpalm heette, staat bekend om zijn langlevende orthodoxe zaad, dat na een toevallige opslag van 2000 jaar met succes ontkiemt.

Er zijn vele, vele cultivars en de dadels worden hetzij vers, hetzij in verschillende stadia van droging verkocht. De grote, zoete en sappige Medjool uit Marokko wordt over het algemeen geteeld in de Verenigde Staten, Israël, Saoedi-Arabië, Zuid-Afrika, Jordanië en de Verenigde Arabische Emiraten. Dadels leveren een breed scala aan essentiële voedingsstoffen, en zijn een zeer goede bron van kalium in de voeding. Het suikergehalte van rijpe dadels is ongeveer 80%; de rest bestaat uit eiwitten, vezels en sporenelementen zoals boor, kobalt, koper, fluor, magnesium, mangaan, selenium en zink. Jonge dadelbladeren worden gekookt en gegeten als groente, evenals de eindknop of het hart, hoewel het verwijderen daarvan de palm doodt. De fijngemalen zaden worden in tijden van schaarste met meel vermengd om brood te maken. De bloemen van de dadelpalm zijn ook eetbaar. Traditioneel zijn de vrouwelijke bloemen het meest beschikbaar voor de verkoop en wegen iets minder dan een pond. De bloemknoppen worden gebruikt in salades of gemalen met gedroogde vis om een broodsmaak te maken.

Canarische dadelpalm

De Canarische dadelpalm wordt gebruikt als decoratieve plant en is een favoriet van landschapsontwerpers. Het is een tweehuizige soort, wat betekent dat de exemplaren ofwel mannelijk ofwel vrouwelijk zijn. De Canarische dadelpalm produceert wel eetbare dadels, maar ze zijn zo klein en hun vruchtvlees is zo dun dat weinigen de moeite nemen ze te eten, het grootste deel van de dadel bestaat uit het zaad. Phoenix canariensis kan wel 60 voet hoog worden, en de stam wordt vaak gesnoeid zodat er een stuk aan de top overblijft, vandaar de naam “ananaspalm”, zoals hierboven te zien is. Ze hebben een dikke stam en groeien langzaam. Uit de vruchten van de Canarische dadelpalm kan ook pulp worden gewonnen. De pulp wordt verwerkt tot palmsiroop die bekend staat als Miel de Palma. Het wordt gebruikt voor gebak, pannenkoeken en ijs. De smaak van de stroop lijkt op die van melasse, vandaar dat het wordt gebruikt als besprenkeling of dressing voor vele zoete gerechten. Het sap wordt vaak ook verwerkt tot een alcoholische drank die bekend staat als arak, en die erg lijkt op rum. Het wordt soms ook voor medische doeleinden gebruikt.

Mediterrane Dwergpalm

De mediterrane dwergpalm is een struikachtige kluitpalm, met meerdere stammen die vanuit één basis groeien. Hij groeit zeer langzaam en is tweehuizig, wat betekent dat de exemplaren mannelijk of vrouwelijk zijn. Hij komt vooral voor in het zuidwesten van Europa (Malta, Sicilië, Sardinië, de hele Middellandse-Zeekust van Spanje en Portugal, Midden- en Zuid-Italië, sommige delen van de zuidelijke Middellandse-Zeekust van Frankrijk en Monaco) en in het noordwesten van Afrika (Marokko, Algerije, Tunesië). Slechts van één insectensoort is bekend dat zij de plant bestuift, namelijk een specifieke snuitkever, Derelomus chamaeropsis. Deze snuitkever plant zich alleen voort in de mannelijke bloemen. Zeer jonge bladknoppen worden als groente gekookt. Ook de jonge scheuten of uitlopers van de onderkant van de plant worden gebruikt. Als de vrucht rijp is, ruikt het vruchtvlees sterk naar ranzige boter en fungeert het als fourageerinstrument voor nachtelijke vleesetende dieren, zoals dassen en vossen. De schil, in Zuid-Spanje bekend als “higa”, is eetbaar voordat hij te taai wordt om te eten als hij rijp is. Vanwege hun bitterheid en hoge tanninegehalte worden de vruchten niet voor menselijke consumptie gebruikt, maar in de traditionele geneeskunde worden ze gebruikt als samentrekkend middel. De bladeren van de volwassen planten werden gebruikt om bezems te maken en voor het weven van matten, draagmanden, en soortgelijke artikelen. Voor het fijnere werk worden de jonge, ongeopende bladeren behandeld met zwavel om ze zachter te maken en soepele vezels te verkrijgen.

Mexicaanse waaierpalm

De Mexicaanse waaierpalm is misschien wel een van de meest aangeplante palmbomen ter wereld, en toch is hij in zijn geboortestreek in het noorden van Mexico beperkt tot een relatief klein aantal waterrijke ravijnen, her en der verspreid in Sonora en Baja California. Rijen van zijn duizelingwekkend hoge, slanke stammen, bekroond met een relatief kleine kroon van bladeren, zijn de iconen van de oudere buurten van Zuid-Californië en Hollywood. In het voorjaar en de vroege zomer verschijnen lange trossen kleine witte bloemen aan hangende vertakte bloeistengels die tot voorbij de kruin groeien en elk wel 3 meter lang kunnen worden. Ongebruikelijk voor een palm heeft hij “perfecte” bloemen met mannelijke en vrouwelijke delen in dezelfde bloem. Tegen de herfst worden er duizenden kleine donker paarsbruine vruchten aan geproduceerd.

California Palm

De makkelijkste manier om een Californische Palm van een Mexicaanse Fan Palm te onderscheiden is door de witte filamenten op de bladeren, vandaar de wetenschappelijke naam “filifera” (Latijn voor filament). De Californische palm is ook veel robuuster als het gaat om kou en heeft een dikkere stam. De Californische en Mexicaanse waaierpalmen produceren zeer vergelijkbare, zo niet identieke bloemen en vruchten. De Californische waaierpalm was een belangrijke hulpbron voor de Cahuilla Indianen van Zuid-Californië, die hem maul noemden. Zij gebruikten het als voedsel, vooral de vruchten/noten die zij tot meel vermaalden of tot moes verwerkten. Zij weekten de vruchten ook om er een zoete drank van te maken en maakten gelei van de vruchten. Het sponzige merg in het midden werd soms gekookt en gegeten en werd maul pasun of “hart van de palm” genoemd. De waaierpalm werd ook gebruikt voor de bouw (bladeren voor dakbedekking), en de bladeren werden gestript en gebruikt voor verschillende weeftoepassingen. De oorspronkelijke oases van de Californische waaierpalm waren belangrijke verzamel- en bewoningsplaatsen en duidden op belangrijke bronnen.

Wijnpalm

De wijnpalm is een palmboomsoort die oorspronkelijk voorkomt in Mexico en het noorden van Zuid-Amerika. Hij wordt voor verschillende doeleinden gebruikt en levert eetbare vruchten, zaden, olie en bladeren, maar ook materiaal voor de bouw. Hij wordt gewoonlijk in het wild geoogst voor plaatselijk gebruik. De apicale knop wordt als groente geconsumeerd, hoewel deze uiteindelijk de boom zal doden. Het sap dat zich aan de basis van de verwijderde knop verzamelt, wordt gefermenteerd tot alcoholische dranken. De vrucht heeft een vlezig en vezelig vruchtvlees dat rauw kan worden gegeten met een mild zoete en nootachtige smaak. De zaden en de olie die ze produceren kunnen ook worden gegeten. De zaadolie kan verder worden gebruikt voor het maken van zeep en toiletartikelen. De bladeren worden veel gebruikt voor het rieten van daken en voor weven. Het kan ook vezels opleveren die gebruikt kunnen worden voor het maken van touw en grove stoffen.

Chileense Wijnpalm

Jubaea chilensis of Jubaea spectabilis, algemeen bekend als de “Chileense Wijnpalm” of “Chileense Cocopalm” is inheems in het zuidwesten van Zuid-Amerika en is endemisch in een klein gebied in centraal Chili. Lange tijd is aangenomen dat de uitgestorven palmboom van Paaseiland ook tot dit geslacht behoorde; maar in 2008 heeft John Dransfield de boom controversieel in zijn eigen geslacht, Paschalococos, geplaatst. De 2 inch grote, ovale, ei-gele, eetbare vruchten hangen in trossen naar beneden en zijn vlezig en zoet. Elke vrucht bevat een harde noot met gladde schil en een eetbare pit, die bekend staat als coquitos, cokernoot of pygmee kokosnoot. De smaak heeft iets weg van een miniatuur kokosnoot. Het waterige sap uit de stam wordt gefermenteerd tot palmwijn, of ingekookt tot een dikke siroop die palmhoning wordt genoemd, hoewel deze zeer zeldzame en dure boom er dood aan gaat. De eetbare noten worden in speciaalzaken verkocht als miniatuurkokosnoten of “coquitos.”

Pindo Palm

Butia is een klein geslacht van palmen dat 9 soorten telt, waarvan er één (Butia capitata) een tamelijk koudebestendige palmboom is en in het zuidoosten van de VS kan worden gekweekt. Butia komt van nature voor in Brazilië, Paraguay, Uruguay en Argentinië. Pindopalmen (Butia capitata) worden geleipalmen genoemd omdat de vruchten veel pectine bevatten. De vruchten worden plaatselijk tussen november en februari in het wild geoogst om er sappen, likeur, marmelade en ijs van te maken. De vrucht heeft een oranje, soms rode, schil. Het vruchtvlees is helder oranje, zeer aromatisch, enigszins olieachtig en vrij vezelig. Het vruchtvlees kan worden ingevroren voor industriële productie. In het noorden van de staat Minas Gerais wordt geleipalmsap toegevoegd aan sommige lunches op openbare scholen. Uit de noten kan een olie worden gewonnen die veel lijkt op kokosolie. De vrucht is klein en vezelig met een groot zaad, en valt op de grond wanneer hij zeer rijp is. De smaak is een kruising tussen een ananas en een abrikoos.

Dit is een Pindo Palm tegenover mijn huis in Henderson, een buitenwijk van Las Vegas. Je kunt zien dat hij wat meer stress heeft dan het exemplaar uit de Berkeley Botanical Garden. Deze is heel langzaam gegroeid, hij is ongeveer 10 jaar oud. Palmen die over de hele wereld worden gekweekt onder de naam Butia capitata zijn eigenlijk bijna allemaal Butia odorata. De echte Butia capitata is niet bijzonder winterhard, en wordt ook niet op grote schaal gekweekt. Binnen elke Butia soort kan er veel variatie zijn wat determinatie erg moeilijk kan maken. De kleur van het gebladerte op zich is niet echt betrouwbaar voor determinatie, omdat de blootstelling aan de zon een aanzienlijke invloed kan hebben. Hoe meer het aan de volle zon is blootgesteld, hoe witter de bladeren zullen zijn. Ik heb een foto bijgevoegd van de ruggengraat van de twijg waarop geen ramenta te zien is, hoewel ik eerlijk gezegd niet echt weet hoe nuttig dit kenmerk is. De vruchten van de Butia capitata zijn ovaal, terwijl ronde vruchten meer lijken op die van de Butia odorata. Ik weet het niet zeker omdat deze boom nog nooit vruchten heeft gedragen, maar ik denk dat dit een Butia odorata is.

Bismarck Palm

Ik was toevallig in het Los Angeles Arboretum toen hun collectie Bismark Palms vruchten droeg en ik dacht deze ook op te nemen, ondanks het feit dat ze niet eetbaar zijn. De Bismarck Palm is inheems in Madagascar, met een stevige stam en een mooie symmetrische kroon van zilveren bladeren. Het is een tweehuizige plant, wat betekent dat er mannelijke en vrouwelijke planten zijn. De vrucht van een vrouwelijke Bismarckpalm is geelgroen, rijpt tot donkerbruin-zwart, en groeit in trossen. Mannelijke Bismarckpalmen produceren lange bruine bloeiwijzen, maar dragen uiteraard geen vruchten.

Zo, zoals u heeft kunnen zien, zijn palmbomen een belangrijke bron van voeding en materiaal voor veel mensen op de wereld. Zoals altijd hoop ik dat u genoten heeft van deze post, ik zal in de toekomst meer voorbeelden toevoegen als ik ze vind.

Al die kokosproducten &Hoe ze te gebruiken

De wondere wereld van kokosproducten

Hexaanolie-extractie

Edible Palms: An Introduction to Palm Fruits

The Palm Page

Identifying Commonly Cultivated Palms

Mexican vs California Palm

Playing with Washingtonia Palm Fruit

Palm Fruit Photos

Wine Palm

Christmas Tree Palm

Edible Palm Fruit

10 Edible Palm Fruits

Edible Palms and Their Uses

Poisonous Palm Fruit

Coquito Nuts

https://traveltoeat.com/madagascar-spiny-forest-at-the-la-arboretum-2-of2/

https://www.researchgate.net/publication/276990486_Butia_What_we_think_we_know_about_the_genus