Revenue sharing in internetmarketing wordt ook wel cost per sale genoemd, waarbij de advertentiekosten worden bepaald door de opbrengst die met de advertentie zelf wordt gegenereerd. Deze methode is goed voor ongeveer 80% van de affiliate marketingprogramma’s, die vooral worden gedomineerd door online detailhandelaren zoals Amazon en eBay.
Webgebaseerde bedrijven zoals Helium, HubPages, Infobarrel en Squidoo passen ook een vorm van revenue sharing toe, waarbij een bedrijf schrijvers uitnodigt om inhoud voor een website te creëren in ruil voor een deel van de reclame-inkomsten, waardoor de auteurs de mogelijkheid hebben om doorlopend inkomsten uit een enkel stuk werk te halen, en waarbij het bedrijf dat de opdracht geeft, de garantie krijgt dat het nooit meer voor de inhoud zal betalen dan het aan reclame-inkomsten genereert. De vergoedingen variëren sterk van site tot site, afhankelijk van het succes van de site en de populariteit van de afzonderlijke artikelen.
In professionele sportcompetities verwijst “revenue sharing” gewoonlijk naar de verdeling van de opbrengst van de kaartverkoop voor een bepaald evenement; de hoeveelheid geld die aan een bezoekend team wordt uitgekeerd kan van grote invloed zijn op de totale inkomsten van een team, wat op zijn beurt weer van invloed is op het vermogen van het team om talent en middelen aan te trekken (en te betalen). In 1981 veranderde de Schotse Premier League bijvoorbeeld haar beleid waarbij de inkomsten van een wedstrijd gelijkelijk werden verdeeld tussen de twee concurrerende voetbalploegen, in een systeem waarbij het gastteam alle inkomsten van de wedstrijden die in zijn faciliteiten werden gespeeld, mocht houden. Algemeen wordt aangenomen dat deze maatregel de pariteit in de competitie negatief heeft beïnvloed en de dominantie van Celtic F.C. en Rangers F.C. heeft versterkt. De National Football League daarentegen verdeelt de televisie-inkomsten gelijkelijk onder alle ploegen, ongeacht de prestaties van de ploeg of het aantal kijkers.