Machu Picchu jest prawdziwym klejnotem architektonicznym. Piękno i tajemniczość jego kamiennych pałaców podkreśla wspaniała, niemal dziewicza i gwałtowna geografia, zabarwiona na zielono przez bujną florę dżungli.
Konstrukcje zostały zbudowane harmonijnie na wąskiej i nierównej powierzchni klifu otoczonego przepaściami imponującego kanionu Urubamba, gdzie 400 metrów niżej szumi i meandruje rzeka.
Machu Picchu znajduje się na 2.400 masl ( 7.847 fasl), na szczycie płaskowyżu położonego pomiędzy dwoma szczytami. Z tych dwóch, najmniejszy, Huayna Picchu jest ten, który określa topografię site.
Jak wieki poszły przez oryginalną nazwę tej ruiny spadła w zapomnienie. W rzeczywistości, Machu Picchu jest tylko topograficzne określenie, które oznacza „Old Mountain”, podczas gdy Huayna Picchu oznacza „Young Mountain”. W tym przypadku tłumaczenie musi zachować korelację z pojęciem objętości, aby oznaczało odpowiednio „główny szczyt” i „lustrzany szczyt”.
Od czasu odkrycia w 1911 roku Machu Picchu było prawdziwą i nierozwiązywalną zagadką archeologiczną. Nawet dziś naukowcy są zaintrygowani jego historią i funkcją, i jest możliwe, że te tajemnice nigdy nie zostaną całkowicie rozwikłane.
Odkrycie
Hiram Bingham, północnoamerykański naukowiec, który prowadził ekspedycję z Uniwersytetu Yale, odkrył Machu Picchu 24 lipca 1911 roku. Jednak w tym czasie Hiram Bingham skupiał się głównie na odnalezieniu Vilcabamby, legendarnej stolicy potomków Inków i bastionu oporu przeciwko Hiszpanom w latach 1936-1572.
Podczas eksploracji kanionu Urubamba, Bingham dotarł do Mandorbamby, opustoszałego miasteczka, gdzie Melchor Arteaga, miejscowy rolnik, powiedział mu, że na górze Machu Picchu znajduje się wiele ruin. Jednak dotarcie do nich oznaczało wspinaczkę po stromej, porośniętej gęstą roślinnością drodze. Bingham, choć sceptyczny – znał dobrze wszystkie mity o zaginionych miastach – nalegał, by go tam zaprowadzić. Gdy dotarli na szczyt, jedno z dzieci dwóch rodzin, które tam mieszkały, zaprowadziło go na miejsce, gdzie Bingham potwierdził mity, widząc wiele archeologicznych konstrukcji pokrytych zielonym płaszczem tropikalnej roślinności i w oczywistym stanie opuszczenia. Podczas oględzin ruin, zdumiony Bingham napisał w swoim dzienniku: „Czy ktokolwiek uwierzyłby w to, co znalazłem…?”
Po tym transcendentnym znalezisku Bingham powrócił na miejsce en 1912, a w kolejnych latach (1914 i 1915) wielu odkrywców sporządziło mapy i szczegółowo zbadało zarówno miejsce, jak i jego okolice.
Ich wykopaliska, choć niezbyt ortodoksyjne, w wielu różnych miejscach Machu Picchu pozwoliły im zebrać 555 waz, blisko 220 przedmiotów z brązu, miedzi i srebra. Znaleziona ceramika ukazuje piękne przejawy sztuki inków; dotyczy to również znalezionych przedmiotów metalowych: bransoletek, kolczyków, zdobionych broszek oraz noży i siekier. Mimo że nie znaleziono złota, materiał zidentyfikowany przez Binghama wystarczył, by wywnioskować, że Machu Picchu pochodzi z czasów świetności Inków, o czym świadczył już styl architektoniczny.
Bingham rozpoznał również inne ważne stanowiska archeologiczne na okolicznych terenach. Wśród nich były, Sayacmarca, Phuyupatamarca, twierdza Vitcos, i ważne części szlaku Inków, wszystkie z nich wspaniałe przykłady architektury Inków.
Znalezione szczątki i architektoniczne prowadzą badaczy do ulgi, że Cytadela Machu Picchu została wzniesiona pod koniec 15 wieku i na początku 16, w czasach Inków. Jednak miejsce to zostało zasiedlone po inwazji hiszpańskiej, przynajmniej w XVI wieku. Z czasem Machu Picchu zostało zapomniane lub tylko wspominane we mgle legendy, aż do jego naukowego odkrycia. Po jego odkryciu stał się symbolem naszego narodu, i największym dziedzictwem odziedziczonym po naszych przodkach.
Zwiedzanie cytadeli
Położone 120 km na północny zachód od Cusco w dolinie rzeki Urubamba (nazwa nadana Machu Picchu stanowi jedno z najważniejszych stanowisk archeologicznych na świecie i główny cel turystyczny Peru. Niewiele rzeczy wykonanych przez ludzi utrzymuje taką harmonię z naturalnym otoczeniem i sąsiednimi grupami archeologicznymi. Stanowiska archeologiczne są strategicznie usytuowane na szczycie góry Machu Picchu (nazwa quechua dla „starej lub głównej góry”), która nadaje nazwę cytadeli i spektakularnej scenerii, którą wszyscy widzieliśmy na zdjęciach. Naprzeciwko tej góry znajduje się Huayna Picchu (młoda góra), na której szczycie również można znaleźć pozostałości archeologiczne. Oba szczyty otoczone są potężną rzeką Urubamba, która płynie na wschód przez kanion prawie pół mili poniżej cytadeli.
W Machu Picchu można wyróżnić dwie różne strefy: strefę rolniczą, która zawiera rozległą sieć tarasów, strefę miejską, podzieloną na strefę sakralną (świątynie, pomniki, komnaty pogrzebowe) i strefę cywilną (pokoje, zróżnicowane pomieszczenia i magazyny).
Konstrukcje znalezione w Machu Picchu dają świadectwo niesamowitych umiejętności i technik użytych do obróbki skały. Przeprowadzone badania wykazują, że był on budowany jako kompleks w sposób jednoczesny i nieprzerwany. Do najciekawszych obiektów architektonicznych można zaliczyć tzw. Grobowiec Królewski, znajdujący się w pobliżu wejścia do Cytadeli, Świątynię Słońca, Wieżę (jedyną o kolistej formie), Rezydencję Kapłańską, Świątynię Trzech Okien, Świątynię Catedral, Plac oraz fontanny i kanały, które tworzą „Baños del Inca” (Łaźnie Inków). Kanały hydrauliczne i schody, wykonane całkowicie ze skały, są innymi charakterystycznymi elementami cytadeli. Wreszcie, można również znaleźć monolity o wielkim znaczeniu rytualnym, wśród których wyróżnia się Intihuatana („gdzie słońce jest przywiązane”), najświętsza przestrzeń tych miejsc.