W 1965 roku przyszło eksperymentalne potwierdzenie długo oczekiwanego wyniku – w siatkówce ludzkiego oka istnieją trzy rodzaje czopków wrażliwych na kolor, odpowiadające z grubsza detektorom czułym na kolor czerwony, zielony i niebieski.
Porażające eksperymenty przyniosły krzywe odpowiedzi dla trzech różnych rodzajów czopków w siatkówce ludzkiego oka. Zielone” i „czerwone” czopki są w większości upakowane w centralnej części siatkówki (fovea centralis). W populacji, około 64% czopków jest czerwono wrażliwych, około 32% zielono wrażliwych i około 2% niebiesko wrażliwych. Czopki „niebieskie” mają najwyższą czułość i znajdują się głównie poza fovea. Kształty krzywych są uzyskiwane poprzez pomiar absorpcji przez czopki, ale względne wysokości dla trzech typów są równe z powodu braku szczegółowych danych. Niebieskich czopków jest mniej, ale czułość na kolor niebieski jest porównywalna z innymi, więc musi istnieć jakiś mechanizm wzmacniający. W ostatecznej percepcji wizualnej, trzy typy wydają się być porównywalne, ale szczegółowy proces osiągania tego nie jest znany.
Gdy światło uderza w stożek, wchodzi w interakcję z pigmentem wzrokowym, który składa się z białka zwanego opsyną i małej cząsteczki zwanej chromoforem, który u ludzi jest pochodną witaminy A. Trzy różne rodzaje opsyny reagują na światło o krótkiej, średniej i długiej długości fali i prowadzą do trzech krzywych odpowiedzi pokazanych powyżej. Aby człowiek mógł zobaczyć obiekt w kolorze, co najmniej dwa rodzaje czopków muszą zostać pobudzone, a postrzegany kolor opiera się na względnym poziomie pobudzenia różnych czopków.
Czwarty pigment, rodopsyna, jest wykorzystywany w widzeniu pręcikowym.