André 3000 over de 10e verjaardag van zijn ‘Class of 3000’-soundtrack

Waar we waren op 3 juli, 2007, de dag waarop de soundtrack van André Benjamins animatieserie Class of 3000 werd uitgebracht: Het was een jaar geleden sinds de première van Outkasts film en soundtrack Idlewild. Drie jaar geleden won het duo de Album of the Year Grammy voor Speakerboxxx/The Love Below.

Maar de muzikale toekomst van Three Stacks en Big Boi hing nog in de lucht. André 3000, in het bijzonder, hield zich stil over eventuele toekomstige projecten, maar dropte onaangekondigde gastverzen – “International Player’s Anthem (I Choose You)” en “Walk It Out” onder hen – en steelde elke keer de show. De wereld schreeuwde om meer output van André, droomde zelfs van een soloalbum (fans smeken anno 2017 nog steeds om dat album). Maar wat velen niet weten is dat 3000 daadwerkelijk een full-length album heeft uitgebracht – alleen niet wat iedereen verwachtte.

Class of 3000 is de soundtrack van Andre 3000’s kortstondige maar briljante Cartoon Network-serie. In de serie speelt André een muziekleraar die zijn klas avonturen laat beleven en een nieuwe waardering voor hun instrumenten bijbrengt. De show is alsof je The Magic School Bus in een frituurpan stopt en er een bord yams naast legt. Hij produceerde het hele album, zorgde voor de zang en, jawel, rapte zelfs. Een decennium later is het album nog steeds even vernieuwend en herspeelbaar als in 2007.

“Het gebeurde eigenlijk vlak na Speakerboxxx/The Love Below,” zei Benjamin via mobiel. “Adult Swim werd agressief met televisie en voor nieuwe inhoud. Mike Lazzo hoorde The Love Below en zei: ‘Man, ik moet die man bereiken en van The Love Below een soort animatiefilm maken.’ De show zou oorspronkelijk een Adult Swim show worden. Het zou meer edgy worden. Maar ik voelde dat The Love Below een eigen entiteit was. Ik wilde iets nieuws maken.”

André en Lazzo wisten niet goed waar hun nieuwe concept over moest gaan, totdat ze een rondreis door Atlanta maakten. “André begon over zijn jeugd te praten,” zei Lazzo, nu een senior executive vice president bij Cartoon Network. André nam Lazzo mee naar zijn buurt in het zuidwesten van Atlanta – en naar Sutton Middle School aan de andere kant van de stad, in het rijke Buckhead-gebied. “Het waren twee totaal verschillende werelden. Zijn moeder stond erop dat hij een goede opleiding kreeg, dus regelde ze zijn vervoer. Terwijl ik naar dit alles luister, denk ik: ‘André, dit is de show die ik wil zien.’ “

Toen het concept voor Class of 3000 vorm begon te krijgen, losjes gebaseerd op Benjamins jeugd op een school voor uitvoerende kunsten, werd het duidelijk dat de show beter gericht zou zijn op kinderen dan op het Adult Swim-imprint. André 3000 had slechts één eis: De show moest over Atlanta gaan. Er was nog nooit een tekenfilm geweest die zich in Atlanta afspeelde, en door De Klas van 3000 in de stad te plaatsen, kon de cultuur aan een groter publiek worden getoond. Ik ben opgegroeid met deze kinderen. Mijn jeugd speelde zich af in deze personages. Ik was Lil D. Ik ben opgegroeid in Bankhead, en ik ging naar school in Buckhead. Dus ik ken die wereld. Ik moest met de bus door de projecten en door deze rijke a-huizen. Ik was dat kind; ik kende beide kanten ervan.” André 3000 vertelt me dit allemaal via de telefoon terwijl ik voor het schilderij van Outkast in mijn man cave zit.

Wacht, laat me even teruggaan.

Elke ouder kan zich inleven in de pure oogverblindende verveling van het rondrijden van hun jonge kinderen en het proberen muziek te vinden die hun hersenen niet zal vervormen en hen zal leiden naar een leven van misdaad en seksueel overdraagbare infecties. De meeste kindvriendelijke muziekopties liggen ergens tussen Radio Disney, gospelmuziek, ongeveer drie nummers van Chance the Rapper en een eindeloze bibliotheek met soundtracks van kinderfilms.

Ik herinner me nog dat ik de soundtrack van Class of 3000 kocht toen die in 2007 uitkwam. Dat kwam voort uit een koortsachtig verlangen om alle nieuwe Outkast-muziek te horen, en ik dacht dat mijn kinderen er ook wel naar zouden kunnen luisteren. Voor het eerst in jaren luisteren deed me denken aan de funkadelische, excentrieke fantasiewereld die André met de soundtrack creëerde door de luisteraar onder te dompelen in een jazz- en drumstel-geladen fusie van onvergetelijke melodieën en grillige komedie. De liedjes zijn toegankelijk voor kinderen, maar diepgaand genoeg voor volwassenen.

Hoe meer we luisterden, hoe meer ik me in de show ging verdiepen. Na twee seizoenen, was het verdwenen. Er is geen enkele manier om een fysieke kopie van een seizoen te krijgen, en de soundtrack is alleen beschikbaar van het eerste seizoen. Ik stuurde voelsprieten uit, en ook directe berichten voor antwoorden. Toen kreeg ik op een zondagmorgen een e-mail. Van André 3000. Een van de artiesten die mijn jeugd en zuidelijke opvoeding heeft bepaald, die stem gaf aan mijn levensstijl en mij vertegenwoordigde wanneer hij sprak. Niet alleen was hij geïnteresseerd om over de soundtrack te praten, hij klonk ronduit opgewonden om te praten over een passieproject dat door zovelen over het hoofd is gezien. Voor iemand die vereerd wordt om zijn genialiteit en vroegere werken, moet het gevoel van een miskend project wel onbekend voor hem zijn.

“Ik keek naar Peanuts toen ik opgroeide,” zei 3000, “en de muziek was altijd sterk. Vince Guaraldi, een groot jazz-artiest, deed alle muziek voor Peanuts. En in die tijd – ik weet dat het nu een gevoelig onderwerp is – maar Fat Albert en de Cosby Kids hadden ook muziek. Dus ik was echt op zoek naar een manier om muziek te maken. Ik dacht dat het goed zou zijn voor kinderen om iets anders te horen dan wat ze elke dag horen. Ik wilde ze blootstellen aan verschillende geluiden en instrumenten die ze misschien niet zouden horen… op de radio.”

Hij zei dat hij na The Love Below al aan het produceren was. “Ik besloot om hele nummers te produceren voor Class of 3000. Het uitgangspunt was dat elke show een nummer zou bevatten dat iets met het verhaal te maken had.”

Het daadwerkelijk opnemen van de nummers voor de soundtrack van Class of 3000 vormde een uitdaging die André 3000 in die tijd enigszins vreemd was: deadlines. “Het was … een leerproces,” zei hij. “Ik moest die liedjes voor elke aflevering klaar hebben, omdat ze rond die liedjes moesten animeren. Ik ben altijd een relaxte muziekproducer geweest, dus het was een soort van druk.” Eén overhaast moment leidde tot een snafu en het meest onvergetelijke nummer van het album.

“We Want Your Soul” is een en al uitzinnige drums, een spookachtige toeter en duivels gelach. En het belangrijkste: Het zijn acht monsterlijke maten van André 3000. Het probleem is dat die bars er niet hadden moeten zijn. Tenminste niet zoals André ze zelf heeft gerapt. Het opnameproces voor het album was eenvoudig. André zou referentietracks maken – hij sprak de stemmen in van de kinderpersonages uit de show en stuurde de track naar Cartoon Network, en zij zouden de kinderen de tekst over de tracks laten inspreken. Maar dat gebeurde niet voor “We Want Your Soul.”

“Er werd een fout gemaakt omdat we ons haastten om dat nummer uit te brengen,” herinnerde Benjamin zich. “Dat had de stem van Lil D moeten zijn op dat nummer.” In plaats daarvan is het een volledig gerapt André 3000 nummer verborgen in een obscuur, tien jaar oud album. Een schat van Outkastiaanse uitmuntendheid.

Over het geheel genomen was het proces om te proberen op te nemen als een groep kinderen een andere uitdaging voor 3000, vooral omdat hij vers was van een seksueel geladen album over vrijen en nummers als “Spread.”

“Ik moest mijn stem veranderen om me te gedragen als een kind,” zei Benjamin. “Moest denken als een kind, en dat was muzikaal gezien de moeilijkste leercurve. Ik wist dat ik kinderen wilde laten kennismaken met bepaalde instrumenten en dat ik het upbeat wilde houden. Maar het was een uitdaging om mijn innerlijke kind naar boven te halen.”

Hij vond zijn motivatie in de vorm van een film en een levensechte jazzinspiratie. “Een van mijn favoriete films is Dead Poets Society, en ik had zin om dat met kinderen te doen. Het leek me ook geweldig om een leraar kinderen op een onorthodoxe manier les te laten geven, dus stapte ik in de rol van de leraar, Sunny Bridges. Mensen weten niet dat de naam een knipoog is naar saxofonist Sonny Rollins. Er was een legende dat hij op een gegeven moment stopte met live muziek spelen en alleen nog maar op zijn hoorn speelde onder een brug. Zo is de naam Sunny Bridges ontstaan.”

En voor een hele generatie kinderen zal André 3000 in de eerste plaats bekend staan als Sunny Bridges en in de tweede plaats als de muziekgrootheid van Mount Rushmor. Althans, zo zal mijn zoon voor het eerst kennismaken met André Benjamin.

“Dat is het coolste aan de show. Ik heb een gezegende carrière gehad. Ik heb de carrière van de Isley Brothers gehad. Ze kwamen uit de jaren ’50 en overleefden de jaren ’90. Kinderen kennen ze uit verschillende tijdperken. Sommige kinderen kennen de vroege Outkast. Sommige kinderen kennen ‘Hey Ya,’ zingend. En sommige kinderen kennen Class of 3000. Dus als ik een kind hoor dat niets weet over rappen, dat niets weet over The Source Awards maar dat mij kent van de show, dan laat dat je zien dat je niet hoeft te stoppen. Je hoeft niet te rusten op wat je in het verleden hebt gedaan. Het is mooi.

“Toen ik voor het eerst met Tyler, The Creator sprak, was een van de eerste dingen die hij zei: ‘Man, die liedjes zoals het krijtjeslied en het pinda-lied … we waren kinderen!’ Ik vergeet dat deze jongens, die nu supersterren zijn, kinderen waren toen ze naar die liedjes luisterden. Het is als, ‘Wow, die kinderen hebben echt opgelet. Ze snapten het.”

Helaas leeft Class of 3000 nu alleen nog in de herinnering van mensen die de show zagen toen hij in 2007 werd uitgezonden. De show is alleen te koop via iTunes, en er zijn natuurlijk willekeurige clips op YouTube. Class of 3000 kwam op een moment dat Cartoon Network de overstap maakte van kindvriendelijke programma’s zoals Dexter’s Laboratory, Samurai Jack en The Powerpuff Girls naar het Adult Swim label. Class of 3000 was de laatste show die Lazzo goedkeurde voordat hij naar Adult Swim ging om senior executive vice president te worden.

“Het was een slachtoffer van die overgang,” zei Lazzo. “Als ik bij Cartoon Network was gebleven, zou ik te veel aandacht hebben besteed aan Class of 3000. Het was een van de beste creaties die ik had gezien.”

Er is echter duidelijk behoefte om de show opnieuw te bekijken, iets wat Lazzo en Benjamin niet ontgaat. “Je weet nooit welke shows mensen jaren later bijblijven,” zei Lazzo. “Ik denk dat het misschien tijd is om het terug te brengen.”

Ik wil niet te idealistisch zijn – maar misschien dat juist dit essay ze overhaalt om op zijn minst de liedjes uit het tweede seizoen van de show uit te brengen, of de volledige afleveringen van de serie een fatsoenlijke Blu-ray release te geven.

“Soms moet je gewoon ergens de aandacht weer op vestigen,” zei André Benjamin opgetogen. “Er is ruimte om de show terug te brengen. Cartoon Network is eigenaar van het eigendom. Het zou aan hen zijn om het op een of andere manier terug te brengen. Weet je wat? Ik denk dat het nu wel zal gebeuren.”