Merry Christmas! Tijdens de Advent van dit jaar heb ik fragmenten gedeeld uit verschillende van mijn Advent- en Kerstboeken, waaronder Not a Silent Night en Faithful. Vandaag, nu we de geboorte van Christus vieren, verleg ik onze aandacht naar de kribbe met een uittreksel uit De reis: Een seizoen van reflecties.
NADAT JEZUS GEBOOREN WAS, werd hij in stroken stof gewikkeld en in een kribbe gelegd. Een kribbe is een voederbak waar ezels, paarden en andere dieren uit eten gaan. Hoewel wij ons de kribbe gewoonlijk voorstellen als een houten constructie, zijn de enige voorbeelden uit het Heilige Land uit de oudheid in feite grote stenen die aan de bovenkant zijn uitgehouwen om stro in te leggen.
Luke noemt de kribbe drie keer in slechts een paar verzen als hij het verhaal van Jezus’ geboorte vertelt. Dit is ongebruikelijk en zou ons moeten doen afvragen waarom. Waarom vindt Lucas het belangrijk om ons te vertellen over Jezus’ eerste bed? En waarom noemt hij het drie keer?
Een reden ligt voor de hand: de kribbe wijst op Jezus’ nederige geboorte. Het belichaamt een diep ontroerende waarheid: dat in zijn eerste nacht op aarde, de Koning van Glorie, de Zoon van God, sliep in een trog waar de dieren te eten kregen. Wat een beeld van Gods verlangen om zich te vereenzelvigen met de nederigen en de armen.
Maar ik denk dat Lucas nog iets in gedachten had, iets wat ik in de meer dan vijfentwintig jaar dat ik het kerstverhaal verkondig, nog niet had gezien. Ik geloof dat Lucas het teken van de kribbe drie keer noemt om het krachtige beeld over te brengen dat Jezus’ eerste bed de plaats is waar Gods schepselen komen eten.
Jezus werd geboren in Bethlehem, een stad die “Huis van Brood” betekent. Johannes zou later beschrijven dat Jezus de broden vermenigvuldigde en zei: “Ik ben het brood van het leven. Wie tot mij komt, zal nooit honger lijden” (Johannes 6:35). Jezus sprak natuurlijk over een geestelijk voedsel dat de wereld van Hem zou ontvangen. Mattheüs, Marcus en Lucas schrijven dat Jezus bij het Laatste Avondmaal brood nam en zei: “Dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt.” (Zie Lucas 22:19.)
De kribbe – de voederbak – was een teken van wat Jezus kwam doen. Hij kwam om zichzelf aan te bieden als brood voor onze zielen. Hij kwam een honger stillen die op geen enkele andere manier gestild kon worden.
Toen Jezus aan het begin van zijn bediening in de woestijn op de proef werd gesteld, verleidde de duivel hem om stenen in brood te veranderen. Maar Jezus antwoordde door Deuteronomium 8:3 te citeren, “Men leeft niet van brood alleen” (Lucas 4:4). Maar een van onze grootste problemen is dat we dit vergeten. We zijn gaan geloven dat als we maar genoeg brood hebben – genoeg geld, genoeg spullen – we tevreden zullen zijn. Maar hier is iets waar ik absoluut zeker van ben: er is niets dat u of uw familieleden op kerstochtend zullen openen dat uiteindelijk het diepste verlangen van uw hart zal bevredigen.
Ik heb mensen in de gemeente die ik dien gezien die dit vergaten. Zij ontdekten dat de “zorgen van deze wereld en het verlangen naar rijkdom” het evangelie verstikten. Zij leefden hun leven voor meer en groter en beter; maar hoe meer zij hadden, hoe minder zij tevreden waren, zoals iemand met een ziekte die hem altijd honger laat hebben, en hoewel hij eet en eet en eet, is hij nooit verzadigd.
Onze harten hongeren ernaar te weten dat we geliefd zijn; dat ons leven zin en doel heeft; dat we vergeven kunnen worden en genade kunnen vinden; dat we niet alleen zijn; dat er altijd hoop is. We hongeren ernaar te weten dat zelfs de dood niet het einde van ons zal zijn; en we hongeren naar vreugde, en vrede, goedheid en genade.