De glitter en glamour van Hollywood Park

Het was begin zomer, 1938 en de entertainmentindustrie was in rep en roer. Er werd niet gesproken over de nieuwste première of een romance op de set. Het ging over de bijna voltooide Hollywood Park Racetrack in Inglewood, die op 10 juni zou worden geopend.

“Zoals heel Hollywood, zal ik daar zijn om de sport van koningen voor de koningen en koninginnen van de film te bekijken,” schreef roddelcolumniste Hedda Hopper in de dagen voor de opening van Hollywood Park. “De studio’s hebben een halve vakantie afgekondigd… Nu vragen onze bezoekers zich af of we films, renpaarden of allebei produceren.”

Hopper’s nieuwsgierige ogen zouden niet teleurgesteld worden.

Claudette Colbert, Dolores Del Rio, en Joan Crawford waren slechts een paar van de filmsterren die de inaugurele races bekeken, terwijl beroemde entertainers Pat O’Brien, Jack Benny, George Burns, en Gracie Allen de gebeurtenissen van de dag live uitzonden vanaf de tribunes. Zo begon een liefdesrelatie tussen beroemdheden en Hollywood Park die niet zou eindigen tot de baan voorgoed sloot in 2013.

De kiem voor Hollywood Park werd gelegd in 1933, hetzelfde jaar dat het verbod in het hele land werd afgeschaft. In dat jaar keurden de Californische kiezers Proposition 3 goed, waarmee ze een van de eerste staten werden die gokken op paardenraces legaliseerden.

Santa Anita was de eerste renbaan in Zuid-Californië die in de winter van 1934 werd geopend, kort daarna gevolgd door de renbaan van Del Mar. Op zoek naar een baan dichter bij Los Angeles, vormde een groep aandeelhouders, waaronder prominente Hollywood moguls als Jack Warner, de Hollywood Turf Club.

In 1936 kochten ze meer dan 100 acres onontwikkeld land in Inglewood, in de buurt van de Potrero Country Club voor ongeveer 250.000 dollar.

Inglewood werd gekozen vanwege de beschikbaarheid van vlakke rancho land en de zeewind, waardoor het er aanzienlijk koeler was dan in het binnenland van Los Angeles.

Het was een middenklasse gemeenschap, bezaaid met kleine eengezinswoningen en uitgestrekte landbouw- en ruimtevaartgebieden – en sommige bewoners vreesden dat het nieuwe spoor een bedenkelijk element in hun rustige stadje zou brengen.

De tegenstanders protesteerden heftig tegen de bouw van de renbaan en stuurden zelfs een telegram naar het hoofd van de California Horse Racing Board met de mededeling dat 200 inwoners bijeen waren gekomen in een “massabijeenkomst” om hun “krachtig en nadrukkelijk protest” te laten blijken tegen elke vorm van paardenrenbaan in hun gemeenschap.

Zij drongen er bij het bestuur op aan de vergunning van de renbaan in te trekken.

Maar de Turf Club kreeg uiteindelijk toch de overhand. Op 23 oktober 1936 werd de eerste paal geslagen voor het nieuwe Hollywood Park in Inglewood. Het werd gesteund door 600 aandeelhouders, waaronder filmsterren Al Jolson, Irene Dunne, Ralph Bellamy, Joan Blondell en Bing Crosby.

Warner werd benoemd tot voorzitter van het bestuur. De onverstoorbare J.F. MacKenzie, die had gewerkt bij de Olympische Spelen van 1932 en de collegiale atletiek, werd aangenomen als algemeen directeur van de nieuwe fabriek.

De bouw van Hollywood Park zou een enorme onderneming worden. Kort voor de opening van het eerste seizoen van 33 dagen in 1938 schatte MacKenzie dat er 6 miljoen voet timmerhout, 2.200 ton staal en 43.046 zakken cement waren gebruikt voor de bouw.

Sommige van Hollywood Park’s meest becommentarieerde kenmerken waren de beplanting, kunstmatige vijvers en watervallen die het terrein bezaaiden.

“De tribunes zijn wonderbaarlijk ruim, het uitzicht is uitstekend, de regelingen voor het publiek zijn zo fijn als iemand zich kan voorstellen, en ze hebben zelfs een keten van meren in het infield met zwanen die rondpeddelen op de waardige manier van hun soort en een mooi voorbeeld van kalme tevredenheid geven aan de nerveuze twee-dollar gokkers,” schreef columnist Bill Henry.

Het Hollywood Park hanteerde het motto “het publiek zal tevreden zijn” en beschikte over “vijf frisdrankfonteinen, verdeeld over het clubhuis en de tribune”, zodat degenen die niet “van sterke drank hielden” konden genieten van ijscoupes en milkshakes tussen de races door.

Er was een “privacy oprijlaan” voor de auto’s van filmsterren en hoge pieten en een pluche clubhuis dat plaats bood aan 500 gokkers tegelijk.

Op de regenachtige openingsdag, 10 juni 1938, werd Hollywood Park, met een staf van 1.500 mensen, opgedragen aan zijn klanten. “En nu dames en heren, Hollywood Park is van u,” zei race omroeper Joe Hernandez.

De meest exclusieve boxen en prive-kamers waren gevuld met enkele van Amerika’s beroemdste mooie mensen, die al maanden reikhalzend naar deze dag hadden uitgekeken.

Tienduizenden “alledaagse” Zuid-Californiërs stonden op de tribunes, te popelen om de eerste dag paardenrennen mee te maken in de dure fabriek, die volgens critici architectonisch “bijna onbeschrijflijk mooi” was.”

Zo mooi in feite dat het bijna onwerkelijk leek.

“Zoals de naam al doet vermoeden, doet het geheel denken aan een gigantische filmset, maar het is allemaal heel echt omdat de aandeelhouders er meer dan 2.000.000 dollar aan hebben uitgegeven,” schreef de Los Angeles Times.

Een paard met de naam Valley Lass won de eerste race, maar het “ganzenmeisje” van het park – een aantrekkelijke jonge vrouw, verkleed als herderin en die op het veld rondhing met de eenden en zwanen – zou een groot deel van de aandacht van het publiek trekken.

Hollywood Park bood een enorme $350.000 aan prijzengeld, waardoor het een van de meest “lucratieve programma’s was die de racerij toen kende”.

Dit grote bedrag betekende dat klasse-A paarden uit het hele land naar het park werden gebracht, waaronder Lawrin, de winnaar van de Kentucky Derby in 1938. De legendarische Seabiscuit zou de eerste lucratieve Gold Cup van het park winnen.

Maar de parkpatroons waren vaak meer geïnteresseerd in degenen die naar de races keken dan in degenen die eraan meededen.

“Telkens als je in een van de boxen keek, zag je wel een beroemdheid,” herinnerde Howard W. Koch, de filmproducent en regisseur, zich.

Regulars waren onder meer Barbara Stanwyck (die samen met Zeppo Marx een succesvolle paardenfokkerij had in Northridge), eigenaren van renpaarden Fred en Phyllis Astaire (Freds tweede vrouw zou de succesvolle jockey Robyn Smith worden), Cary Grant, George Raft, Mickey Rooney, Greer Garson, Sam Goldwyn, Errol Flynn, en Darryl Zanuck. Del Mar oprichter Crosby was een vaste waarde, vaak met zijn prijswinnende paard Ligarotti.

“Het is moeilijk om een goede fotofinish te krijgen op een Zuid-Californische renbaan, omdat de paarden zo geassocieerd worden met acteurs dat ze erop staan om in de camera te kijken,” grapte schrijver Irving S. Cobb.

Mensen uit de filmindustrie deden veel moeite om op racedagen in het park te komen, en gebruikten trucs om weg te glippen. Volgens columnist Lee Shippey:

Een schrijver bij Warner Brothers laat zich door de make-upafdeling vermommen, zodat Jack Warner hem niet herkent als ze elkaar dagelijks bij de races tegenkomen. Warner zou van mening zijn dat iemand in een studio moet doorwerken, zelfs als er races zijn.

Al dit plezier zou tot stilstand komen als Amerika de Tweede Wereldoorlog inging. In april 1942 werd MacKenzie, de algemeen directeur van het park, assistent-directeur van het Zuid-Californische bureau van de Civiele Verdediging. Renbanen en de meeste andere vormen van openbare sportterreinen werden door de regering gepacht of overgenomen; hun grote fabrieken werden gebruikt om de oorlogsinspanningen te helpen.

Santa Anita werd een tussenstation voor Japans-Amerikanen die op internering wachtten. De oorlogsdienst van Hollywood Park zou veel vriendelijker zijn, er werden soldaten ingekwartierd en het werd gebruikt als opslagplaats voor de North American Aviation Company.

In 1944 gaf de California Horse Racing Board toestemming aan Hollywood Park om een nieuw liefdadigheidsseizoen te houden. Het bestuur keurde een “uitgebreid oorlogshulpprogramma” goed, en zowel in 1944 als in 1945 haalde Hollywood Park meer dan 1 miljoen dollar op voor liefdadigheidsinstellingen en scholen.

In 1949 debuteerde een nieuw gerenoveerd Hollywood Park, met 1 miljoen dollar aan upgrades, waaronder een nieuw verfje en een luxueus nieuw clubhuis. Maar net als het geluk van een gokker zou de heerschappij van het nieuwe Hollywood Park van opmerkelijk korte duur zijn.

In de nacht van 5 mei 1949 begonnen piloten die op het vliegveld van Los Angeles (nu LAX) vlogen, melding te maken van verdachte vlammen die opstegen in Inglewood. Rond dezelfde tijd was de nachtwaker van Hollywood Park bezig met zijn ronde op het bovendek van het complex toen hij de brand ontdekte.

Zelfs toen hij het noodalarm af liet gaan, breidde het vuur zich uit naar de acht verdiepingen tellende lift. Al snel stonden het houten dak, de stoelen en banken in brand, de metalen tribune smolt en verdraaide terwijl hij op de grond viel.

Verder werd verondersteld dat de verse verf op de tribunes ook bijdroeg aan de snelle verspreiding van het vuur. Net als fanatieke bioscoopbezoekers, een geschatte 100.000 toeschouwers uit alle hoeken van Inglewood en Hawthorne verzameld om de vlammen en de verwoesting die ze achterlieten kijken, jammen wegen en blokkeren hulpdiensten voertuigen.

Gelukkig heeft de wind alle meer dan 600 paarden gered die in het park gestald stonden. Zoals altijd was algemeen directeur MacKenzie (die na de oorlog was teruggekeerd) kalm en stoïcijns.

“We zijn opgebrand, maar we zijn nog niet afgeschreven,” verklaarde hij.

De wederopbouw begon vrijwel onmiddellijk. Arthur Froehlich, die in 1949 het clubhuis van Hollywood Park en de uitbreiding van de tribune had ontworpen, werd ingehuurd om de nieuwe fabriek te ontwerpen. Naar verluidt zouden alleen vuurvaste materialen worden gebruikt.

Fotocollectie Los Angeles Public Library

Het herbouwde Hollywood Park opende wonderwel op tijd voor het seizoen van 1950. Het park bleef beroemdheden aantrekken onder leiding van opvolgend algemeen directeur James Stewart, die de baan van 1953 tot 1972 runde.

“We moeten iets veel meer neerzetten dan geweldige races,” zei hij. “

In de jaren ’70 en ’80 draaide het park op volle toeren en liep het voorop met vele race-innovaties. Langzaam verloor het zijn glans als de plek om te zien en gezien te worden, hoewel je af en toe nog supersterren als Elizabeth Taylor en Michael Jackson kon zien langskomen om een race te zien.

TV sterren als Tim Conway en Jack Klugman waren nog steeds vaste gasten en paardeneigenaren om op te starten. “Paardenrennen geeft beroemdheden de kans om hun erfenis uit te geven voordat de kinderen opgroeien,” grapte Conway.

In 1991 onderging de fabriek een verbouwing van 20 miljoen dollar. Het was in het midden van de jaren ’90 dat het idee om een NFL Stadion te bouwen op het nu 298-acre grote park voor het eerst in de media werd geopperd. In 2005 werd Hollywood Park gekocht door de Bay Meadows Land Company van Churchill Downs voor $260 miljoen.

Een jaar later werd de eerste synthetische baan in Californië geïnstalleerd. Maar de bezoekersaantallen kelderden toen de paardenraces uit de mode raakten.

Het schrift stond aan de wand, en er werd aangekondigd dat Hollywood Park zou sluiten na de laatste dag van de races in december van 2013.

Op de dag van sluiting, 22 december 2013, schuifelde televisiester Dick Van Patten, die bijna elke racedag de renbaan bezocht, de Hollywood Turf Club binnen. Zijn ogen vulden zich met tranen toen hij de oude kaartjesverkoper zag en herinnerde zich de dagen, lang geleden, toen “de naam ‘Hollywood Park’ Hollywood betekende.”

Op 31 mei 2015 werd de baan van Hollywood Park in 30 seconden geïmplodeerd – een spektakel dat werd gadegeslagen door tientallen NFL-fans die “L.A. Rams” scandeerden. Ze hoopten dat de implosie de weg zou wijzen naar een NFL-stadion in Inglewood.

De fans kregen hun wens. Waar ooit Hollywood Park stond, verrijst nu een nieuw NFL-stadion met 80.000 zitplaatsen.

The show must go on.