Hoewel Davis zijn deel van werkproblemen heeft meegemaakt, van het ontslagen worden van zijn baan als president van Columbia in 1973 tot de dood van Houston in 2012, blijft hij een ongegeneerde fan van de muziekbusiness. “Ik vond het allemaal geweldig,” zegt Davis. “In de platenbusiness terechtkomen en mijn leven aan de muziek wijden is ongelooflijk bevredigend en bevredigend geweest op elke denkbare manier.” Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij geen fan is van gefictionaliseerde versies van zijn industrie. “Ik heb niet het gevoel dat er een accuraat beeld van de business wordt geschetst,” zegt hij. “Het is zo vaak gesensationaliseerd en ontglamiseerd, de ruwe en tumultueuze kant. Ik haatte de serie Vinyl. Het liet de sensatiezuchtige kant zien zonder de keerzijde van muziek en de artiesten aan wie je wordt blootgesteld.”
Voordat hij op vakantie ging, herkauwde Davis ook een paar van de vele artiesten met wie hij werkte, de grote verrassingsbekentenis in zijn memoires uit 2013, en de artiesten van wie hij wenste dat hij ze had getekend en degenen die hij niet tot sterren kon maken.
Wie zijn je helden?
FDR. Hij overwon persoonlijke handicaps en tegenslagen om een van de grootste leiders aller tijden te worden. Ik zou ook zeggen Jackie Robinson. Ik was een grote Brooklyn Dodgers-fan toen ik opgroeide – ik woonde zes straten van Ebbets Field. Hij was niet alleen een geweldige honkbalspeler, maar hij ontpopte zich ook als rolmodel en werd de eerste zwarte honkbalspeler.
Van alle artiesten met wie je hebt gewerkt en die niet meer onder ons zijn, wie mis je het meest?
Whitney. We hadden een zeer hechte professionele relatie vanaf het moment dat ik haar vond in 1983. Ik zou zeggen dat het verhaal van Whitney Houston duidelijk nog niet verteld is. Ze heeft twee documentaires gehad, en ik denk dat elk van hen er niet in slaagde om de andere kant van Whitney te laten zien, de kant van haar talent, haar hart, waarom ze door zo velen geliefd was. Haar gevecht met drugs moet verteld worden, en hoe het voortijdig haar dood veroorzaakte. In geen geval witwassen. Maar ga niet voorbij aan de muziek en haar natuurlijke talent, hoe ze de grootste zangeres van haar generatie werd. Ze had een vocaal genie. Ze kon een lied transformeren en het anders maken.
Van de artiesten die u hebt getekend, naar wiens platen luistert u het meest?
De artiest die ik waarschijnlijk het meest draai, is Springsteen. En dat is inclusief het gloednieuwe album – “There Goes My Miracle,” “Tucson Train.” Ik had er creatief niets mee te maken. Maar ik hou van alles van Springsteen. Van het bijwonen van zijn signeersessie tot het zien van hem op Broadway, ik heb hem een leven lang gezien.
Gezien alle legendarische zangers met wie je hebt gewerkt, wat vind je van AutoTune?
Het is een onderdeel van de muziek en ik heb er eigenlijk geen gedachten over. Het is bruikbaar en leuk. Ik kijk er niet op neer.
Wanneer heb je voor het laatst met Aretha gesproken?
Ze en ik zijn goede vrienden geworden. We gingen samen eten en praatten over het leven. Ze heeft nooit toegegeven dat ze terminaal ziek was. We spraken elkaar tot een paar weken voor ze overleed. Ze wilde elk klein detail weten van wanneer ik naar Saint-Tropez of St. Barts ging. Ze was altijd bereid om haar vliegangst te overwinnen.
Van welke act heb je spijt dat je hem niet hebt gebroken?
Je hebt altijd een beetje spijt van elke artiest waarvan je dacht dat hij zou breken. Jaren geleden was er de Alpha Band, met T Bone Burnett en een jonge violist genaamd David Mansfield. En er was de Funky Kings met Jack Tempchin, die zoveel geweldige nummers heeft geschreven.
Welke artiest heb je het meest spijt dat je niet hebt getekend?
Ik zat in 2004 aan een diner met Bruce Springsteen, John Mellencamp, Jackson Browne, en Don Henley. Ik keek Mellencamp aan en zei: “Het is zo ironisch dat je naast Bruce zit, want ik heb jou altijd gekozen als de artiest die ik het meest betreur niet te hebben getekend. Je was te close met Bruce op dat moment.” En hij zei, “Je had gelijk. Mijn grootste invloed op dat moment was Bruce, en het lijdt geen twijfel dat ik nog niet klaar was om als John Cougar de creatieve persoon te worden die ik was. Dus ik ben je dankbaar.”
Wat was je meest zelfverwennende aankoop?
Ik heb een aantal jaren een jacht gehuurd. De eerste keer was waarschijnlijk zo’n 20 jaar geleden, voor twee weken naar delen van Capri en de Franse Rivièra. Het was een geweldige ervaring, maar het kostte tussen de $150.000 en $200.000 per week. Mijn handen trilden toen ik het contract tekende, want het was duidelijk een verwennerij.
Je hebt gezegd dat alle artiesten commercieel succes willen.
Voor elke artiest, en dat is begrijpelijk, ook voor Bob Dylan en Bruce Springsteen, is het geen vies woord om je muziek door zoveel mogelijk mensen te willen laten horen. Zij erkennen zeker dat je wel naar de volgende stap van marketing en promotie moet gaan. Ik herinner me dat Janis Joplin me belde toen haar album uitkwam over haar platenverkoop, en die dagen waren het toppunt van afwijzing van materialistische concessies en de commerciële wereld. Maar ze willen nog steeds dat hun creatieve output gehoord wordt door een zo groot mogelijk aantal mensen. Er is geen uitzondering.
Is er één wiens honger ernaar je verbaasde?
Voordat we elkaar ontmoetten, konden de Grateful Dead niet begrijpen waarom ze over de hele wereld arena’s uitverkochten. Ze wilden hun eigen platenmaatschappij beginnen en zeiden: “We kunnen onze albums verkopen vanuit ijskarretjes.” Ik herinner me dat ik naar San Francisco ging en in een vergaderzaal met hen zat en hen vertelde hoe naïef het was en hoe ze niets begrepen van credit collection en promotie. Een van de grootste genoegens van mijn leven, met Arista amper twee of drie jaar oud, was toen ze zeiden: “Jullie gaven ons een paar jaar geleden zulk eerlijk en direct en waardevol advies en we weigerden te luisteren, dus willen we bij jullie en Arista zijn.”
Probeerden ze je ooit te doseren?
Nee. Nooit.
Jouw ouders stierven allebei binnen een jaar na elkaar toen je eerstejaars was op de universiteit. Wat heeft u dat bijgebracht?
Ik had $4.000 om mijn studie en rechten te betalen. Omdat ik geen geld had en met een beurs moest studeren, moest ik een B-plus of een A-min gemiddelde halen, en dat heeft me echt een werkethiek bijgebracht. Als ik mijn studiebeurzen voor NYU of Harvard zou verliezen, zou ik, in feite, moeten stoppen. Het staat dus buiten kijf dat het aanhouden van een arbeidsethos een groot deel van mijn leven en carrière is gaan uitmaken.
Wat is het beste advies dat je ooit hebt gekregen?
Omdat ik van lezen hield, zei mijn moeder altijd dat ik nooit in een ivoren toren moest leven en dat het van vitaal belang was om naar buiten te gaan en met mensen om te gaan. Ze zei altijd: “Gezond verstand haal je niet uit boeken, maar uit het leven en uit mensen.” En ze had gelijk.
Je komt uit Brooklyn. Wat is het meest Brooklyn-achtige aan jou?
Ik zat bij een advocatenkantoor toen ik het aanbod kreeg om de algemeen adviseur van Columbia Records te worden. Ik ging er met ze over praten en ze zeiden: “Weet je, je draagt een kaki broek en een sportjack. Het is een andere sfeer in de platenbusiness, dus ik denk niet dat die business iets voor jou is.” Ze adviseerden me om het niet te accepteren. Maar ik was opgegroeid in Brooklyn, en ik waardeerde de smeltkroes die Brooklyn was. Je had het gevoel dat je werd blootgesteld aan het leven zoals het echt is – de mengeling van gezichten, mensen van elke interesse en overtuiging. Dat heeft me tot dit besluit gebracht.
Je bent zes jaar geleden in je memoires uit de kast gekomen als biseksueel. Hoe kijkt u terug op dat moment?
Ik zie het niet als de belangrijkste gebeurtenis in mijn leven, maar het was ondenkbaar dat ik een autobiografie zou schrijven zonder daarin te vermelden dat ik pas op middelbare leeftijd, na twee mislukte huwelijken, op zoek ging naar een relatie die verder ging dan geslacht. Ik omarmde biseksualiteit, wat de meest onbegrepen term is in de seksuele identiteit. Ik had nooit het gevoel dat het begrepen werd door een groot deel van de hetero- of homogemeenschap. Je moest hetero of homo zijn – er was geen tussenweg. Ik stelde me open voor de persoon in plaats van voor het geslacht. Ik heb gelezen dat, nu sommige jongeren hun seksuele identiteit proberen te vinden, het niet uitmaakt welk geslacht het is totdat ze de persoon vinden. Daar kan ik me in vinden.