Geniet van alle voordelen van maaltijdplanning en meer met ons Meal Mentor lidmaatschap . Dit omvat 16 eenvoudige, gezonde recepten en een boodschappenlijst voor elke week, evenals exclusieve toegang tot onze leden gemeenschap en content bibliotheek!
Ik stuurde deze e-mail privé naar een Meal Mentor lid, die ik vervolgens deelde in onze besloten Facebook-groep en de forums. Een geweldig gesprek spilde uit dat aandeel, dus ik wilde recap + post op de blog voor iedereen 🙂
Achtergrond: Het lid had me geschreven zeggen: “Ik denk dat 150-ish is waar mijn lichaam van nature wil rusten als ik alles eet wat ik wil, maar ik vecht ertegen omdat ik weet dat er nog steeds meer vet is dan er zou moeten zijn.” Ze werkte aan het resetten van haar eetlust.
Ik vond precies dezelfde ervaring met mijn gewicht en eten.
Zelfs toen ik 100% plantaardig perfect was en niet “vals speelde” met wat veganistische troep, kon ik de 140 pond barrière niet doorbreken.
140 is in het “normale” bereik voor mijn lengte, maar ik had nog steeds zichtbaar vet, en niet slechts een klein beetje hier of daar. Mijn buik hing over mijn broek. Ik had constant last van schuurplekken op mijn benen en armen door het wrijven. Ik voelde me lichamelijk niet op mijn gemak en ik vond het niet leuk hoe ik eruit zag.
Ik heb toen mijn lichaamsvet laten meten in een sportschool, en ik zat aan het uiterste puntje van wat als “gezond” werd beschouwd, ook al had ik een “gezond” gewicht.
Maar ik bleef luisteren naar Dr. McDougall, en Rip/Engine 2, en FOK, en alle andere plantaardige experts die allemaal harmonieus zeggen:
“Je kunt zoveel eten als je wilt. Zolang het maar plantaardig voedsel is, vooral heel voedsel dicht bij de natuur. Je hoeft geen calorieën te tellen.” Dus dat deed ik niet.
Toen mijn gewicht bleef plateau, ondanks mijn plantaardige voedsel perfectie, maakte ik meer verandering.
Ik stopte met het eten van alle broden, tortilla’s en pasta’s (zelfs olievrije volkoren varianten). Stopte met het eten van gepureerde soepen. Stopte met het eten van alles wat niet heel was. (Op een gegeven moment gaf ik zelfs hummus en gebakken bonen op!)
Ik at veel aardappels, veel zilvervliesrijst, veel grote “gorilla” salades, veel boerenkool en andere groenten, tonnen wortels en andere groenten, wat bonen, en vers fruit.
Ik kon de grens van 140 pond maar niet doorbreken.
Ik vroeg me af wat er mis met me was…
Maar de waarheid is dat ik te horen kreeg dat ik veel mocht eten — en dat ik veel MOEST eten — zoveel eten als ik wilde… eten tot ik me “vol” voelde, dus dat deed ik.
Ik at en at.
Ik ontwikkelde al snel de gewoonte om 4 borden per maaltijd leeg te eten, terwijl ik mezelf op de borst klopte omdat ik zo gezond was.
(Ik at eens 40 stukken komkommer sushi en wilde nog steeds meer!
Eindelijk had ik een “Kom tot Jezus”-moment dat ik een overeter was.
Maar ik kon me niet herinneren ooit eerder een overeter te zijn geweest…
Ik had overgewicht voor ik plantaardig was, dat is waar, maar ik at niet veel volume .
Ik was eigenlijk nogal hongerig en erg kieskeurig!
Ik at gewoon het verkeerde voedsel… veel “happy meals” maar nooit seconden.
Toen ik in drie weken 7-8 pond was aangekomen door de all-you-can-eat plantaardige aanpak te volgen, stond ik met stomheid geslagen op de weegschaal…HOE?
Zelfs mijn man twijfelde aan me… het moet water zijn… of spieren… het kan geen vet zijn….
“Maar je eet zo perfect!” zei hij.
Tussen at ik als lunch een hele kabocha pompoen, twee bossen boerenkool (gestoomd) met citroen en knoflook, 2 grote tomaten, een blik bonen, 3-4 koppen zilvervliesrijst, een appel…
Voor het avondeten at ik 4-6 bonenburgers zonder broodje, plus een enorme “gorilla” salade, en 2-3 in frietjes gesneden aardappelen, en had nog ruimte voor 3-4 bananen gemengd als ijs, plus nog een snack daarna meestal.
Perfect voedsel, ja, maar veel te veel voor mijn biologische behoeften.
(Ondertussen, het soort volume en eetlust dat ik voor mezelf vaststelde… jakkes!
Toen ik voor het eerst de 1200 calorieën-maaltijd-plannen strikt ging volgen, dacht ik dat het gewicht dat ik verloor kwam door af en toe “vals te spelen” met olie en veganistisch junkfood, en dat denk ik nog steeds, maar toen ik de grens van 140 pond doorbrak, en dat met gemak, vroeg ik me af of er niet meer aan de hand was.
Want zelfs zonder olie of veganistische troep in mijn dieet lukte me dat niet.
Ik viel toen nog eens 5 kilo af, en uiteindelijk nog eens 5, en een tijdje later nog eens 2.
Ik heb dat gewicht toen TWEE JAAR volgehouden.
(Ik ben nog steeds in shock, want daarvoor was ik chronisch een jojo dieter.)
vóór strikte naleving van de maaltijdplannen (maar plant-perfect) vs. ik vorige week.
Ik geloof absoluut, 100% dat het kunnen doorbreken van mijn barrière (en het eraf kunnen houden) het resultaat is van 2 jaar consequent gebruik maken van de maaltijdplannen .
En het eindelijk onder ogen zien hoeveel ik op een dag nodig heb, en dat het geen free-for-all kan zijn.
Tenminste niet voor mij.
Ik MOET ook op het totaal aantal calorieën en de portiegrootte letten.
Het heeft lang geduurd voordat ik mijn appestat (eetlust-thermometer) had gereset en nog steeds wil ik soms ALLES ETEN vanwege die gewoonten en mentale blokkades die ik heb ontwikkeld door naar mijn helden te luisteren.
(Een opmerking die een lid achterliet was: “Is het je ooit opgevallen dat het altijd MEN is die ons vertelt dat we alles moeten eten wat we willen?” en ik denk dat dat een interessant punt is.)
Om duidelijk te zijn: ik hou nog steeds van alle plantaardige artsen en aanbid ze.
En ik geloof nog steeds wat ze zeggen.
I also believe there are people who can eat as much as they want with no regard to total calories… and can even lose weight “overeating.”
But I also know that didn’t work for me, no matter how hard I tried.
And having read the comments among my members, and how many of them had (or are having) the EXACT same experience, I know my experience is not a freak outlier.
Here are a few comments:
Is it important to eat whole foods, real foods? ABSOLUTELY.
But I don’t think that plant foods have “magic calories” that don’t count.
I think there is still a cumulative effect.
And that excess is still excess.
Voor alle duidelijkheid, ik geloof niet dat afvallen puur om het tellen van calorieën gaat.
Het is GEEN simpele wiskundige formule van calorieën in (verbruikt) versus calorieën uit (verbrand).
WAT er in de mond gaat is veel belangrijker dan hoeveel je eet (totaal aantal calorieën).
Intuïtief weet je dat 100 calorieën worteltaart niet hetzelfde is als 100 calorieën wortelen…
…dus we kunnen ze niet in dezelfde wiskundige formule stoppen of verwachten dat ons lichaam ze gelijk behandelt.
Bij wijze van voorbeeld: mijn vriendin Beth gebruikte MyFitnessPal religieus om calorieën te berekenen (voordat ze de maaltijdplannen kreeg) en viel niet af, hoewel ze 1200 calorieën/dag gebruikte.
“Nu ik de maaltijdplannen gebruik, val ik zoveel sneller af”, vertelde ze me.
Maar de maaltijdplannen bevatten dezelfde hoeveelheid calorieën… dus waarom de plotselinge verandering voor Beth?
Oefening compenseert voedsel van lage kwaliteit niet.
En de wetenschap heeft bewezen dat het lichaam anders reageert op verschillende soorten calorieën.
De bron van de calorie is het belangrijkst!
Er is geen weglopen van een slecht dieet, net zoals je auto niet gaat rijden op de verkeerde brandstof, ongeacht hoe hard je het pedaal op het metaal zet.
Maar er is ook niet zoiets als calorieën die niet tellen.
Dr. McDougall zegt “Het vet dat je eet is het vet dat je draagt” en ik geloof hem.
Maar in één adem: alle voedingsmiddelen, zelfs boerenkool en bananen en rijst, bevatten van nature een beetje vet.
Dus als ik te veel eet (en dat deed ik) gaat dat vet optellen. Daarom denk ik dat ik er, ondanks mijn perfectie, nog steeds zoveel aan had.
Zelfs toen ik alleen groenten at, was het niet ongewoon dat ik boven de 15% vet uitkwam. Als ik die dag ook nog bonen at, kwam ik gemakkelijk boven de 20% vet uit (en dan had ik nog geen olie, noten, zaden, olijven, enz.)
Dus mijn “vetarme” dieet was toch niet zo vetarm als ik chronisch te veel at.
Ik denk dat de clou voor mij was toen ik mijn metabolisme liet testen samen met alle andere professionele (dure) fancy testen die elektroden door mijn lichaam stuurden om me precies te vertellen hoeveel botten, water, spieren, vet en poep ik had…
De testen zeiden dat ik zelfs met matige activiteit, op een dag-tot-dag basis niet meer dan 1507 calorieën nodig zou hebben. En dat was MET activiteit — als ik gewoon de hele dag op mijn kont zat was het veel minder.
Ik zei tegen het laboratoriummeisje: “Maar dat is zo weinig eten!” Ik weigerde te geloven dat het goed was! Ze zei tegen me: “Het menselijk lichaam is als een Prius: heel efficiënt. Het is geen benzineslurpende Hummer.”
Toen mijn man en ik voor het eerst veganist werden, aten we niet erg gezond (erg “vooruitgang, geen perfectie”) en we vielen aanvankelijk nog steeds af, zelfs toen we bocaburgers, friet, Earth Balance op bijna alles en de meeste avonden Coconut Bliss ijs aten.
Eindelijk bereikten we een plateau en gingen we ons dieet opfrissen. Meer perfectie dan vooruitgang, en gelukkig, ons gewichtsverlies werd hervat, alleen om weer plateau … ondanks pure perfectie.
Het was pas toen we begonnen met het consequent gebruiken van de maaltijd plannen, en aandacht te besteden aan onze TOTALE verbruikte calorieën, dat we onze barrières doorbraken.
(En het daarna afhielden.
Ik denk ook dat het gemakkelijker is om af te vallen als je nog veel te verliezen hebt, maar naarmate je dichter bij je gezonde of ideale gewicht komt, wordt het lastiger en is er een kleinere marge voor fouten.
Ik spreek niet alleen uit mijn persoonlijke ervaring of die van mijn man — dit is een afspiegeling van honderden ervaringen die door onze maaltijdplan-leden zijn gedeeld.
Scott en ik hebben allebei moeten leren omgaan met portiegroottes en calorieën; ons aan de maaltijdplannen houden en niet meedoen aan een free-for-all.
We hebben ook langzaam maar zeker onze eetlust-thermometer en ons denken over hoeveel voedsel we echt nodig hebben, bijgesteld (en dat is veel minder dan we dachten).
Toegegeven, ik ben erg verlegen om dit allemaal zo publiekelijk te delen, maar ik kon het ook NIET delen — omdat ik me herinner hoe gefrustreerd ik me voelde, en ik denk dat er een open dialoog moet zijn.
Tot slot, als je op een plateau bent beland, zelfs als je plant-perfect bent, of als je gefrustreerd bent en wat verandering wilt zien, kan ik de maaltijdplannen niet genoeg aanbevelen.
Ga terug naar evenwicht — gebruik ze als een hulpmiddel om je EXACT te laten zien wat je nodig hebt.
Er gaat te veel portie-vervorming rond.
P.S. De weegschaal is ook een grote leugenaar. Het is GEEN goede manier om gewichtsverlies bij te houden, vooral niet als je eenmaal aan de laatste 20 kilo bent. Zie wat er gebeurde toen ik mezelf een maand lang elke dag woog.
UPDATE
Normaal gesproken houd ik er niet van om trollen te voeden of te reageren op haters, maar ik vind ook dat ik onze manier van leven moet verdedigen. Veel mensen beschuldigden mij ervan dat ik uitgemergeld was of geen spieren had toen ik mijn gewichtsverlies deelde. Ik ben nu slank (dankzij de maaltijdplannen) maar ook de sterkste die ik ooit in mijn leven ben geweest. Ik blijf dingen doen (zoals yoga op niveau 3!) die ik voorheen niet kon doen. Hier is een foto die ik net heb genomen met mijn webcam, na 90 minuten yoga.
Ik vond het ook verontrustend hoeveel mensen het nodig vonden om commentaar te geven op of ik al dan niet mooi was of hoe ze me vroeger vonden. De post ging over mijn strijd met overeten, wat ik in de eerste plaats heel eng vond om te delen. Het ging niet over mijn twijfelachtige schoonheid. Het moest een bericht zijn dat mensen hielp in te zien dat ze niet alleen zijn met hun uitdagingen.
Iedereen is mooi. Voor mij heeft deze reis altijd in het teken gestaan van gezondheid en ik hoop dat het dat voor jou ook is.
Ik denk dat mijn vriendin Kelly het goed heeft samengevat: als vrouwen moeten we van elkaar houden en elkaar steunen. Negativiteit niet vergroten. Leid met licht. Hou van jezelf. Hou van de vrouw naast je (en ook van de man!)
“Wat hier zo dom aan is, is dat Lindsay niet kan winnen. Als ze niet dun genoeg is, haar maaltijdplan niet werkt, breng je haar in diskrediet. Als ze DUN is zullen ze zeggen dat ze een eetstoornis heeft. Als ze geen make-up draagt, ziet ze er “moe” uit. Als ze wel make-up draagt, is ze “nep” en “probeert ze te hard. Het is zo verdomd stom.”
Het leven als publiek figuur is echt vreemd. Als ik iets geleerd heb, is het dat je niemand tevreden kunt stellen behalve jezelf. Leef voor jezelf. Je leeft met jezelf. En ik hou van je, wat er ook gebeurt.