Shane West en Mandy Moore speelden geliefden die elkaar kruisten in de tranentrekkende tienerromance “A Walk To Remember” in 2002 – en wij gingen met West om de tafel zitten om herinneringen op te halen aan de geliefde film.
Wat herinnert West zich het meest van de auditie?
“Het was ongelooflijk makkelijk,” herinnert hij zich. “Het was een andere tijd. Adam Shankman, de regisseur, die geweldig was op de set, heeft me één keer mee naar binnen genomen om dingen te bespreken. En toen hadden ze interesse in Mandy, en hij wilde zien of er chemie tussen ons was. Dus hij bracht haar binnen. En dan, zij en ik lazen enkele scènes door, en dan vertrokken we. En voor je het wist, waren we allebei gecast. En ik vertel dat verhaal graag, omdat dat niet meer lijkt te gebeuren. Toen leek het gewoon een beetje een simpelere tijd.”
Het klikte gelukkig meteen tussen de twee co-actrices.
“We vonden elkaar meteen aardig als mensen, en ik denk dat dat heeft geholpen,” zei hij. Hij voegde eraan toe dat Shankman “niet wilde dat we de hele tijd met elkaar optrokken, omdat hij het leuk vond hoe verschillend we waren. Het was perfect voor de eigenlijke film.”
West had goede herinneringen aan het werken met Moore (toen bekend van pophits als “Candy”), die de rol van Jamie, de dochter van een terminaal zieke dominee, op zich nam.
“Dit was allemaal nieuw voor haar, en ze was bezorgd en bezorgd dat ze een geloofwaardige job zou doen voor iets als dit,” zei hij. “Het grootste ding was het verven van haar haar, want in die tijd had ze zo’n look waar mensen aan gewend waren, het dragen van de verschrikkelijke outfits die ze moest aantrekken om gewoon te proberen haar natuurlijke schoonheid te bagatelliseren, en ze was een lieverd. Ze had een glimlach die harten kan doen smelten, en dat is zo’n beetje alles wat ze acht weken lang deed.”
De acteur keek ook terug op enkele van zijn meest gedenkwaardige scènes die hij heeft opgenomen – waaronder de grap die in de openingsscène van de film wordt uitgehaald.
“De scène waarin Clay het waagde om in het water te springen, gewoon omdat het mentaal een uitdaging was,” zei hij. “Blijkbaar was het kunstmatige meer in het verleden gebruikt voor ‘Dawson’s Creek’ en hebben ze het daar laten liggen. En het was bedekt met zeewier, bedekt met planten. Het was beangstigend. Blijkbaar zaten er palingen in. En ze moesten duikers laten zwemmen om de alen weg te duwen en de vreemde wezens weg te duwen toen we daar zwommen. Dus voor mij was het ijskoud, het was dag één. Ik kende deze mensen nog niet, en we waren half naakt in een kunstmatig meer met gigantische alen. Dat was een van de meer uitdagende dingen voor mij.”
En dan was er natuurlijk nog het schooltoneelstuk waarin de personages hun eerste zoen hebben.
“Het duurde drie dagen om te filmen,” onthulde hij. “Iedereen was walgelijk en bezweet. Het leek wel of we al klaar waren.”
Hij vervolgde: “Toen ik bij mijn vader op de schouders moest uithuilen, was dat een van de moeilijkere scènes, want ik was behoorlijk alleen en ik wist nog niet hoe ik dat moest doen. Ik was 24. Ik had drie jaar een tv-show gedaan en daar zat genoeg drama in, maar ik had er moeite mee om in het leven te huilen, laat staan voor de camera. Ik kon altijd wel verdrietig zijn, maar om echt tranen te laten vloeien was echt moeilijk. En ik weet nog dat ik een Discman aan had en naar The Cure luisterde, steeds maar weer, en dat ze me dan op de schouder tikten en zeiden dat ze klaar waren om te filmen. Ik wist niet wat ik anders moest doen, dus ik denk dat de Cure deprimerend genoeg voor me was om in de modus te komen om als een gek op mijn vaders schouder te schreeuwen.”
Ondanks het hartverscheurende verhaal van de film werd er volgens West genoeg gelachen op de set, dankzij zijn verstandhouding met Shankman en Moore.
“Waar we echt om hebben gelachen, was toen de film klaar was en Adam zei: ‘In het ergste geval: We hebben een hele goede film gemaakt. Of mensen hem nu zien of niet, jullie mogen trots zijn op jezelf,” zei West. “We gingen naar de première en we waren aan het dollen, en iedereen begon te huilen. En we hadden geen idee waarom. Zo voelde het niet op de set. Dus, we waren een beetje meer geschokt over dat en lachten op dat moment. Maar toen realiseerden we ons, misschien hebben we iets gemaakt dat zal resoneren. Mijn toenmalige publiciste kwam en gaf me de pasjes voor de after-party, en ze was aan het huilen. Ze zei: “Ik haat je. We wisten echt niet dat we iets hadden aangeboord tot de première.”
Het trio kwam in februari 2017 weer bij elkaar ter ere van de verjaardag van de film en baarde opzien op sociale media.
“Ik was opeens onderdeel van een groepssms met Adam en Mandy,” zei West. “Ik werd wakker met iets van 20 sms’jes en had zoiets van ‘wat gebeurt er in hemelsnaam?’ We hadden zoiets van ‘We moeten om te beginnen toch bij elkaar komen.’ Het was een lange tijd geleden. We hadden een geweldige reminiscentie sessie. Hebben zeker contact gehouden.”
West zei dat hij trots is op Moore’s werk in haar hitserie “This Is Us” – ook bekend om het oncontroleerbaar laten snikken van kijkers.
“Ik weet zeker dat ze waarschijnlijk wat rare flashbacks heeft, vooral met Milo (Ventimiglia), die ook een oude vriend van mij is. Bijna als een volwassen Jamie, in zekere zin.”
West begrijpt waarom “A Walk to Remember” nog steeds resoneert bij de kijkers.
“Het kwam toevallig op het juiste moment uit,” zei hij. “Het was echt. Iedere betrokken acteur was echt. Velen van ons leerden het al doende. Het had die onschuld. En Nicholas Sparks maakte een geweldig verhaal dat we konden omzetten in een goede film. Het feit dat het resoneerde en een liefdesverhaal werd voor die tijd en zelfs tot op de dag van vandaag is gewoon een van die wonderen die gebeuren en dat is moeilijk uit te leggen. Maar het is geweldig om er deel van uit te maken.”
Hij voegde eraan toe: “Mensen kunnen tachtig jaar carrière maken en nooit iets hebben dat weerklank vindt, dus om op je 24ste zo snel iets te hebben is een droom die uitkomt.”