GeologiaEdit
Geologicznie Jaskinia Mark Twain i jej pobliska sąsiadka Jaskinia Cameron różnią się od większości z 6500+ jaskiń znalezionych w Missouri. Uważa się, że obie są pozostałościami znacznie większego systemu jaskiń, rozciętego przez lodowiec i miliony lat erozji, co prowadzi do spekulacji geologów i zwykłych obywateli, że w regionie Hannibal mogą istnieć dalsze nieodkryte jaskinie. Spekulacje te nasiliły się w 2006 roku, kiedy to podczas budowy nowej szkoły podstawowej znaleziono wejście do nieznanej wcześniej jaskini. Główną różnicą jest to, że w Mark Twain Cave prawie całkowicie brakuje speleotemów, czyli złóż mineralnych takich jak stalagmity i stalaktyty na dużych otwartych przestrzeniach. Jaskinia Mark Twain Cave i Cameron Cave mają za to mnóstwo wąskich, krętych korytarzy. Jaskinie zbudowane są głównie z miękkiego wapienia zwanego Louisiana Lithographic Limestone, który występuje tylko w 35-milowym (56 km) obszarze wokół Hannibal i Louisiana, Missouri. Wiek wapienia został oszacowany przez geologów na około 350 milionów lat, a korytarze jaskini powstały około 100 milionów lat temu. Jaskinia Mark Twain Cave obejmuje około 6 1⁄2 mili (10,5 km) z czterema wejściami i 260 korytarzami, a jej temperatura w ciągu roku wynosi 52°F (11°C).
Odkrycie i pierwsze zastosowaniaEdit
Możliwe jest, że prehistoryczni rdzenni Amerykanie byli świadomi istnienia jaskini, najwcześniejsza dokumentacja mówi, że Mark Twain Cave została odkryta zimą 1819-1820 roku przez miejscowego myśliwego, Jacka Simmsa, kiedy jego pies zagonił zwierzę do małego otworu w zboczu na południe od dzisiejszego Hannibal. Po zbadaniu z pochodniami, on i jego bracia odkryli, że ten mały otwór prowadził do dużego podziemnego labiryntu. Jaskinia okazała się popularną rozrywką dla mieszkańców Hannibal z połowy XIX wieku, zwłaszcza dla dzieci, wśród których był młody Sam Clemens. Te dziecięce eksploracje pojawią się później w pięciu książkach Marka Twaina. Bliskość rzeki Mississippi i jej chłodzące bryzy sprawiły, że mała dolina pomiędzy urwiskami rzeki, w której znajdują się jaskinie, stała się popularnym miejscem rodzinnych pikników i wycieczek kościelnych w okresie letnim.
Szalony naukowiec i banitaEdit
Hannibalski lekarz Joseph Nash McDowell zakupił jaskinię pod koniec lat 40-tych XIX wieku i używał jej przez kilka lat jako laboratorium do eksperymentów na ludzkich zwłokach. Jego najbardziej znany eksperyment polegał na próbie petryfikacji szczątków zmarłej córki. Książka Twaina Life on the Mississippi zawierała opis tych działań:
W moich czasach osoba, która była jego właścicielem, zamieniła go w mauzoleum dla swojej córki w wieku czternastu lat. Ciało tego biednego dziecka włożono do miedzianego cylindra wypełnionego alkoholem, a ten zawieszono w jednej z ponurych alei jaskini.
Po dwóch latach eksperyment okazał się porażką i ciało dziewczynki zostało siłą usunięte przez rozwścieczonych mieszkańców Hannibal, którzy dowiedzieli się o tym od dzieci, które odkryły je podczas zwiedzania jaskini i które czasami wykorzystywały ciało do wzmocnienia upiornej atmosfery podczas opowiadania historii o duchach. Wielu mieszkańców miasteczka wierzyło również, że dr McDowell używał ciał wykradzionych z okolicznych grobów do innych eksperymentów, co nie było rzadką praktyką przed XX wiekiem. Twain wplótł to podejrzenie w fabułę Tomka Sawyera w scenie okradania grobów, w której bierze udział Injun Joe.
Zgodnie z folklorem, McDowell używał go również jako tajnego schowka na broń Konfederatów podczas amerykańskiej wojny secesyjnej. McDowell był zagorzałym zwolennikiem Południa i udowodniono, że zgromadził zapasy broni i amunicji dla rebeliantów w swoim college’u medycznym w St. Louis. Jednym z byłych konfederatów, który prawdopodobnie posiadał wiedzę o jaskini z czasów swojej służby wojennej, jest legendarny banita Jesse James. James jeździł z Quantrill’s Raiders i Krwawym Billem Andersonem przez cały obszar Little Dixie na południowy zachód od Hannibal. We wrześniu 1879 roku, po napadzie na pociąg w pobliskim Saverton, Missouri, jaskinia okazała się gotową i bezpieczną kryjówką na kilkudniowy odpoczynek. James nawet podpisał i opatrzył datą jedną ze ścian jaskini, używając ołówka. Ta część jaskini była kiedyś otwarta dla wycieczek, ale od tego czasu została wyłączona z trasy, ponieważ znaki ołówka wyblakły.
Jaskinia była tylko labiryntem krzywych korytarzy, które biegły do siebie i z powrotem i prowadziły donikąd. Mówiono, że można by wędrować dniami i nocami przez jej zawiłą plątaninę szczelin i rozpadlin i nigdy nie znaleźć końca jaskini
– Mark Twain, Przygody Tomka Sawyera