A jeśli chcesz poznać gorąc powietrza i stosunek jednego dnia do drugiego, przygotuj sobie jeden z tych dwóch przyrządów, zaczyna się fragment pokazany po prawej stronie w siedemnastowiecznym tekście hebrajskim. Profesor filozofii z Uniwersytetu w Arkansas, Jacob Adler, odkrył, że ten opis termometru z cieczą w szkle wyprzedza najwcześniejszy znany o co najmniej 20 lat. Termometr jest zasadniczo taki sam jak te używane obecnie, z tą różnicą, że był wypełniony brandy, a nie rtęcią. Ilustracja pochodzi z książki Ma’yan Ganim (A Fountain of Gardens), wydanej w 1629 roku, której autorem był lekarz i rabin Joseph Solomon Delmedigo. Dwie ryciny obok tekstu hebrajskiego przedstawiają termometr powietrzny – otwartą rurkę częściowo wypełnioną wodą lub alkoholem – oraz zapieczętowany termometr cieczowy, w pobliżu prawej strony. Termometr powietrzny był już dobrze znany w tamtym czasie, ale historycy wcześniej przypisywali termometr cieczowy Ferdynandowi II, Wielkiemu Księciu Toskanii, w 1654 roku. Mały napis po prawej stronie termometru cieczowego mówi oleh, ascending, kierunek brandy, gdy bańka się rozgrzeje. Delmedigo nie twierdzi, że wynalazł to urządzenie, mówi Adler. W rzeczywistości wydaje się, że był on bardziej dziennikarzem niż naukowcem. W czasach, gdy czasopisma naukowe były nieznane, rozpowszechniał wiadomości o odkryciach w całej Europie poprzez swoje liczne listy do takich wybitnych współczesnych, jak astronom Johannes Kepler. Adler podejrzewa, że Galileusz, a może lekarz o nazwisku Santorio Santorio, wynalazł to urządzenie. Obaj wykładali na Uniwersytecie w Padwie, gdzie Delmedigo studiował medycynę. Adler natknął się na tekst Delmedigo podczas pracy nad książką o filozofie Benedykcie de Spinozie, który najwyraźniej posiadał egzemplarz Ma’yan Ganim. Ludzie zajmujący się historią nauki w większości nie czytają po hebrajsku i nie pomyśleliby o żydowskiej książce, aby znaleźć pierwszą publikację czegoś takiego, mówi Adler. Nawet po przetłumaczeniu części Ma’yan Ganim na język angielski przez Isaka Heilbronna w 1913 r. historycy nadal nie dostrzegali termometru Delmedigo, ponieważ błędne tłumaczenie sugerowało, że przyrząd miał otwartą górę, co czyniło go nieprecyzyjnym i niepraktycznym, wymagającym częstych uzupełnień w celu wymiany wyparowanego alkoholu. Termometr Delmedigo był w rzeczywistości na tyle dokładny, mówi Adler, że można było zmierzyć zmianę temperatury z dnia na dzień.