To było wczesne lato, 1938 i przemysł rozrywkowy był w rozsypce. Nie mówiono o najnowszej premierze czy romansie na planie. Chodziło o prawie ukończony tor wyścigowy Hollywood Park w Inglewood, który miał zostać otwarty 10 czerwca.
„Jak całe Hollywood, będę tam obserwować sport królów dla królów i królowych kina”, napisała plotkarska felietonistka Hedda Hopper w dniach poprzedzających otwarcie Hollywood Park. „Studia ogłosiły pół-wakacje… Teraz nasi goście zastanawiają się, czy produkujemy obrazy, konie wyścigowe, czy jedno i drugie”.
Wnikliwe oczy Hoppera nie były zawiedzione.
Claudette Colbert, Dolores Del Rio i Joan Crawford to tylko niektóre z gwiazd filmowych oglądających inauguracyjne wyścigi, podczas gdy słynni konferansjerzy Pat O’Brien, Jack Benny, George Burns i Gracie Allen transmitowali wydarzenia dnia na żywo z trybun. W ten sposób rozpoczął się romans między gwiazdami a Hollywood Park, który nie zakończyłby się aż do zamknięcia toru na dobre w 2013 roku.
Ziarna Hollywood Park zostały zasiane w 1933 roku, w tym samym roku, w którym zniesiono prohibicję w całym kraju. W tym samym roku kalifornijscy wyborcy zatwierdzili Proposition 3, stając się jednym z pierwszych stanów, które zalegalizowały hazard pari-mutuel na wyścigach konnych.
Santa Anita była pierwszym torem w południowej Kalifornii, który został otwarty zimą 1934 roku, a wkrótce potem otwarto tor w Del Mar. Poszukując toru bliżej Los Angeles, grupa udziałowców, w tym prominentni magnaci Hollywood, tacy jak Jack Warner, utworzyła Hollywood Turf Club.
:no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/12026799/00101581.jpg)
:no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/12026773/00101557.jpg)
W 1936 roku kupili ponad 100 akrów niezagospodarowanej ziemi w Inglewood, w pobliżu Potrero Country Club za około 250 000 dolarów.
Inglewood zostało wybrane ze względu na dostępność płaskiej ziemi rancho i bryz oceanicznych, które sprawiły, że było znacznie chłodniejsze niż śródlądowe Los Angeles.
To była społeczność klasy średniej, usiana małymi domami rodzinnymi i rozległymi terenami rolniczymi i lotniczymi – a niektórzy mieszkańcy obawiali się, że nowy tor wprowadzi wątpliwy element do ich spokojnego miasteczka.
Ci, którzy się temu sprzeciwiali, energicznie zaprotestowali przeciwko budowie toru, posuwając się do wysłania depeszy do szefa Kalifornijskiej Rady Wyścigów Konnych z informacją, że 200 mieszkańców zebrało się na „masowym spotkaniu”, aby zarejestrować swój „energiczny i stanowczy protest” przeciwko jakiemukolwiek torowi wyścigów konnych w ich społeczności.
Poprosili zarząd o cofnięcie pozwolenia na budowę toru.
Ale Turf Club w końcu zwyciężył. 23 października 1936 roku Turf Club położył kamień węgielny pod budowę nowego Hollywood Park w Inglewood. Poparło go 600 udziałowców, w tym gwiazdy filmowe: Al Jolson, Irene Dunne, Ralph Bellamy, Joan Blondell i Bing Crosby.
Warner został mianowany prezesem zarządu. Niezłomny J. F. MacKenzie, który współpracował z Olimpiadą w 1932 roku i kolegialną lekkoatletyką, został zatrudniony jako dyrektor generalny nowego zakładu.
Budowa Hollywood Park miała być ogromnym przedsięwzięciem. Tuż przed otwarciem pierwszego 33-dniowego sezonu w 1938 roku, MacKenzie oszacował, że do jego budowy zużyto 6 milionów stóp tarcicy, 2200 ton stali i 43 046 worków cementu.
Najczęściej komentowanymi cechami Hollywood Park były nasadzenia, sztuczne stawy i wodospady, które znajdowały się na terenie posiadłości.
„Trybuny są cudownie przestronne, widok jest wspaniały, aranżacje dla publiczności są tak dobre, jak tylko można sobie wyobrazić, a oni nawet mają łańcuch jezior na boisku z łabędziami wiosłującymi w dostojny sposób w swoim rodzaju i dającymi dobry przykład spokojnego zadowolenia dla roztrzęsionych obstawiających za dwa dolary”, napisał felietonista Bill Henry.
Przyjmując motto „publiczność niech będzie zadowolona”, Hollywood Park szczycił się również „pięcioma fontannami z wodą sodową, podzielonymi między domem klubowym a trybuną główną”, tak aby ci, którzy nie „lubili mocnych trunków”, mogli cieszyć się słoneczkami i koktajlami mlecznymi między wyścigami.
Był też „prywatny podjazd” dla samochodów z szoferami gwiazd filmowych i bogaczy, a także pluszowy dom klubowy, który mógł pomieścić 500 hazardzistów na raz.
W deszczowy dzień otwarcia, 10 czerwca 1938 roku, Hollywood Park, zatrudniający 1500 osób, został poświęcony swoim patronom. „A teraz, panie i panowie, Hollywood Park należy do was”, powiedział spiker wyścigowy Joe Hernandez.
Najbardziej ekskluzywne loże i prywatne pokoje były wypełnione niektórymi z najsłynniejszych pięknych ludzi Ameryki, którzy z niecierpliwością czekali na ten dzień od miesięcy.
Dziesiątki tysięcy „codziennych” Południowych Kalifornijczyków stało na trybunach, chętnych do złapania pierwszego dnia wyścigów konnych w drogim zakładzie, który według krytyków był architektonicznie „piękny prawie nie do opisania”.”
:no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/13109379/kt7000274w_d3e2916.jpg)
Tak piękne w rzeczywistości, że prawie wydawało się nierealne.
„Zgodnie z nazwą, miejsce to przypomina gigantyczny plan filmowy, ale wszystko to jest bardzo realne, ponieważ udziałowcy wydali ponad 2.000.000 dolarów, aby tak się stało”, napisał Los Angeles Times.
Pierwszą gonitwę wygrał koń o imieniu Valley Lass, choć „gęsia dziewczynka” – atrakcyjna młoda kobieta przebrana za pasterkę, która spędzała czas na polu z kaczkami i łabędziami – przyciągnęła uwagę tłumu.
Hollywood Park oferował ogromną sumę pieniędzy w wysokości 350 000 dolarów, co czyniło go jednym z najbardziej „lukratywnych programów znanych wyścigom”.
Ta duża kasa oznaczała, że do parku sprowadzano konie klasy A z całego kraju, w tym Lawrina, zwycięzcę Kentucky Derby z 1938 roku. Legendarny Seabiscuit wygrał pierwszy lukratywny Złoty Puchar parku.
:no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/12026659/00106213.jpg)
Ale patroni parku często byli bardziej zainteresowani tymi, którzy oglądali wyścigi, niż tymi, którzy w nich biegali.
„Można było zobaczyć jakąś sławną osobę za każdym razem, gdy zaglądało się do jednego z boksów”, wspominał Howard W. Koch, producent filmowy i reżyser.
Stałymi bywalcami byli Barbara Stanwyck (która posiadała dobrze prosperującą farmę koni z Zeppo Marxem w Northridge), właściciele koni wyścigowych Fred i Phyllis Astaire (drugą żoną Freda była odnosząca sukcesy dżokejka Robyn Smith), Cary Grant, George Raft, Mickey Rooney, Greer Garson, Sam Goldwyn, Errol Flynn i Darryl Zanuck. Założyciel Del Mar, Crosby, był stałym bywalcem, często prowadząc swojego zwycięskiego konia Ligarottiego.
„Trudno jest zrobić dobre zdjęcie na jakimkolwiek torze wyścigowym w południowej Kalifornii, ponieważ konie tak bardzo kojarzą się z aktorami, że nalegają, by patrzeć w kamerę” – żartował pisarz Irving S. Cobb.
Ludzie z branży filmowej zadawali sobie wiele trudu, by dostać się na parkur w dni wyścigów, używając sztuczek, by się wymknąć. Według felietonisty Lee Shippeya:
Jeden z pisarzy w Warner Brothers ma dział makijażu, który udoskonala jego przebranie, aby Jack Warner nie rozpoznał go, gdy spotykają się codziennie na wyścigach. Mówi się, że Warner wierzy, iż ktoś w studio powinien pracować, nawet gdy trwają wyścigi.
Cała ta zabawa zostanie przerwana wraz z przystąpieniem Ameryki do II wojny światowej. W kwietniu 1942 roku MacKenzie, wieloletni dyrektor generalny parku, został asystentem dyrektora w biurze obrony cywilnej Południowej Kalifornii. Tory wyścigowe i większość innych form publicznych terenów sportowych zostały wydzierżawione lub przejęte przez rząd; ich duże zakłady zostały wykorzystane do pomocy w działaniach wojennych.
Santa Anita została przekształcona w stację przelotową dla Japończyków oczekujących na internowanie. Służba wojenna Hollywood Park była o wiele bardziej łagodna, kwaterowano tam żołnierzy i wykorzystywano jako magazyn dla North American Aviation Company.
W 1944 roku California Horse Racing Board zezwoliła Hollywood Park na zorganizowanie nowego sezonu charytatywnego. Zarząd zatwierdził „obszerny program pomocy wojennej” i zarówno w 1944, jak i w 1945 roku Hollywood Park zebrał ponad milion dolarów dla organizacji charytatywnych i szkół.
W 1949 roku zadebiutował odnowiony Hollywood Park, szczycący się milionem dolarów na modernizację, w tym świeżą farbą i luksusowym nowym domem klubowym. Ale jak szczęśliwa passa hazardzisty, nowe rządy Hollywood Park byłyby niezwykle krótkotrwałe.
W nocy 5 maja 1949 roku piloci latający na lotnisko w Los Angeles (obecnie LAX) zaczęli zgłaszać podejrzane płomienie wznoszące się w Inglewood. Mniej więcej w tym samym czasie, nocny stróż Hollywood Park robił obchód na górnym pokładzie obiektu, kiedy odkrył pożar.
Nawet gdy włączył alarm, ogień rozprzestrzeniał się na 8-piętrową windę. Wkrótce drewniany dach, siedzenia i ławki stanęły w płomieniach, a metalowa trybuna topiła się i skręcała, spadając na ziemię.
Później wysunięto hipotezę, że świeża farba na trybunach również przyczyniła się do szybkiego rozprzestrzeniania się ognia. Niczym wściekli kinomani, około 100,000 widzów z całego Inglewood i Hawthorne zebrało się, aby oglądać płomienie i zniszczenia, które pozostawili, korkując drogi i blokując pojazdy służb ratunkowych.
Na szczęście wiatr ocalił wszystkie z ponad 600 koni stajennych w parku. Jak zawsze, dyrektor generalny MacKenzie (który powrócił po wojnie) był spokojny i stoicki.
„Jesteśmy spaleni, ale nie jesteśmy wylizani”, stwierdził.
Odbudowa rozpoczęła się niemal natychmiast. Arthur Froehlich, który zaprojektował dom klubowy Hollywood Park w 1949 roku i rozbudowę trybun, został zatrudniony do zaprojektowania nowego zakładu. Poinformowano, że zostaną użyte tylko materiały ognioodporne.
:no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/12026521/00060132.jpg)
Niesamowite, odbudowany Hollywood Park został otwarty na czas w sezonie 1950. Park nadal przyciągał gwiazdy pod kierownictwem kolejnego dyrektora generalnego Jamesa Stewarta, który prowadził tor od 1953 do 1972 roku.
„Musimy organizować coś więcej niż tylko wielkie wyścigi”, powiedział. „
Podczas lat 70-tych i 80-tych, park się rozwijał, będąc liderem w wielu innowacjach wyścigowych. Powoli tracił swój blask jako miejsce, gdzie można było zobaczyć i być widzianym, choć od czasu do czasu można było zobaczyć takie gwiazdy jak Elizabeth Taylor i Michael Jackson, którzy wpadali na wyścigi. Gwiazdy telewizji, takie jak Tim Conway i Jack Klugman, wciąż były stałymi bywalcami i właścicielami koni. „Wyścigi konne dają gwiazdom okazję do wydania spadku, zanim dzieci dorosną” – żartował Conway. W 1991 roku zakład przeszedł przebudowę wartą 20 milionów dolarów. W połowie lat 90. w mediach po raz pierwszy pojawił się pomysł budowy stadionu NFL na terenie 298-hektarowego parku. W 2005 roku, Hollywood Park został kupiony przez Bay Meadows Land Company od Churchill Downs za 260 milionów dolarów.
Rok później, zainstalowano pierwszą syntetyczną nawierzchnię toru w Kalifornii. Ale frekwencja gwałtownie spadła, ponieważ wyścigi konne wyszły z mody.
:no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/13109493/AP_739842044795.jpg)
The writing was on the wall, and it was announced that Hollywood Park would close after its last day of races in December of 2013.
W dniu zamknięcia, 22 grudnia 2013 roku, gwiazda telewizyjna Dick Van Patten, który uczestniczył w torze prawie każdego dnia wyścigów, wślizgnął się do Hollywood Turf Club. Jego oczy wypełniły się łzami, gdy zobaczył długoletniego biletera i przypomniał sobie czasy, dawno temu, kiedy „nazwa 'Hollywood Park’ oznaczała Hollywood.”
W dniu 31 maja 2015 roku, tor Hollywood Park został implodowany w ciągu 30 sekund – spektakl oglądany przez dziesiątki fanów NFL skandujących „L.A. Rams.” Mieli oni nadzieję, że implozja doprowadzi do powstania stadionu NFL w Inglewood.
Fani spełnili swoje życzenie. Nowy stadion NFL na 80,000 miejsc wznosi się w miejscu, gdzie kiedyś stał Hollywood Park.
The show must go on.