Astarte, ook gespeld als Athtart of Ashtart, grote godin van het oude Midden-Oosten en hoofdgodheid van Tyrus, Sidon, en Elat, belangrijke zeehavens in de Middellandse Zee. Hebreeuwse geleerden menen nu dat de godin Ashtoreth, die zo vaak in de Bijbel wordt genoemd, een opzettelijke samenvoeging is van de Griekse naam Astarte en het Hebreeuwse woord boshet, “schande”, waarmee de minachting van de Hebreeërs voor haar cultus wordt aangegeven. Ashtaroth, de meervoudsvorm van de naam van de godin in het Hebreeuws, werd een algemene term voor godinnen en heidendom.
Koning Salomo, gehuwd met buitenlandse vrouwen, “volgde Astarte, de godin van de Sidoniërs” (1 Koningen 11:5). Later werden de cultusplaatsen voor Ashtoreth door Josia vernietigd. Astarte/Ashtoreth is de Koningin van de Hemel aan wie de Kanaänieten offers brandden en plengoffers goten (Jeremia 44).
Astarte, godin van de oorlog en de seksuele liefde, deelde zoveel kwaliteiten met haar zuster, Anath, dat zij oorspronkelijk wellicht als één enkele godheid werden beschouwd. Hun namen vormen samen de basis voor de Aramese godin Atargatis.
Astarte werd aanbeden in Egypte en Ugarit en bij de Hettieten, evenals in Kanaän. Haar Akkadische tegenhanger was Ishtar. Later werd ze gelijkgesteld met de Egyptische godheden Isis en Hathor (een godin van de hemel en van de vrouwen), en in de Grieks-Romeinse wereld met Aphrodite, Artemis en Juno.