De airbag-fietshelm: doorbraak of domme uitspatting?

Ik zag de video van de airbaghelm laat op een avond, nadat ik na een paar biertjes in een ongeremde staat was geraakt die door online retailers wordt gewaardeerd. Je hebt het waarschijnlijk ook gezien: de modieuze sjaal van een moeiteloos coole Zweedse dame springt plotseling tevoorschijn in de vorm van een motorhelm. De helm “sjaal” zit om je nek, en als je op je motor stapt activeer je de sensoren zodat hij weet wanneer je valt. Het is verbazingwekkend. Het prijskaartje van enkele honderden euro’s was veel te duur, vooral omdat het maar één keer werkt. Maar ik dronk nog een biertje en besloot dat er maar een paar momenten in het leven zijn waarop je jezelf zo’n cadeau geeft.

Laten we eerlijk zijn, niemand wil echt een fietshelm op. Zo graag zelfs dat ze het illegaal hebben moeten maken om er geen te dragen. Toch overtreden veel mensen die wet en riskeren letterlijk hun leven om het te vermijden. Ofwel kan het je niet schelen hoe een helm je doet lijken, ofwel negeer je hem opzettelijk. Mijn vader is een goed voorbeeld van het uiterste van onverschilligheid – zijn helm heeft knipperende gevarenlichten op de achterkant en een fluorescerend geel regencondoom over de bovenkant. In het eerste deel van mijn leven was hij degene die mij hoofdbescherming liet dragen. Maar uiteindelijk moest ik het overnemen.

Het stadium waarin jij degene bent die ervoor zorgt dat je een helm opdoet, bekruipt je. De vrijheden van de jeugd glijden zachtjes weg, als slib dat door een beekje drijft, tot je plotseling in een Grand Canyon van verantwoordelijkheid staat te staren. Als je een fietser bent, komt dat moment wanneer je in de spiegel kijkt en ziet dat je volledig bent uitgedost in lichtgevend spandex met een paddestoelvormige helm op. Dan spring je op je fiets, buigt voorover in de positie die je zou innemen als je gedwongen werd om jezelf te ontlasten in het bos, en je bent weg.

De airbag helm was een game changer. Maar toen ik mijn bestelling ging doorgeven, ontdekte ik dat Hövding, het Zweedse bedrijf dat hem maakt, nergens buiten de Europese Unie levert. In Noord-Amerika, waar ik woon, kun je er geen kopen, tenzij je een onverschrokken fietsenwinkel in Oregon of een ander hipsterscentrum weet te vinden. En ze zijn meestal niet op voorraad.

Maar mijn broer was toevallig op reis naar Engeland, een land dicht genoeg bij Scandinavië om de helm te kunnen verzenden. Ik plaatste de bestelling, liet hem opsturen naar waar hij verbleef en hij mailde hem naar mij. Gezien de snelheid van de Brexit-onderhandelingen op dat moment, was ik er vrij zeker van dat Engeland lang genoeg in de EU zou blijven om de transactie te voltooien. Uiteindelijk is het net gelukt.

Maar het blijkt dat airbaghelmen in Noord-Amerika meestal niet op voorraad zijn, omdat het zo moeilijk is ze hier te krijgen. Ik kwam er pas laat achter dat voor het opblazen van de helm een explosieve CO2-lading nodig is en explosieven zijn tegenwoordig nogal lastig per post te versturen. Toen ik belde om te vragen waarom mijn pakje nog niet was aangekomen, kreeg ik te horen dat het Engeland nooit had verlaten. Het was in quarantaine geplaatst in een centrum voor gevaarlijke stoffen in Coventry en zou worden vernietigd.

De volgende drie weken bracht ik in de vroege ochtenduren door met ruziën met Britse postbeambten die me met plezier vertelden dat ik het pakket alleen kon redden als ik persoonlijk in Coventry zou verschijnen. Ik werd een student CO2-verzending en leerde van deskundigen op dit gebied aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Uiteindelijk kwam ik op een doorbraak en kon ik regelen dat het pakket door FedEx werd opgehaald. Op dit punt vroeg ik niet eens meer hoeveel het zou kosten. Ik was te ver gekomen om me daar nu nog zorgen over te maken.

Toen het eindelijk aankwam, realiseerde ik me dat ik me wel zorgen had moeten maken. De rekening voor de verzending was opgelopen tot honderden dollars, wat betekende dat de helm alles bij elkaar evenveel kostte als mijn fiets. Ik gaf de poen uit en zwoer het winkelen op internet in dronken toestand af.

Het was nog steeds heel cool om zonder helm over heuvels te scheuren, de bries door mijn haar golvend. Maar soms kwam ik terug van een ritje met een snelheid die zonder hoofdbescherming gevaarlijk zou zijn geweest, en kwam ik erachter dat ik vergeten was de sensoren aan te zetten. Voor de zekerheid begon ik het ding te activeren zodra ik hem opzette.

Toen ik mijn fiets een paar dagen later de rijbaan opduwde, raakte de achterband het hek en sloeg het stuur uit mijn greep. Ik bukte snel om te voorkomen dat hij zou vallen, en ik voelde een kleine knal onder in mijn nek. In milliseconden droeg ik ’s werelds duurste motorhelmvormige airbag, veilig en gezond en dommer dan ik ooit had durven dromen. Terwijl ik daar in het steegje stond met de helm tegen mijn oren gedrukt, kon ik mijn vader in gedachten horen lachen.

Ik gooide hem in de container en fietste langzaam, vloekend, naar de gewone helmenwinkel.

Richard Scott-Ashe woont in Vancouver.

First Person is een dagelijks persoonlijk stuk dat door lezers wordt ingezonden. Heb je een verhaal te vertellen? Zie onze richtlijnen op tgam.ca/essayguide.