GeologyEdit
Geologisch gezien verschillen Mark Twain Cave en zijn nabijgelegen buurman Cameron Cave van de meeste van de meer dan 6500 grotten die in Missouri te vinden zijn. Beide grotten zouden overblijfselen zijn van een veel groter grottenstelsel dat door een gletsjer en miljoenen jaren erosie uit elkaar is gevallen. Geologen en burgers speculeren daarom dat er nog meer onontdekte grotten in de regio Hannibal zouden zijn. Deze speculaties werden in 2006 nog versterkt toen bij de bouw van een nieuwe basisschool de ingang van een tot dan toe onbekende grot werd gevonden. Een groot verschil is dat Mark Twain Cave een bijna totaal gebrek aan speleothems heeft, minerale afzettingen zoals stalagmieten en stalactieten in grote open gebieden. Mark Twain Cave en Cameron Cave hebben in plaats daarvan een veelheid aan smalle, kronkelende doorgangen. De grotten zijn voornamelijk gemaakt van een zachte kalksteen, de Louisiana Lithographic Limestone, die alleen voorkomt in een gebied van 56 km rond Hannibal en Louisiana, Missouri. De kalksteen is door geologen geschat op ongeveer 350 miljoen jaar oud, terwijl de grotten zo’n 100 miljoen jaar geleden werden gevormd. Mark Twain Cave beslaat zo’n 10,5 km met vier ingangen en 260 gangen en heeft het hele jaar door een temperatuur van 11 °C (52 °F).
Ontdekking en eerste gebruik
Hoewel het mogelijk is dat prehistorische Indianen op de hoogte waren van de grot, Volgens de vroegste documentatie werd Mark Twain Cave in de winter van 1819-1820 ontdekt door een plaatselijke jager, Jack Simms, toen zijn hond een dier achtervolgde in een kleine opening op een heuvel ten zuiden van het huidige Hannibal. Na onderzoek met fakkels ontdekten hij en zijn broers dat de kleine opening naar een groot ondergronds labyrint leidde. De grot bleek een populair tijdverdrijf voor de inwoners van Hannibal in het midden van de 19e eeuw, vooral kinderen, waaronder de jonge Sam Clemens. Deze kinderverkenningen zouden later in vijf boeken van Mark Twain terug te vinden zijn. De nabijheid van de Mississippi-rivier en de verkoelende briesjes maakten de kleine vallei tussen de rivierheuvels waarin de grotten zich bevinden tot een populaire plek voor familiepicknicks en kerkelijke uitjes in de zomer.
De gekke wetenschapper en de vogelvrijverklaarde
De arts Joseph Nash McDowell uit Hannibal kocht de grot aan het eind van de jaren 1840 en gebruikte hem enkele jaren als laboratorium voor experimenten op menselijke lijken. Zijn meest opmerkelijke experiment was een poging om het stoffelijk overschot van zijn overleden dochter te verstenen. Twains boek Life on the Mississippi bood een beschrijving van de activiteiten:
In mijn tijd veranderde de eigenaar het in een mausoleum voor zijn dochter van veertien jaar. Het lichaam van dit arme kind werd in een koperen cilinder gevuld met alcohol gestopt, en deze werd opgehangen in een van de sombere lanen van de grot.
Na twee jaar bleek het experiment te zijn mislukt en werd het lichaam van het meisje met geweld verwijderd door boze inwoners van Hannibal die het hadden vernomen van kinderen die het hadden ontdekt tijdens hun verkenningstocht door de grot en die het lichaam soms gebruikten om de spookachtige sfeer tijdens het vertellen van spookverhalen te versterken. Veel stadsbewoners geloofden ook dat Dr. McDowell lichamen gebruikte die gestolen waren uit graven in de omgeving voor andere experimenten, een niet ongebruikelijke praktijk voor de 20ste eeuw. Twain zou dat vermoeden in het verhaal van Tom Sawyer verweven in een scène over een grafroof waarbij Injun Joe betrokken was.
Volgens de folklore gebruikte McDowell de plek tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog ook als geheime opslagplaats voor de wapens van de Confederatie. McDowell was een fervent aanhanger van het Zuiden en zou in zijn medische faculteit in St. Louis wapens en munitie voor de rebellen hebben opgeslagen. Een van de voormalige Confederaten die waarschijnlijk kennis had van de grot door zijn oorlogsdienst is de legendarische outlaw Jesse James. James had met Quantrill’s Raiders en Bloody Bill Anderson door het Little Dixie gebied ten zuidwesten van Hannibal gereden. In september 1879, na de overval op een trein in het nabijgelegen Saverton, Missouri, bewees de grot een klaar en veilige schuilplaats te zijn voor een paar dagen rust. James signeerde en dateerde zelfs een van de wanden van de grot met een potlood. Dat deel van de grot was vroeger open voor rondleidingen, maar is sindsdien van de rondleiding uitgesloten omdat de potloodstrepen zijn vervaagd.
De grot was niet meer dan een labyrint van kromme gangen die in elkaar overliepen en weer uitkwamen en nergens toe leidden. Er werd gezegd dat men dagen en nachten achtereen door de ingewikkelde kluwen van kloven en afgronden kon dwalen en nooit het einde van de grot zou vinden
– Mark Twain, De avonturen van Tom Sawyer