In de kleurentheorie is een tint een mengsel van een kleur met wit, waardoor de lichtheid toeneemt, terwijl een schaduw een mengsel is met zwart, waardoor de donkerheid toeneemt. Beide processen beïnvloeden de relatieve verzadiging van het resulterende kleurmengsel. Een toon wordt verkregen door een kleur met grijs te mengen, of door zowel te kleuren als te arceren. Vermenging van een kleur met een neutrale kleur (inclusief zwart, grijs en wit) vermindert de chroma, of kleurrijkheid, terwijl de tint (de relatieve mengeling van rood, groen, blauw, enz. afhankelijk van de kleurruimte) onveranderd blijft.
In de grafische kunsten, met name de prent- en tekenkunst, heeft “toon” een andere betekenis, die verwijst naar gebieden van ononderbroken kleur, die met verschillende middelen worden geproduceerd, in tegenstelling tot de lineaire tekens die door een gegraveerde of getekende lijn worden gemaakt.
In het gewone taalgebruik kan de term tint worden veralgemeend om verder alle variëteiten van een bepaalde kleur te omvatten, ongeacht of zij technisch gezien nuances, tinten, tonen, of licht verschillende tinten zijn. Ondertussen kan de term tint worden veralgemeend om te verwijzen naar elke lichtere of donkerdere variatie van een kleur (b.v. getinte ramen).
Bij het mengen van gekleurd licht (additieve kleurmodellen) is het achromatische mengsel van spectraal gebalanceerd rood, groen en blauw (RGB) altijd wit, niet grijs of zwart. Wanneer we kleurstoffen mengen, zoals de pigmenten in verfmengsels, ontstaat een kleur die altijd donkerder en lager in chroma, of verzadiging, is dan de oorspronkelijke kleuren. Dit brengt de gemengde kleur in de richting van een neutrale kleur – een grijs of bijna-zwart. Lampen worden helderder of zwakker gemaakt door hun helderheid, of energieniveau, aan te passen; in de schilderkunst wordt de helderheid aangepast door menging met wit, zwart, of het complement van een kleur.