“Multitasken betekent verschillende dingen tegelijk verpesten”, zei ooit iemand, ten onrechte. In feite doen we nooit veel dingen tegelijk. We doen veel dingen snel achter elkaar. En sommigen van ons zijn daar erg goed in.
Iedereen multitaskt. We voeren gesprekken tijdens het autorijden. We beantwoorden e-mail terwijl we op het web surfen. Het is moeilijk voor te stellen om op een andere manier te leven. Wat zou het alternatief zijn, de stoelen uit je auto verwijderen om ervoor te zorgen dat je alleen rijdt? Elke website blokkeren die niet Gmail heet? Een wereld van constante single-tasking is te absurd om te overwegen.
Maar de wetenschap suggereert dat multitasking zoals wij het kennen een mythe is. “Mensen multitasken niet echt,” zegt Eyal Ophir, de hoofdonderzoeker van het Stanford Multitasking-onderzoek. “We wisselen van taak. We wisselen gewoon heel snel tussen taken, en het voelt alsof we aan het multitasken zijn.”
***
In 1946 maakte de wereld kennis met de eerste elektronische computer voor algemeen gebruik in de geschiedenis: ENIAC, bijgenaamd het “Reuzenbrein”. In die tijd bestond het woord multi-tasking nog niet. Het verscheen voor het eerst in een tijdschrift genaamd Datamation in 1966, volgens de Oxford English Dictionary, in de volgende zin: “Multi-tasking wordt gedefinieerd als het gebruik van een enkele CPU voor de gelijktijdige verwerking van twee of meer taken.”
Waar grote ideeën echt vandaan komen. Een speciaal verslag
In de daaropvolgende 65 jaar zijn computers multitasking-tovenaars geworden, met de mogelijkheid om films te downloaden en tegelijkertijd muziek af te spelen, complexe programma’s uit te voeren en een miljoen andere functies uit te voeren die we als vanzelfsprekend beschouwen, maar die in 1946 nog toverij zouden hebben geleken. Ondertussen zijn de mensen die deze wonderlijke machines bedienen de afgelopen 60 jaar niet beter geworden in multitasking.
Meer in deze serie
In The Shallows, een boek over geheugen en internet, zegt Nicholas Carr dat het web de manier verandert waarop we denken, lezen en onthouden. Mensen zijn jagers en verzamelaars van informatie. We zoeken, we vinden, we onthouden. Als het Internet ons helpt gegevens te zoeken en te vinden, schaadt het ons vermogen ze te absorberen en te onthouden. Vóór het internet, zo luidt de theorie, strekte onze aandacht zich verticaal uit. Met het Internet reikt onze aandacht horizontaal, en oppervlakkig.
Waarom denken we dat we zo goed zijn in iets dat niet bestaat? We compenseren ons onvermogen om te multitasken met een opmerkelijk vermogen om snel achter elkaar enkele taken uit te voeren. Onze hersenen zijn geen volley van duizend pijlen die op een vijandelijk leger neerdalen. Onze hersenen zijn Robin Hood. Eén man met één boog die op iedereen vuurt, één tegelijk.
Als multitasken een mythe is, is het misschien een verrassing dat sommige mensen er goed in zijn. Het blijkt dat mensen die minder multitasken – of minder snel met één taak bezig zijn – beter zijn in het afvuren van de volgende pijl van aandacht op een nieuwe taak. Uit een beroemde multitasking-studie in de media bleek dat “zware” multitaskers gevoeliger zijn voor afleiding en daarom slechter zijn in het effectief omschakelen van taken. Dit is logisch als je multitasking beschouwt als “de kunst van het opletten”. Zware multitaskers rollen de welkomstmat uit voor elke nieuwe afleiding. Natuurlijk kunnen ze niet op dingen letten. Aandacht is niet hun bedoeling.
Aandacht is belangrijk. En lichte multitaskers zijn misschien beter in het behouden van hun aandacht. Maar sommige mensen hechten waarde aan afleiding. Zij zoeken bewust de sensatie van het nieuwe. In een interview met Boing Boing maakte Ophir de essentiële opmerking dat het moeilijk is om te bepalen welk soort werknemers het meest “effectief” is in multitasking, totdat je vaststelt wat ze met hun werk willen.
“Ik denk dat zware multitaskers niet minder effectief zijn – ze hebben gewoon een ander doel,” zei hij. “Waar je traditioneel zou kunnen zeggen dat we waarde hechten aan het vermogen om door afleidingen heen te focussen, zijn zij bereid om focus op te offeren om er zeker van te zijn dat ze geen onverwachte, maar lonende, verrassing missen. Als gevolg daarvan doen ze het misschien slechter in het kantoorscenario dat ik beschreef, maar ze zouden ook de eersten kunnen zijn om op de rem te trappen in het auto/mobiele telefoon-scenario.”
Het web is perfect voor het uitleven van onze multitasking, wat eigenlijk niets meer is dan het snel wisselen van taken, omdat het iets nieuws en snel belooft. De wetenschap suggereert dat het geheim om te gedijen in een tijdperk van universele afleiding niet is om afleiding te vermijden, maar om onszelf op een slimme manier af te leiden. De Nationale Universiteit van Singapore ontdekte dat werknemers die 20 procent of minder van hun tijd op het web surfen 9 procent productiever zijn dan degenen die helemaal nooit online gaan. Het meeste wat we weten over aandacht, suggereert dat onze focus aan strikte grenzen gebonden is. Natuurlijk kunnen we ons op een project storten, maar te lang en te hard werken leidt tot een kater van productiviteit. Korte aandachtsuitbarstingen, onderbroken door even bewuste pauzes, zijn de beste manier om ons vermogen om productief te zijn ten volle te benutten.
Het resultaat is dat het zinloos is te zeggen dat het ene type werknemer goed is in multitasken en het andere slecht. In plaats daarvan is er een beperkt aanbod van aandacht en zijn er miljoenen manieren om die aandacht te verdelen, te beheren en te behouden. Voor sommige mensen is een staat van diepe focus het nirwana van het kantoor. Voor anderen is voortdurende afleiding een kantoorbehoefte. Je kunt je pijlen afvuren zoals je zelf wilt.
Nu terug naar e-mail.