Mississippi-grens op radio-oproepletters kent vele uitzonderingen

Vraag: Ik heb mensen verteld dat de oproepletters van alle radiozenders ten oosten van de Mississippi met “W” beginnen (WIBV in Belleville, WLS in Detroit, WGN in Chicago, enz.) terwijl die ten westen van de Mississippi met “K” beginnen (KMOX, KXOK, KSD, KWK, enz.) Klopt dit?

A: Ik zou dat “feit” niet te luid gaan verkondigen. Je zou wat tegenspraak kunnen krijgen van de Pittsburghse krachtpatser KDKA, die door historici vaak wordt beschouwd als ’s werelds eerste commercieel gelicenseerde radiostation. En dat is slechts een van de tientallen stations die een uitzondering op de regel werden in de begindagen van dit draadloze amusementsfenomeen.

Het verhaal begint eigenlijk eind 1912, toen de federale regering begon met het verlenen van vergunningen aan radiostations om te voorkomen wat een chaos had kunnen worden als stations met willekeurige roepletters en op elke frequentie die ze maar wilden de lucht in waren gegaan. In die tijd werden ook in de Internationale Radiotelegrafische Conventie van Londen van 1912 bepaalde letters toegewezen waarmee de verschillende landen hun roepletters voor radiostations moesten beginnen. De Verenigde Staten, bijvoorbeeld, werd opgedragen K en W te blijven gebruiken. Canada gebruikt over het algemeen C, terwijl Mexicaanse stations met X beginnen.

Zelfs in die begindagen kregen de meeste stations in het Amerikaanse westen een naam die met K begon, terwijl die in het oosten de roepletters W toegewezen kregen. Maar in die tijd liep de grens tussen K en W meestal ten noorden van de grens tussen Texas en Nieuw-Mexico, die enkele honderden kilometers ten westen van de Mississippi ligt. Als gevolg daarvan kregen ongeveer 170 stations ten westen van de Mississippi roepletters die met een W begonnen – waaronder WEW in St. Louis, dat op 23 maart 1922 in de lucht ging, volgens radiohistoricus Thomas H. White. En natuurlijk mogen we WEB/WIL niet vergeten.

Om onbekende redenen begon de regering tussen juni 1920 en april 1921 roepletters beginnend met KU of KD uit te delen aan zo ongeveer elk nieuw station. Zo kreeg KDKA, “The Voice of Pittsburgh”, de roepletters die het kreeg. Het leidde ook tot een lappendeken van andere oostelijke K-stations, waaronder KWAM in Memphis, KYW in Philadelphia en KQV in Pittsburgh.

Ten slotte, eind januari 1923, werd de K/W grens verlegd naar de Mississippi, maar bestaande stations mochten hun oude roepletters houden in plaats van oude luisteraars te verwarren met een nieuwe identiteit. Als gevolg hiervan bestaan er nog steeds bijna een dozijn W-stations ten westen van de Mississippi. Bovendien werden een handvol verzoeken om de regel te negeren ingewilligd, waaronder WDBQ in Dubuque, WMT (Waterloo Iowa Morning Telegraph), en, natuurlijk, WACO bij Waco, Texas. Sommige stations zijn in de loop der jaren zelfs van K naar W gegaan en weer terug naar K. (Voor een gedetailleerde lijst, ga naar http://earlyradiohistory.us/kwtrivia.htm.)

Dus, zoals u ziet, is de K-W aanduiding een goede algemene regel, maar niet onwrikbaar. Fouten blijven gebeuren. In 1980 kreeg een christelijk station in Spring Arbor, Michigan, de roepletters KTGG. Waarom? Sommigen speculeren dat iemand bij de Federal Communications Commission te snel naar het “MI” op de aanvraag keek en het aanzag voor de afkorting van Missouri of, misschien, Wisconsin.

Q: U hebt laatst de geschiedenis van het oude Shoney’s restaurant in Belleville goed beschreven, maar u hebt niet geantwoord op een vraag die sommigen van ons zich stellen: Welke van de vele restaurants daar stond toe dat klanten pindaschillen op de grond gooiden? Geen van de bewoners hier kan het zich herinneren.

A: Ik hoop dat ik niet word bestookt met pindaschelpen van lezers die kunnen bewijzen dat ik het mis heb, maar ik zal het erop wagen om te zeggen dat geen van de bovenstaande. In plaats daarvan deed uw vraag me 40 jaar terugdenken aan een zomeravond waarop vrienden me uitnodigden om te genieten van een dixielandconcert in een overvolle bar waar de klanten pindaschelpen op de houten vloer gooiden zodat de mensen overal waar ze liepen erop konden kraken.

De plek? De Sugar Mill op 5500 North Belt West. Het werd geopend door de plaatselijke advocaat Charles Stegmeyer en zijn vrouw, Jo Ann, die toevallig de dochter was van Wesley en Florence Bloomer, die de nabijgelegen BAC Cinema exploiteerden.

Het was oorspronkelijk bedoeld als een Cotton Gin, maar die nationale keten ging over de kop. Dus kozen de Stegmeyers voor een thema uit het Diepe Zuiden met ouderwetse plafondventilatoren, glas-in-loodramen en houten balken die geborgen waren in een authentieke suikermolen in Arkansas. Ze huurden plaatselijke restauranthouders Jim en Pete Reidel in om toezicht te houden op de dagelijkse gang van zaken. En natuurlijk was er dat kenmerkende verlichte “Sugar Mill”-bord met decoratieve krullen boven en onder om passerende automobilisten te lokken.

Een tijdje was het een happening place. Kort na de opening op 2 augustus 1976, meldden de Reidels 7.000 klanten per week. Het jaar daarop zat de Opry House lounge op een dinsdagavond in september vol met een “Bong Show”, een variant op de beruchte “Gong Show” van TV. Maar op 4 februari 1979 sloot het zijn deuren toen de eigenaars zeiden dat ze geen nieuwe huurovereenkomst konden bereiken.

Daarna was het korte tijd een Dohack’s voordat het van ongeveer 1980 tot augustus 1989 een Walton’s Smorgasbord werd. In de jaren ’90 werd het kort nieuw leven ingeblazen als Bubba & Coy’s en M.T. Pockets voordat de YMCA het kocht voor zijn Generations tienercentrum van 1997 tot 2003. Nu heeft Crehan’s de Ieren en would-be Ieren in de regio getrakteerd op een nieuwe ronde van St. Patty’s Day feestvreugde

Trivia van vandaag

In welk land is het videospel Tetris ontwikkeld – en hoe komt het aan zijn ongebruikelijke naam?

Antwoord op de trivia van vrijdag: In 1971 tekenden de St. Louis baseball Cardinals Randy Mario Poffo, uit Zanesville, Ohio, als catcher, rechtstreeks van de middelbare school. De volgende vier jaar speelde hij in 289 wedstrijden bij de Redbirds en Cincinnati, met een matige .254 slag. Maar eind 1973, net voor hij het honkbal opgaf, vond hij zijn ware roeping: professioneel worstelen. Zijn eerste personage was “The Spider”, naar het model van Spider-Man, de superheld uit Marvel Comics. Maar hij is het meest bekend als Randy “Macho Man” Savage, die 20 kampioenschappen won tijdens zijn 32-jarige carrière. (Zijn moeder las naar verluidt in Reader’s Digest dat de term “Macho Man” de volgende populaire uitdrukking was). Hij stierf in 2011 op 58-jarige leeftijd na een zware hartaanval tijdens een autorit met zijn vrouw in Florida.

Roger Schlueter: 618-239-2465, @RogerAnswer