Je kunt een acteur supersucces niet misgunnen; dat is waar ze allemaal naar hunkeren, al is het alleen maar om ze de luxe te geven de scripts te kiezen die ze willen. Maar toch is het een beetje jammer dat Leonardo DiCaprio nooit meer dezelfde is geweest sinds “Titanic”. In drie van zijn eerdere films – “What’s Eating Gilbert Grape?” “The Basketball Diaries,” en deze, had hij een belofte die sinds James Dean niet meer is vertoond, maar die door pech niet verder kon gaan dan zijn eigen vroege belofte.
DiCaprio is hier uitstekend als een gefrustreerde tiener-stiefzoon van DeNiro’s kleingeestige en jaloerse stiefvader. (Ellen Barkin houdt zich staande tussen hen, maar hoe snel ging ze van een tienerbruidje in “Diner” naar een romantische hoofdrol in “The Big Easy” naar de moeder van een tiener in “This Boy’s Life”! Hollywood verslindt actrices.) Je vergeet hoe machteloos kinderen zijn tegenover de ouders die hen te eten geven. Kijk naar DiCaprio die probeert middelbare schoolbasketbal te spelen in glibberige cordovans omdat DeNiro geen gymschoenen voor hem wil kopen. Kijk hoe gefrustreerd hij is als hij hoort dat DeNiro zijn geweer heeft ingeruild voor een hond die hij niet wil. Kijk naar zijn opstandigheid als hij stiekem wegrijdt in DeNiro’s auto, zingend op de autoradio (man, dat roept herinneringen op) en later naar zijn pogingen om cool te zijn met zijn vrienden, door sigaretten te roken en een DA-kapsel te dragen zoals zij doen. Kijk naar hem in feite de hele.
Maar voor dat alles, hij is geen cent beter dan DeNiro in deze film. Ten eerste heeft DeNiro een accent aangenomen dat ver afstaat van zijn gangsterrollen, met vlakke klinkers en een zeurderige drawl. En hij is geen totaal onsympathiek personage, slechts een kleine pestkop met een voorliefde voor Perry Como. Een laatste scène waarin hij DiCaprio uitdaagt met een nog niet leeg mosterdpotje geeft perfect zijn kleinheid weer. En als we nog niet geraden hadden dat DeNiro een zeer teleurgesteld man is, dan wordt dat wel duidelijk als DiCaprio eindelijk een beurs voor een middelbare school weet te bemachtigen en daadwerkelijk vertrekt, ook zijn moeder. “En ik dan?” schreeuwt DeNiro naar hun ruggen. “Wanneer is het mijn beurt?”
Een paar tekortkomingen: De relatie tussen DeNiro en zijn twee dochters uit zijn eerste huwelijk wordt nooit echt duidelijk gemaakt. Ze ontwikkelen zich helemaal niet. En ook is er een korte en overbodige seksscène tussen DeNiro en Barkin die zijn kleine kink laat zien. Deze scène komt niet voor in Wolffs memoires en hoort hier niet thuis.
Ah, Leo, we kenden je toen.