“In de gevechten rond Hastenrath en Scherpenseel hebben de tankers, zonder adequate infanteriesteun, bijna bovenmenselijke heldendaden verricht om de hele nacht stand te houden. Er werd gemeld dat een van de tankers, in zijn tank op een kruispunt van wegen, het enige overlevende lid van zijn bemanning was, maar vastbesloten was zijn positie ten koste van alles te behouden.
De eenzame tanker had eerder zijn 76mm tankkanon in het midden van de weg gezien. Hij drukte het mechanisme iets in en laadde een 76mm HE . Terwijl de Duitsers in parallelle colonnes langs beide kanten van de weg oprukten, vuurde hij. De HE granaat raakte de grond ongeveer 150 voet voor de tank en ketste af tot een hoogte van ongeveer drie voet voordat hij ontplofte.
De schok verraste de Duitsers volledig. De Amerikaanse tanker ging door met het zo snel mogelijk afvuren van alle hagel die hij had en zwaaide de koepel rond om de Duitse infanterie te besproeien, die probeerde te vluchten in de velden aan beide zijden van de snelweg. Het zelf laden en vuren van het kanon was uiterst moeilijk omdat hij naar de andere kant van het kanon moest om te laden en dan terug moest komen naar de positie van de schutter om te vuren.
Nadat zijn munitie voor hagel en .30-kaliber op was, opende hij de koepel en zwaaide het .50-kaliber rond op de ring en opende opnieuw het vuur. Hij bleef vuren tot al zijn .50-kaliber munitie op was, toen pakte hij een .45 machinepistool uit het gevechtscompartiment en opende het vuur hiermee. Nadat hij alle munitie uit zijn Thompson en zijn pistool had gebruikt, liet hij zich weer in de koepel vallen en sloot het luik.
Hij opende zijn doos met handgranaten en pakte er een. Toen hij Duitse infanterie achterop de tank hoorde klimmen, trok hij de pin eruit, kraakte het luik van de koepel een beetje en gooide de granaat. Deze doodde alle Duitsers achterop de tank en degenen die er omheen op de grond lagen. Hij ging hiermee door tot alle handgranaten op waren; toen sloot hij het luik en zette het vast.
Tegen die tijd had de Duitse infanterie-eenheid blijkbaar besloten de tank te omzeilen. Gezien de snelheid waarmee werd geschoten, moeten ze hebben aangenomen dat ze op een volledig versterkte wegversperring waren gestuit. Toen onze infanterie de volgende dag arriveerde, vonden ze de dappere jonge tanker nog levend in zijn tank. De hele omgeving lag bezaaid met Duitse doden en gewonden. Dit was voor mij een van de moedigste daden van individueel heldendom in de Tweede Wereldoorlog.”
Als je regisseur David Ayer’s oorlogsdrama Fury uit 2014 hebt gezien, met Brad Pitt in de hoofdrol, zul je de overeenkomsten herkennen tussen de film en bovenstaand verhaal, een fragment uit Belton Y. Cooper’s memoires uit 1998 Death Traps: The Survival of an American Armored Division in World War II. Zijn beschrijving van de eenzame tanker die op heldhaftige wijze golven Duitse infanterie tegenhield, inspireerde regisseur Ayer tot het schrijven van het scenario voor Fury.
Van 1941 tot 1945 diende Cooper als luitenant in het onderhoudsbataljon van de 3rd Armored Division als een van de drie Ordnance Liaison Officers. Overdag, en vaak onder vuur, hield hij toezicht op het herstel, de reparatie en het onderhoud van Amerikaanse tanks. s Nachts moesten hij, zijn chauffeur en een ruwharige terriër genaamd Bitch de Combat Loss Reports voor de tanks van Combat Command B van die dag afleveren door “de handschoen te lopen” in een Jeep met een snelheid van 60 mijl per uur (zonder koplampen) door de “leegte”, een gebied tussen voorste Amerikaanse elementen en de logistieke treinen van de divisie. Gedurende de dag passeerden de gepantserde eenheden vaak Duitse eenheden. Omdat de achteropkomende infanterie niet naar voren was gekomen om het gebied te beveiligen, werd aangenomen dat de vijand nog steeds actief was in de “leegte”. Mochten ze ooit gevangen genomen worden, dan zou een thermietgranaat achter in de Jeep voorkomen dat de documenten in vijandelijke handen zouden vallen. Van Normandië door Frankrijk en dan door België naar Duitsland voor de rest van de oorlog, voltooiden Lt. Cooper en een reeks chauffeurs – één ernstig gewond door een raket afgevuurd door een BF-109 – deze gevaarlijke rit elke vierentwintig uur. De volgende dag voerden ze vaak een colonne vervangende M4 Sherman tanks aan, bemand door onervaren tankers, en meer en meer naarmate de oorlog vorderde en de verliezen onthutsend werden, mannen die zelfs nog nooit een tank hadden gezien, zoals het personage Norman Ellis in Fury.
We hebben jullie een dienst bewezen, we gaan jullie wat geld besparen op wat CFF stoke.
Gebruik de code morningwood bij het afrekenen om 20% te besparen.
Tijdens dit alles wordt Lt. Cooper beschoten, beschoten, beschoten, gemorteld, opgeblazen en bevroren, terwijl hij getuige is van enkele van de grootste gebeurtenissen uit de geschiedenis. Alsof dat nog niet genoeg is, hebben Cooper’s opleiding als ingenieur en dagelijkse interacties met beschadigde en vernielde M4’s hem een bijzonder inzicht gegeven in de gebreken van die serie tanks, waarvan er vele zijn. Cooper kent zijn tanks, en u zult dat ook doen – tot aan hoeveel gronddruk een Sherman tank uitoefent, hoe dat een cruciale rol speelde in de effectiviteit van onze gepantserde strijdkrachten, en het werkelijk verbazingwekkende aantal slachtoffers in het Europese theater. Hij spaart geen sympathie voor de Sherman, noch voor de man die aandrong op de productie ervan boven de beter bewapende en gepantserde M26 Pershing tank, maar looft niet alleen de Amerikaanse soldaat, maar in het bijzonder de tankers, infanteristen en onderhoudsmensen die de gepantserde macht van de 3e Pantserdivisie in beweging hielden. Hij weet dat hij het veel, veel slechter had kunnen treffen.
Een groot deel van het boek is strikt historisch, gewijd aan de gevechtshandelingen van de divisie. Hoewel informatief, vond ik dat ze te veel pagina’s in beslag namen die gewijd hadden kunnen worden aan Lt. Cooper’s persoonlijke observaties en avonturen. In plaats daarvan kwamen de meer persoonlijke aspecten van het verhaal in kleine stukjes, als anekdotes, die me meer lieten willen – meer over de V2 lanceringen die hij zag, de tijd dat hij een ME-262 inspecteerde of OIC was van de up-armoring van de enige M26A1E2 Super Pershing die naar Europa werd gestuurd en in de strijd werd gebruikt.
Treurig genoeg zijn dat verhalen die we nooit zullen horen sinds Mr. Cooper in 2007 overleed. Maar gelukkig voor ons heeft hij dit mooie boek nagelaten. In de loop der jaren heb ik veel memoires van Tweede Wereldoorlog-veteranen gelezen, maar dit verhaal is het meest unieke van allemaal.
Ik geef het 4 ½ knock-out Tiger tanks.
Dit artikel kan affiliatelinks bevatten. Als u een aankoop doet via zo’n link, verdienen wij een kleine commissie voor die verkoop zonder extra kosten voor u.
Vindt u het leuk wat u leest op Breach-Bang-Clear? Overweeg dan lid te worden van onze Tactische Kopers Club.