NiewolnictwoEdit
Ewangeliczni kaznodzieje baptystyczni i metodystyczni podróżowali po całym Południu w okresie Wielkiego Przebudzenia pod koniec XVIII wieku. Apelowali bezpośrednio do niewolników, a kilka tysięcy z nich nawróciło się. Czarni znaleźli możliwość odgrywania aktywnej roli w nowych kongregacjach, zwłaszcza w Kościele baptystów, gdzie niewolnicy byli wyznaczani na przywódców i kaznodziejów. (Słuchając czytań, niewolnicy tworzyli własne interpretacje Pisma Świętego i znajdowali inspirację w historiach wyzwolenia, takich jak Wyjście z Egiptu. Nat Turner, kaznodzieja baptystyczny, został zainspirowany do zbrojnego buntu, w powstaniu, w którym zginęło około 50 białych mężczyzn, kobiet i dzieci w Wirginii.
Zarówno wolni czarni, jak i liczniejsi niewolnicy uczestniczyli w najwcześniejszych czarnych kongregacjach baptystycznych założonych przed 1800 rokiem w pobliżu Petersburga w Wirginii, Savannah w stanie Georgia i Lexington w stanie Kentucky. Niewolnicy Peter Durrett i jego żona założyli Pierwszy Afrykański Kościół (obecnie znany jako Pierwszy Afrykański Kościół Baptystyczny) w Lexington, Kentucky, około 1790 roku. Powiernicy kościoła zakupili jego pierwszą nieruchomość w 1815 roku. Do czasu śmierci Durretta w 1823 roku kongregacja liczyła około 290 osób.
Po buntach niewolników na początku XIX wieku, w tym buncie Nata Turnera w 1831 roku, Wirginia uchwaliła prawo wymagające od czarnych kongregacji spotykania się tylko w obecności białego pastora. Inne stany w podobny sposób ograniczyły działalność wyłącznie czarnych kościołów lub gromadzenie się czarnych w dużych grupach bez nadzoru białych. Niemniej jednak czarne kongregacje baptystyczne w miastach szybko się rozrastały, a ich członkowie liczyli po kilkaset osób przed wojną secesyjną. (Patrz następny rozdział.) Chociaż w większości były prowadzone przez wolnych czarnych, większość ich członków stanowili niewolnicy.
Na terenach plantacji niewolnicy organizowali podziemne kościoły i ukryte spotkania religijne, „niewidzialny kościół”, gdzie niewolnicy mogli swobodnie mieszać ewangeliczne chrześcijaństwo z afrykańskimi wierzeniami i afrykańskimi rytmami. Z czasem wielu z nich włączyło hymny Wesleyan Methodist, pieśni gospel i spirituals. Podziemne kościoły zapewniały psychologiczne schronienie przed białym światem. Duchy dawały członkom kościoła sekretny sposób komunikacji, a w niektórych przypadkach – planowania buntu.
Niewolnicy uczyli się również o chrześcijaństwie, uczestnicząc w nabożeństwach prowadzonych przez białego kaznodzieję lub nadzorowanych przez białą osobę. Właściciele niewolników często organizowali spotkania modlitewne na swoich plantacjach. Na Południu aż do Wielkiego Przebudzenia większość właścicieli niewolników była wyznania anglikańskiego, jeśli w ogóle praktykowała chrześcijaństwo. Chociaż we wczesnych latach Pierwszego Wielkiego Przebudzenia kaznodzieje metodystyczni i baptystyczni opowiadali się za manumisją niewolników i zniesieniem niewolnictwa, w pierwszych dekadach XIX wieku często znajdowali sposoby na wspieranie tej instytucji. W miejscach, gdzie biali nadzorowali nabożeństwa i modlitwy, wykorzystywali historie biblijne, które wzmacniały przywiązanie ludzi do ich miejsc w społeczeństwie, nakłaniając niewolników do lojalności i posłuszeństwa wobec swoich panów. W XIX wieku kaplice metodystów i baptystów powstały w wielu mniejszych społecznościach i wśród zwykłych plantatorów. W pierwszych dekadach XIX wieku używali oni historii takich jak Klątwa Szynki, aby usprawiedliwić niewolnictwo przed samymi sobą. Promowali ideę, że lojalni i ciężko pracujący niewolnicy zostaną nagrodzeni w życiu pozagrobowym. Czasami niewolnicy zakładali własne szkoły szabatowe, aby rozmawiać o Piśmie Świętym. Niewolnicy, którzy potrafili czytać, próbowali uczyć innych czytania, jak to robił Frederick Douglass, gdy był jeszcze zniewolony jako młody człowiek w Maryland.
Wolni czarniEdit
Wolni czarni zarówno w północnych, jak i południowych miastach tworzyli własne kongregacje i kościoły przed końcem XVIII wieku. Zorganizowali oni niezależne czarne kongregacje i kościoły, aby praktykować religię poza nadzorem białych. Wraz z białymi kościołami sprzeciwiającymi się niewolnictwu, wolni czarni w Filadelfii zapewniali pomoc i pocieszenie niewolnikom, którzy uciekli i pomagali wszystkim nowo przybyłym dostosować się do życia w mieście.
W 1787 roku w Filadelfii, czarny kościół narodził się z protestu i rewolucyjnej reakcji na rasizm. George’s Methodist Church, kaznodzieje metodystyczni Absalom Jones i Richard Allen oraz inni czarni członkowie opuścili kościół i założyli Free African Society. Początkowo było ono bezwyznaniowe i zapewniało wzajemną pomoc dla wolnej czarnej społeczności. Z czasem Jones zaczął prowadzić tam nabożeństwa episkopalne. Doprowadził do tego, że większość jego członków utworzyła Kościół Afrykański, w tradycji episkopalnej. (Butler 2000, DuBois 1866).
Jesienią 1792 r. kilku czarnych przywódców uczestniczyło w nabożeństwach w kościele metodystycznym św. Jerzego i niedawno pomogło rozbudować kościół. George’s Methodist Church, który niedawno pomagał w rozbudowie kościoła. Czarnym kazano usiąść na górze w nowej galerii. Kiedy omyłkowo usiedli w miejscu nieprzeznaczonym dla czarnych, zostali siłą usunięci z miejsc, które pomogli zbudować. Według Allena, „…wszyscy wyszliśmy z kościoła w jednym ciele, a oni nie byli już przez nas dręczeni”. Chociaż on i Jones przewodzili różnym wyznaniom, nadal blisko współpracowali z czarną społecznością w Filadelfii…. Została ona przyjęta jako parafia i 17 lipca 1794 roku stała się Afrykańskim Kościołem Episkopalnym św. W 1804 roku Jones był pierwszym czarnym księdzem wyświęconym w Kościele Episkopalnym. (Butler 2000, DuBois 1866).
Richard Allen, kaznodzieja metodystyczny, chciał kontynuować tradycję metodystyczną. Zbudował kongregację i założył Bethel African Methodist Episcopal Church (AME). Do 29 lipca 1794 r. mieli też gotowy budynek do sprawowania kultu. Kościół przyjął hasło: „To Seek for Ourselves”. W uznaniu jego przywództwa i kaznodziejstwa, w 1799 roku biskup Francis Asbury wyświęcił Allena na pastora metodystów. Allen i Kościół AME byli aktywni w kampaniach antyniewolniczych, walczyli z rasizmem na Północy i promowali edukację, zakładając szkoły dla czarnych dzieci.
Odkrywając, że inne czarne kongregacje w regionie również szukały niezależności od białej kontroli, w 1816 roku Allen zorganizował nową denominację, Afrykański Metodystyczny Kościół Episkopalny, pierwszą w pełni niezależną czarną denominację. W 1816 r. został wybrany jej pierwszym biskupem. Chociaż on i Jones stali na czele różnych denominacji, nadal blisko współpracowali z czarną społecznością Filadelfii. Wkrótce potem Allen. Jones i inni zaczęli zbierać fundusze, ponownie z pomocą Rusha. Ich apele spotkały się z oporem ze strony białych przywódców kościelnych, z których wielu wspierało czarną społeczność, ale nie aprobowało odrębnego czarnego kościoła.
Petersburg, Wirginia miał dwie najstarsze czarne kongregacje w kraju, obie zorganizowane przed 1800 rokiem w wyniku Wielkiego Przebudzenia: First Baptist Church (1774) i Gillfield Baptist Church (1797). Każda z kongregacji przeniosła się z terenów wiejskich do Petersburga do własnych budynków na początku XIX wieku. Ich dwie czarne kongregacje baptystów były pierwszymi tego wyznania w mieście i szybko się rozrastały.
W Savannah, Georgia, czarna kongregacja baptystów została zorganizowana w 1777 r. przez George’a Liele. Były niewolnik, został nawrócony przez wyświęconego baptystycznego pastora Matthew Moore’a. Jego wczesne kaznodziejstwo było wspierane przez jego pana, Henry’ego Sharpa. Sharp, baptystyczny diakon i lojalista, uwolnił Liele’a przed rozpoczęciem Wojny Rewolucyjnej. Liele głosił kazania dla niewolników na plantacjach, ale dotarł do Savannah, gdzie zorganizował kongregację. Po 1782 roku, kiedy Liele opuścił miasto wraz z Brytyjczykami, Andrew Bryan prowadził to, co stało się znane jako Pierwszy Afrykański Kościół Baptystyczny. Do 1800 roku kościół liczył 700 członków, a do 1830 roku rozrósł się do ponad 2400 członków. Wkrótce stworzył dwie nowe czarne kongregacje w mieście.
Przed rokiem 1850 Pierwszy Afrykański Kościół Baptystów w Lexington, Kentucky, rozrósł się do 1820 członków, co uczyniło go największą kongregacją w tym stanie. Było to za czasów drugiego pastora, ks. London Ferrill, wolnego Murzyna, i miało miejsce w czasie, gdy Lexington szybko się rozwijało jako miasto. Pierwszy Afrykański Baptysta został przyjęty do Stowarzyszenia Baptystów Elkhorn w 1824 roku, gdzie znalazł się nieco pod nadzorem białych kongregacji. W 1841 roku, kościół katolicki Saint Augustine został założony przez kreolską społeczność z Nowego Orleanu. Kościół ten jest najstarszą czarną parafią katolicką w Stanach Zjednoczonych. W 1856 roku First African Baptist zbudował duży kościół w stylu włoskim, który w 1986 roku został wpisany do Narodowego Rejestru Miejsc Historycznych. Do 1861 roku kongregacja liczyła 2 223 członków.
RekonstrukcjaEdit
Po emancypacji północne kościoły założone przez wolnych czarnych, jak również te z przeważnie białych wyznań, wysyłały misje na Południe, aby służyć nowo uwolnionym niewolnikom, w tym uczyć ich czytać i pisać. Na przykład biskup Daniel Payne z Kościoła AME powrócił do Charleston w Karolinie Południowej w kwietniu 1865 roku z dziewięcioma misjonarzami. Organizował komitety, stowarzyszenia i nauczycieli, aby dotrzeć do wyzwolonych ludzi na całym obszarze kraju. W pierwszym roku po wojnie Kościół Afrykaoskich Metodystów (AME) zyskał 50 000 wiernych.
Do kooca Rekonstrukcji kongregacje AME istniały od Florydy po Teksas. Ich misjonarze i kaznodzieje wprowadzili do Kościoła ponad 250 000 nowych wyznawców. Chociaż kościół miał północną bazę, był pod silnym wpływem tego wzrostu na Południu i przyłączenia wielu członków, którzy mieli inne praktyki i tradycje. Podobnie, w ciągu pierwszej dekady, niezależny kościół AME Zion, założony w Nowym Jorku, również zyskał dziesiątki tysięcy członków z Południa. Te dwie niezależne czarne denominacje przyciągnęły najwięcej nowych członków na Południu.
W 1870 roku w Jackson, w stanie Tennessee, przy wsparciu białych kolegów z Metodystycznego Kościoła Episkopalnego, ponad 40 czarnych ministrów z Południa, wszyscy wyzwoleni i byli niewolnicy, spotkali się, by założyć oparty na Południu Kolorowy Metodystyczny Kościół Episkopalny (CME) (obecnie Chrześcijański Metodystyczny Kościół Episkopalny), założony jako niezależna gałąź metodyzmu. Zabrali oni ze sobą swoje w większości czarne kongregacje. Przyjęli doktrynę metodystyczną i wybrali swoich pierwszych dwóch biskupów: Williama H. Milesa z Kentucky i Richarda H. Vanderhorsta z Karoliny Południowej. W ciągu trzech lat, z bazy liczącej około 40 000 członków, ich liczba wzrosła do 67 000, a ponad dziesięć razy tyle w ciągu 50 lat.
W tym samym czasie czarne kościoły baptystyczne, dobrze ugruntowane przed wojną secesyjną, nadal się rozwijały i dodawały nowe kongregacje. Wraz z szybkim rozwojem czarnych kościołów baptystycznych na Południu, w 1895 r. urzędnicy kościelni zorganizowali nowe stowarzyszenie baptystów, Narodową Konwencję Baptystów. Było to zjednoczenie trzech krajowych konwencji czarnych, zorganizowanych w 1880 i 1890 roku. Połączyła ona obszary misji, edukacji i ogólnej współpracy. Pomimo powstawania nowych czarnych konwencji na początku i później w XX wieku, jest to nadal największa czarna organizacja religijna w Stanach Zjednoczonych. Kościoły te mieszały elementy z kościołów podziemnych z elementami swobodnie założonych czarnych kościołów.
Lata powojenne były naznaczone separatystycznym impulsem, gdy czarni korzystali z prawa do przemieszczania się i gromadzenia poza białym nadzorem lub kontrolą. Rozwinęli czarne kościoły, towarzystwa dobroczynne, zakony braterskie i kompanie strażackie. Na niektórych obszarach przenosili się z farm do miast, jak w środkowym Tennessee, lub do miast, które wymagały odbudowy, jak Atlanta. Czarne kościoły były centralnymi punktami czarnych społeczności, a szybkie odłączenie się ich członków od białych kościołów świadczyło o ich chęci zarządzania własnymi sprawami niezależnie od białego nadzoru. Pokazało to również wcześniejszą siłę „niewidzialnego kościoła” ukrytego przed białymi oczami.
Czarni kaznodzieje zapewniali przywództwo, zachęcali do edukacji i wzrostu gospodarczego, i często byli głównym łącznikiem między czarnymi i białymi społecznościami. Czarny kościół założył i/lub utrzymywał pierwsze czarne szkoły i zachęcał członków społeczności do finansowania tych szkół i innych usług publicznych. Dla większości czarnych przywódców kościoły zawsze były powiązane z politycznymi celami rozwoju rasy. Narastało napięcie między czarnymi przywódcami z Północy a ludźmi z Południa, którzy chcieli prowadzić swoje kościoły i sprawować kult na swój własny sposób.
Ponieważ męska hierarchia odmawiała im możliwości ordynacji, kobiety z klasy średniej w czarnym kościele zaznaczały swoją obecność w inny sposób: organizowały towarzystwa misyjne, aby zająć się kwestiami społecznymi. Towarzystwa te zapewniały szkolenia zawodowe i edukację czytelniczą, pracowały na rzecz lepszych warunków życia, zbierały pieniądze na afrykańskie misje, pisały religijne periodyki i promowały wiktoriańskie ideały kobiecości, szacunku i podniesienia rasy.
Ruch Praw ObywatelskichEdit
obacz także: Ruch praw obywatelskich
Czarne kościoły pełniły rolę przywódczą w amerykańskim Ruchu Praw Obywatelskich. Ich historia jako ośrodków siły dla czarnej społeczności uczyniła z nich naturalnych liderów w tej moralnej walce. Ponadto często służyły jako łączniki między czarnymi i białymi światami. Godni uwagi ministrowie-aktywiści z lat 50. i 60. to między innymi Martin Luther King Jr, Ralph David Abernathy, Bernard Lee, Fred Shuttlesworth, Wyatt Tee Walker i C. T. Vivian.