De mythologie en de verbeelding van de massa hebben de populaire overtuiging doen postvatten dat er een soort verband bestaat tussen wolven en de maan – dat wanneer de wilde hoektanden janken, dit direct en opzettelijk is gericht op de natuurlijke satelliet van de aarde. Het is een romantisch concept, zeker – een die we zeker graag aan de kinderen vertellen – maar in werkelijkheid nauwelijks het geval. De aanwezigheid van de maan wanneer een wolf huilt, zo blijkt, is puur toeval en indirect.
“Hondenexperts hebben geen verband gevonden tussen de fasen van de maan en het gehuil van wolven,” schrijft Animal Planet. “Wolven huilen vaker ’s nachts omdat ze nachtdieren zijn. Maar waarom richten ze hun gezicht naar de maan en de sterren als ze huilen? Het heeft alles te maken met akoestiek, want als ze hun roep naar boven projecteren, kan het geluid verder dragen.”
Hoewel communicatie de belangrijkste drijfveer is, janken wolven om een verscheidenheid aan redenen binnen dat bereik. PBS heeft de verschillende toonhoogten en situaties opgenomen, van de eenzame wolvenkreet tot de confronterende roep. De doelen zijn onder andere het doorgeven van de locatie (zowel tussen rivaliserende roedels als binnen hun eigen roedel), elkaar waarschuwen voor dreigend gevaar en, in het geval van het beruchte “koor” gehuil, het voorliegen van rivalen over de grootte van hun roedel. Een kleine groep wolven die samen huilt kan klinken als een grote groep, waardoor rivaliserende roedels in het ongewisse blijven over hun ware grootte – net als bij bluffen in het pokerspel.
Dus hoe is dit hele maan-huil gerucht begonnen? Zoals zoveel goede verhalen, begint en eindigt het bij onze ouderen – de algemene consensus is dat het stamt uit de Native American kunst en mythologie.
“Veel oude beschavingen die teruggaan tot het Neolithicum hebben wolven voortdurend gekoppeld aan de maan in afbeeldingen en literatuur, wat uiteindelijk evolueerde tot het huidige populaire geloof,” aldus Animal Planet. “Hecate, de Griekse godin van de maan, hield gezelschap van honden. Hetzelfde geldt voor Diana, de Romeinse godin van de maan en de jacht. De Noorse mythologie vertelt over een wolvenpaar dat de maan en de zon achtervolgt om dag en nacht op te roepen. De inheemse Amerikaanse Seneca stammen geloven dat een wolf de maan in het bestaan zong.”