Rick Astley kan zijn geluk niet op.
Nadat hij in 1987 een wereldster werd met zijn debuutsingle Never Gonna Give You Up (nummer één in 25 landen), gaf hij op 28-jarige leeftijd alles op om een huisvader te worden.
Twee jaar geleden maakte hij een voorzichtige terugkeer naar de muziek met 50, een album met soulvolle, vaak onthullende liedjes die hij schreef en produceerde in de “man cave” in zijn huis in West-Londen.
Het kwam meteen op nummer één.
“Het verbaasde me enorm, geloof me,” zegt de ster. “We hadden allemaal zoiets van: ‘Wat is er aan de hand?'”
Eén persoon was echter zeker van het succes van de plaat: Rick’s vrouw Lene Bausager, een Oscar-genomineerde filmproducente die vijf jaar geleden “instapte” als zijn manager en nooit meer terugtrad.
“Zij had waarschijnlijk meer vertrouwen in 50 dan ik, om eerlijk te zijn,” zegt hij.
“Ik bedoel niet dat ik er negatief over was. Ik was gewoon realistisch en zei: ‘Waarom laat iemand een vent van 50 het gebouw in?’
“Maar zij produceert films en zij kan het pad zien van een script naar het daadwerkelijk op het scherm krijgen van een film – en ze heeft dat gedaan met de muziek.
“Het succes dat ik heb is aan haar te danken, daar is geen twijfel over mogelijk. Ze is een groot deel van het geheel.”
Het stel ontmoette elkaar in 1987 toen Rick op het hoogtepunt van zijn roem was en Lene bij zijn Deense platenlabel werkte.
Ze kwamen in 1989 bij elkaar, trouwden uiteindelijk in 2013, en hebben een 26-jarige dochter, Emilie, die werkt als kunstenaar en landschapsontwerper.
Verrassend genoeg is Lene helemaal weg van Rick’s nieuwe album, Beautiful Life.
“Every time you kiss me I feel a fire,” zingt hij op het voetstampende Shivers; “She gives me hope, she gives me fight,” voegt hij toe op She Makes Me.
En op Every Corner onthult Rick het geheim van hun 29-jarige relatie: “Ik weet dat de manier om je te behouden ligt in de manier waarop ik je behandel.”
“Je kunt succesvol zijn, je kunt een big deal zijn, maar aan het eind van de dag zijn het degenen van wie we houden die ons op de been houden,” zegt hij.
“Ik weet dat Lene geen seconde onder de indruk is van wat ik voor de kost doe. Het is het respect dat we elkaar tonen en de momenten van liefde waar het bij ons om draait.”
Beautiful Life kwam vorige maand uit en volgde zijn voorganger op in de top 10. Het kwam niet helemaal op nummer één, op afstand gehouden door Drake en Mamma Mia!, maar de ster is er filosofisch over.
“Als je een nummer één-album hebt, verwacht iedereen dat je dat weer doet – maar zo werkt het niet,” zegt hij.
“Je moet alles aan je kant hebben om dat te laten gebeuren. Je moet veel geluk hebben, een behoorlijke wind achter je, en al de rest.”
Het belangrijkste was om te bewijzen “dat 50 geen toevalstreffer was”, dus sloeg hij aanbiedingen van grote producers af en nam hij het album thuis op, waarbij hij elk instrument zelf bespeelde.
Mathiek als hij is, bagatelliseert hij zijn vaardigheden en zegt dat hij elke riff eerst moet “uitwerken” voordat hij hem kan spelen.
“Ik ben niet iemand die zomaar op een piano springt en zegt: ‘Oké, laten we een Beatles-avond doen,'” lacht hij.
Terwijl heeft hij een bijbaantje als drummer in een “mid-life crisis” coverband – waarin hij versies van AC/DC’s Highway to Hell en Green Day’s American Idiot speelt in pubs in Londen.
“Het is het meest oeroude wat je in een band kunt doen,” zegt hij.
“Je denkt er toch niet aan om piano te spelen om je spanning te verlichten? Maar als je een half uurtje drumt, voel je je een ander mens.”
Rick kreeg vorig jaar de kans om op te treden naast twee van zijn drumidolen – Dave Grohl en Taylor Hawkins – toen de Foo Fighters hem op het podium van het Japanse Summer Sonic festival haalden.
Wisselden ze tips uit?
“Niet echt! Maar wat een heerlijk stel jongens. Mijn God, wat waren ze geweldig,” zegt hij.
Voor het festival had hij de Foos nog nooit ontmoet – maar ze grepen de kans om hun publiek te rippen door de openingsakkoorden van Smells Like Teen Spirit te spelen, alvorens in te breken met Never Gonna Give You Up.
“Ze hadden alles te verliezen en niets te winnen,” verwondert hij zich.
“Weet je, ze staan voor 50.000 mensen die hen absoluut verafgoden en ze zeggen: ‘Hé, nu gaan we die vent uitbrengen!’ Dus petje af voor hen dat ze het doen.”
- Kim Wilde over aliens en haar pop comeback
- Sting en Shaggy: ‘Culturele toe-eigening is een lelijke term’
- Belinda Carlisle: Nog steeds in de hemel?
Hij was evenzeer onder de indruk van de relaxte houding van de band tegenover roem.
“Ik denk niet dat een van die jongens er een probleem mee heeft om een winkel binnen te gaan en wat melk te kopen,” zegt hij. “Als je bij ze in de buurt bent, denk je: ‘Deze jongens lijken menselijk’, en dat is eigenlijk het belangrijkste.”
Je merkt dat “normaal zijn” belangrijk is voor Astley, die alle vragen over zijn prestaties met zelfspottende humor afwijst.
“Het is deels zelfbehoud,” zegt hij als hij erop wordt aangesproken.
“Ik heb er te veel meegemaakt waarbij je gewoon denkt: ‘Oh mijn God, wil je even in de spiegel kijken?’
“Telkens als ik mezelf een beetje zo voel worden, heb ik zo’n ding dat me op de schouder tikt.
“Dat is niet dat ik aardig en bescheiden wil zijn – maar toen onze dochter werd geboren en ik midden in mijn 15 minuten van wat dan ook zat, dacht ik bij mezelf: ‘Je moet echt voorzichtig zijn, want dit gaat je opslokken of je moet een paar beslissingen nemen’.
“En mijn besluit was uiteindelijk dat ik ermee zou stoppen.”
Hij heeft er geen spijt van dat hij huisvader is gebleven en praat met trots over de wereldwijze houding van zijn dochter (“zij zijn de eerste generatie die niet massaal wordt gemotiveerd door geld en beroemdheid,” zegt hij over Emilie en haar vrienden).
Wat hem uiteindelijk terugbracht naar de hitlijsten was de simpele liefde voor muziek.
Op het slotnummer van Beautiful Life, herinnert hij zich dat hij “onder de dekens van mijn bed” naar de stereo luisterde in Newton-Le-Willows, Lancashire. Hij nam alles in zich op, van de progrockbands Magma en Camel tot 12-inch remixen van New Order en de Thompson Twins, en vond uiteindelijk de weg naar de popmuziek.
“Dus het gaat van letterlijk naar Camel gaan kijken met mijn zus in de Free Trade Hall in Birmingham en mensen die fluit solo’s doen, naar Shalamar zien omdat ik de liedjes geweldig vond.”
Al die muzikale kennis bereidde hem voor op de realiteit van het opnieuw lanceren van een carrière op zijn vijftigste.
“Ik ben niet geheel onwetend van het feit dat, zodra je ouder bent dan 21, je niet meer op Radio 1 komt. Dus moet je zeggen: ‘Wat draait Radio 2?'”, zegt hij.
“Dat betekent niet dat ik de manier waarop mijn platen klinken verander, maar uit alle nummers die ik heb, zet ik er een paar op een laag pitje waarvan ik denk dat ze op die manier geen zin hebben.”
Het is een scherpzinnige observatie van een man die, laten we dat niet vergeten, voortkwam uit de meedogenloos efficiënte popproductielijn van Stock Aitken Waterman – maar het verklaart ook waarom de heruitvinding van Rick Astley zo’n succes is geworden.
Terwijl veel acts uit de jaren 80 teruggrijpen op nostalgie, heeft hij een oeuvre afgeleverd dat relevant is voor een man van in de vijftig – hij praat over leven, liefde en familie met de gezellige vertrouwdheid van een hedendaagse Take That.
Het heeft zijn carrière een klassieke drie-act structuur gegeven… Iets wat zijn vrouw in haar hoedanigheid van filmproducent zeker is opgevallen?
“Ik hoop het niet!” lacht hij.
“Om eerlijk te zijn is het idee van een boek wel eens geopperd, maar ik heb nog niet genoeg geleefd,” vervolgt hij.
“Ook op het persoonlijke vlak, hoef ik niet dat iedereen alle details van mijn ondergoedlade weet, snap je wat ik bedoel?”
Beautiful Life is nu uit.
Follow us on Facebook, on Twitter @BBCNewsEnts, or on Instagram at bbcnewsents. If you have a story suggestion email [email protected].
- More on Rick Astley
- BBC Music homepage
- BBC Music News LIVE